«Ժողովուրդ»-ը թատրոնում ունեցած նոր դերերի, երիտասարդ սերնդի հետ հարաբերությունների, հետկուլիսային կյանքում իր դեմ դավեր նյութելու փորձերի մասին զրուցել է Երեւանի Գ. Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոնի դերասան, Հայաստանի վաստակավոր արտիստ Արմեն Մարությանի հետ։
-Պարո՛ն Մարության, Սունդուկյանի անվան թատրոնում ի՞նչ նոր ներկայացումներում եք ընդգրկված։
-Թատրոնի գեղարվեստական ղեկավարը՝ Արմեն Էլբակյանը, բեմադրեց «Պեպո», ինձ առաջարկեց Զիմզիմովի դերը։ Դա այն դերերից է, որ իմ «ռանգի» յուրաքանչյուր դերասան կերազեր խաղալ։ Ես, իհարկե, համաձայնեցի, ստացանք հետաքրքիր Զիմզիմով. մարդու այդ տեսակը չէի խաղացել։ Ընդհանրապես, դերասանի գործը դժվար է հենց թեկուզ այն առումով, որ եթե անընդհատ հաջողի, մեկ անգամ՝ ոչ, կհիշվի հենց վերջին դեպքը։ Պետք է շատ զգույշ լինի… «Պեպոն» ոնց որ չարիք լիներ սունդուկյանցիների գլխին, որովհետեւ տարիներ առաջ տապալվել էր, այդ ներկայացմանը նորից անդրադառնալու ցանկություն չկար, բայց Արմեն Էլբակյանը ռիսկով քայլ արեց, մենք էլ ռիսկով մտանք գործի ու դուրս եկանք։ Բացի այդ՝ հիմա թատրոնում բեմադրվում է Հակոբ Պարոնյանի «Մեծապատիվ մուրացկանները»։ Ազգային դրամատուրգիային հաճախ պետք է անդրադառնալ։ Եթե չունես ազգային դրամատուրգիա, չունես թատրոն։ Հետո, իհարկե, հերթը կհասնի նաեւ Շեքսպիրին, Մոլիերին, աշխարհի մյուս հզորներին։ Թատրոնում վերականգնում ենք նաեւ «Հարսնացուն հյուսիսից» ներկայացումը, ես խաղում եմ հոր՝ Մուրադի դերը։ Ներկայացումը նախկինում բեմադրել է Վարդան Աճեմյանը, հիմա արդեն այն նոր շունչ կստանա։
-Ըստ Ձեզ՝ Մայր թատրոնն այսօր ամենաշատն ինչի՞ կարիք ունի։
-Որ ասում են Մայր թատրոն, ամեն անգամ մտածում եմ՝ բա «հայր թատրո՞նը» որն է։ Մերն ազգային թատրոն է, այստեղ գործելու պատասխանատվությունը մեծ է. պետք է լինես լավերից լավը։ Էլբակյանի գործը հիմա բարդ է, պետք է ձգտի առաջինը լինել։ Թատրոնն արդեն նաեւ նոր տնօրեն ունի՝ Վարդան Մկրտչյանն է։ Կողքից նայում եմ, տեսնում եմ՝ ինչով է զբաղված, դուրս գալիս է։ Թատրոնը պետություն է, որը պետք է կառավարել ու առաջ տանել՝ իր լավ ու վատ կողմերով։
Մանրամասները` ArmLur.am-ի տեսանյութում:
Աննա Բաբաջանյան, Հովսեփ Հովսեփյան
.gif)
