Ես հայտնի ուշացող եմ, ահավոր է. Շուշան Պետրոսյան (ֆոտո)

«Ժողովուրդ»-ը շարունակում է ներկայացնել բլից-հարցազրույցների շարք` հայ հայտնիների հետ: Խոստովանություններն ու բացահայտումներն այս պարագայում անխուսափելի են: Ընթերցողները հնարավորություն կստանան իրենց կողմից ճանաչված մարդկանց բացահայտել բոլորովին նոր դիտանկյունից: Այս անգամ մենք զրուցել ենք երգչուհի, Հայաստանի վաստակավոր արտիստ, ԱԺ պատգամավոր Շուշան Պետրոսյանի հետ:

-Մեր առաջին հարցը, որն ուղղում ենք գրեթե բոլորին` ե՞րբ եք ծնվել (խոսքը կենսաբանական ծնունդի մասին չէ):

-O՜, բազմիցս. ամեն անգամ՝ երեխաներիս ծնվելուց հետո, փորձություններից հետո, որոնք վերադարձրել են ինձ կյանք:

-Խոսք, որը կարող է Ձեզ ապրեցնել:

-Այսօր դա հայ մոր խոսքն է:

-Ամենաանսպասելի արարքը, որ երբեւէ կատարել եք:

-Շատ են եղել նման բաներ (ծիծաղում է): Հանրության համար ամենաանսպասելին իմ` պատգամավորական աշխատանքի անցնելն էր: Իրականում պատգամավորը ինչ-որ ասպարեզում ձեռքբերում ունեցած մեկն է, իսկ ես արդեն Շուշան Պետրոսյան էի, երբ հասկացա, որ իմ ոլորտում գործ ունեմ անելու, հարցեր ունեմ բարձրացնելու, խնդիրներ ունեմ լուծելու:

-Ձայն, որը մնացել է Ձեր ականջներում:

-Մորս ձայնը: Առաջին օրորոցայինը նա է երգել ինձ համար, ինչպես նաեւ` Աննա տատիկիս ձայնը, ով երգում էր ինձ համար, երբ ցերեկները քնեցնում էր եւ երգում էր «Քնիր, մանկիկ, քնիր»-ը: Հիշում եմ նաեւ Քնարիկ տատիկիս ձայնը, ով էլի քթի տակ անուշ երգում էր:

-Գիրք, որը փոխել է Ձեր կյանքը:

-Ես կփորձեմ նշել հեղինակի: Պատանեկան տարիքում դա Մարկեսն էր, երբ ավելի հասունացա, դրանք ռուսական պոեզիայի արծաթե դարաշրջանի գործերն էին: Շատ եմ սիրում մեր ժամանակակից գրողներին, հարստանում եմ ամեն անգամ նոր վեպ, պատմվածք, նույնիսկ ակնարկ, հոդված ընթերցելով:

-Աստղ, որը հիացրել է Ձեզ:

-Սթիվի Ուանդերն, օրինակ, գերմարդ է. նա տեսնում է ավելին, եւ այդ հատկությունն արտացոլված է ոչ միայն նրա երաժշտության փիլիսոփայության, այլեւ ամենաանկեղծ մարդկային շփման մեջ: Առհասարակ, աստղը հարաբերական հասկացություն է: Այդ աստղերին սարքում են: Կան աստղեր եւ կան արտիստներ: Ինձ համար աստղերն արտիստներն են:

-Տխմարներին հանդուրժելու Ձեր տարբերակը:

-Երբեք չնմանվել նրանց: Եթե պատասխան տամ, կնմանվեմ: Պետք է լռել ու անցնել:

-Ձեր բնավորության ամենաանտանելի գիծը:

-Ուշանալը: Ես հայտնի ուշացող եմ, ահավոր է… Ամեն օր որոշում եմ, որ պետք է չուշանամ, բայց թարսի պես հենց այդ րոպեին ինչ-որ բան խանգարում է ինձ: Դա անուղղելի է, արդեն դարձել է նորմա (ծիծաղում է):

-Տղամարդուն Ձեր կողքին պահելու միջոցը:

-Նրա տեսակը հարգելը, ընդունելն այնպիսին, ինչպիսին կա, ինչպիսին նրան ստեղծել է Աստված: Ես այդպես եմ վերաբերվել նաեւ իմ զավակներին եւ չեմ փորձել փոխել նրանց:

-Մի բան, որ տղամարդկանց սազական չէ:

-Մի բան չի, մի քանի բան կա: Ինձ համար անընդունելի է բամբասկոտ տղամարդը. նա փոքրոգի է, կնամեծար չէ, տղամարդ կոչվելու իրավունք չունի: Մինչեւ զազրախոսելը տղամարդը պետք է նախեւառաջ իրեն նայի: Չեմ սիրում նաեւ ագահ, ժլատ տղամարդկանց, ինչպես նաեւ` ստախոսներին:

-Հաջողություն, որին ինքներդ չեք/չէիք հավատում:

-Ինչ վերաբերում է արվեստին, պետք է ասեմ, որ մինչեւ այսօր կուլիսներում բեմ դուրս գալուց առաջ տերեւի պես դողում եմ: Միակ բանը, որի վրա վստահ եմ, իմ անկեղծությունն է. գիտեմ, որ պետք է անկեղծորեն կանգնեմ հանդիսատեսի առջեւ: Իսկ անսպասելի հաջողություն գրանցեցի այն լայնամասշտաբ գործունեության ընթացքում, որ ծավալել եմ Լեռնային Ղարաբաղի Մարտակերտի շրջանում: Այնտեղ ընթացող շինարարությունից հետո այդ ոլորտին առնչվող բավական բաներ, նոր բառեր, գործիքների անուններ եմ սովորել (ծիծաղում է): Այնտեղ կառուցվել են շինություններ, որոնցից մեկն արդեն իսկ ծառայում է իր նպատակին:

-Խոստովանություն, որ չեք մոռանա:

-Այդպիսիք շատ են եղել: Բայց ես միշտ հիշում եմ ամենաառաջինը. դա դպրոցում էր, երբ իմ դասարանցի տղաներից մեկի կողմից թղթի վրա ստացա անգլերեն «I love you» գրառումը (ծիծաղում է):

-Եվ վերջում` Ձեզ ապրեցնող հանգամանքները:

-Սիրել կարողանալը: Միակ բանը, որի համար արժե ապրել, սա է:

Աննա Բաբաջանյան