Յուրաքանչյուրիս պարտքը պետությունն ավելացնում է

ՀՀ կենտրոնական բանկի` օրերս հրապարակած ֆինանսական կայունության  հաշվետվության համաձայն` 2013 թ. ՀՀ արտաքին պարտքն աճել է 4.4%-ով եւ կազմել ՀՆԱ-ի նկատմամբ 37.5%: Եթե հաշվի առնենք, որ խոսքը շուրջ 4,5 միլիարդ դոլարի մասին է, ապա պարզ է դառնում, որ անգամ 1 տոկոսի ավելացումը հսկայական թիվ է կազմում: Հետևաբար`  նույնչափ  մեծ պետք է լինի այն պաշտոնյաների պատասխանատվությունը, որոնց  սխալ  հաշվարկների կամ, պարզապես, կոռումպացվածության արդյունքում ՀՀ շարքային քաղաքացիներից յուրաքանչյուրի պարտքը տարեցտարի նվազելու փոխարեն` ավելանում է:

Օերերս հրաժարական տվեց  երկրի տնտեսության  թիվ մեկ պատասխանատուն`  վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը: Գաղտնիք չէ, որ հենց նրա պաշտոնավարման շրջանում Հայաստանի արտաքին պարտքը գրեթե եռապատկվեց: Ու եթե սկզբնական փուլում դա  արդարացվում էր  համաշխարհային տնտեսական ճգնաժամով, ապա վերջին տարիներին արդեն  ՀՀ պարտքի աճը  պարզապես ապաշնորհ կառավարման արդյունք էր:  Ուստի երբ Տ. Սարգսյանը հրաժարական տվեց, այն էլ` մի իրավիճակում,  երբ ԱԺ ոչ իշխանական չորս ուժերը պատրաստվում էին  անվստահություն հայտնել կառավարությանը, սպասելի էր, որ Սերժ Սարգսյանը հանրությանը կներկայացնի, թե ինչու  որոշեց Տ. Սարգսյանին պաշտոնանկ անել (բնականաբար` որևէ մեկը չի հավատում, որ հրաժարականի որոշումը Տ. Սարգսյանինն էր):

Սակայն Ս. Սարգսյանը ոչ միայն   իր նախկին վարչապետի մասին որևէ թթու խոսք չասաց, այլև նոր վարչապետին պատգամեց շարունակել  սկսված «բարեփոխումները», այդ թվում և` վիճահարույց  կուտակային կենսաթոշակային համակարգի ներդրումը: Ավելին` նա անմիջապես հայտարարեց, որ Տիգրան Սագսյանն առաջիկայում անցնելու է «չափազանց կարևոր դիվանագիտական աշխատանքի»:

Թե ինչու Ս. Սարգսյանը  չփորձեց Տ. Սարգսյանին իր ձախողումների համար գոնե  հրապարակավ քննադատել և  այդպիսով   փրկել իր գահավիժող վարկանիշը, ունի շատ պարզ բացատրություն:  Ս. Սարգսյանը   չէր կարող այդչափ նեղացնել Տ. Սարգսյանին, քանի որ նրա հետ կապված  է բազմաթիվ թելերով, և խոսքը, բնականաբար, ոչ թե մարդկային կամ զգացմունքային, այլ շատ կոնկրետ նյութական եւ գործարքային թելերի մասին է: Բայց ամենակարեւոր հանգամանքն այն է, որ  Ս. Սարգսյանին առանձնապես չի հուզում, թե ինչ է իր մասին մտածում ժողովուրդը, որպեսզի նրա առջեւ հաշվետու լինելով`  գնա ոհմակային մտածողության տեսանկյունից նման վտանգավոր քայլի:

Դե իսկ մնացած քաղաքական ուժերի  համար էլ արդեն լիուլի բավական է այն, որ նրանք կարող են  գլուխ գովել, թե իրենց գործադրած ճնշման արդյունքում էր, որ Ս. Սարգսյանը հանեց վարչապետին:

Արդյունքում   հերթական անգամ համոզվեցինք, որ  Հայաստանում անգամ միլիոնավոր դոլարների վնասներ տված  պաշտոնյայի համար առավելագույն  պատիժը  աթոռը կորցնելն է: