Խխունջի նման քաշվում ես պատյանիդ մեջ, որ ոչինչ չտեսնես․ ինչո՞ւ է Գուժ Մանուկյանը մատնվել պարապուրդի

«Ժողովուրդ» օրաթերթը զրուցել է Հ. Ղափլանյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոնի դերասան, Հայաստանի ժողովրդական արտիստ Գուժ Մանուկյանի հետ, ով հայտնի է «Նահապետ», «Հույսի աստղ», «Հին օրերի երգը», «Հին աստվածներ» ֆիլմերում իր դերակատարմամբ։

-Պարո՛ն Մանուկյան, ինչո՞ւ թատրոնում Ձեզ նոր դերերում չենք տեսնում։ Տեւական ժամանակ է՝ ընդամենը երկու ներկայացման մեջ եք խաղում։

-Ինձ նման դերասաններից շատերն այսօր սպասողական վիճակում են, հատկապես, եթե իրենք նախաձեռնող չեն, չեն ասի` ինձ դեր տվեք եւ այլն։ Ես, այսպես ասած, նախահարձակ չեմ լինում, եւ հետո խաղացանկն էլ այնպիսին չէ, որ ասեմ` այս դերը ես ինչպե՜ս կխաղայի ու հետո պահանջ ներկայացնեմ թատրոնի ղեկավարությանը, որ այդ դերն ինձ տան։ Չէ, հիմնականում ջահելներին են զբաղեցնում, նրանց խաղն էլ այն մակարդակի չէ, որ պետք է լիներ։ Այս պարագայում ստիպված լոյալ դիրք եմ գրավում, տարիներն անցնում են, իսկ ես պարապուրդի մեջ եմ։

-Կարելի՞ է ասել, որ կոմերցիան մտավ նաեւ թատրոն եւ իր գործն արեց։

-Իհարկե, դա էլ կա։ Այնինչ` հանդիսատեսին պետք է բարձրացնել, ոչ թե թատրոնն իջեցնել հանդիսատեսի մակարդակին։ Հանդիսատեսն, իհարկե, սիրում է ծիծաղել, բայց կոմեդիան էլ լուրջ բան է, պետք է լուրջ խաղալ, ոչ թե կապիկություն անել, չէ՞ որ ծիծաղելի է իրավիճակը, ոչ թե դերասանի կապիկությունը։ Եվ հետո` կոմերցիոնը կոմերցիոն, բայց լինում է այնպես, որ լավ ներկայացում չի բեմադրվում, ու դա խաղացանկից չի հանվում. ինչո՞ւ, որովհետեւ փող է ծախսվել։ Բա այդ փողը չհանե՞ն։ Այդպես է լինում, որ հանդիսատեսին կիսաֆաբրիկատ է ներկայացվում։

-Ձեր ասածից կարելի է ենթադրել, որ գեղարվեստական խորհուրդներն էլ ձեւական բնույթ են կրում։

-Այո՛ , այո՛։

-Իսկ գեղարվեստական ֆիլմերից հրավերներ ունենո՞ւմ եք։

-Ես նույնիսկ չգիտեմ, թե այդ դաշտում ի՞նչ է կատարվում։ Միայն գիտեմ, որ ռեժիսոր Մհեր Մկրտչյանն է արցախյան թեմաներով ֆիլմեր նկարահանել, բայց այնքան բարեկիրթ չեն գտնվել, որ գոնե ինձ կանչեին դրանց պրեմիերաներին։ Երեւի մտածում են՝ տարիքս առել եմ, բայց ասեմ, որ ես իմ տարիքն առայժմ չեմ զգում։ Միշտ բերում եմ ֆուտբոլի օրինակը։ Երբ թիմում նոր, երիտասարդ ֆուտբոլիստ է հայտնվում, նրա կողքի լավ խաղացող, մի քիչ տարիքով ֆուտբոլիստին չեն հանում, որովհետեւ այդ վերջին ֆուտբոլիստի հետ խաղալն ինքնին մի մեծ դպրոց է։ Իսկ մեր ոլորտում այդպես չէ։ Նայում եմ սերիալներ ու տեսնում եմ պարզապես տեքստ ասող դերասանների՝ չապրված խոսքով։ Բայց այն, ինչ ասում ես բեմից կամ էկրանից, պետք է ապրված լինի։ Բանն այն է, որ այդ մարդիկ չեն անցել այն դպրոցը, որը ժամանակին անցել ենք մենք։ Այնպիսի գլխաձայնով են միմյանց հետ խոսում, որն առօրյայում բացակայում է, կամ այն մակարդակի զրույցներ են վարում, որոնք ասոցացվում են ոչ թե անմիջականության, այլ փողոցային կենսակերպի հետ։«Ապե, գիդես, ջոգում ես»-ով խոսելն ամենեւին էլ բնականություն չի։

-Նախկինում Ձեզ տեսնում էինք սերիալներում, հիմա ոչ։ Ինչո՞ւ։

-Սերիալների մասով տառապանքս փորձ ունի։ Եկել եմ այն եզրակացության, որ պահանջկոտ դերասաններ հեռուստաընկերություններին պետք չեն։ Այսօր դերասանին տալիս են սցենարը եւ պահանջում են հենց այդ պահին նկարահանվել, եւ եթե ես ասում եմ, որ մի երկու օր շուտ տան սցենարը, արդեն իրենց ձեռնտու չեմ։ Նրանք որակ ապահովելու խնդիր չունեն։ Սերիալներում չնկարահանվելու պատճառներից մեկն էլ իմ պրեստիժի հարցն է։ Հաճախ հրաժարվել եմ նկարահանվել, քանի որ հոնորարը ինձ չի գոհացրել. ունեմ սահմանած նշաձող, որը չեմ ուզում իջեցնել։ Երեւի այս պատճառներից ելնելով՝ խոսակցություններ են տարածում, թե Գուժ Մանուկյանին առաջարկ չանեք, նա պահանջկոտ է, եւ այլն։

-Պարո՛ն Մանուկյան, այսօր ունե՞նք բոհեմական միջավայր, որտեղ կհավաքվեն արվեստագետներ, կխոսեն իրենց հուզող հարցերից։

-Չէ՛, չէ՛, մոռացեք այդ մասին։ Կարող է` մի քանի հոգի նստեն, մի երկու բան քննարկեն եւ վերջ։ Բայց նախկինում ուրիշ մակարդակ էր, դերասանական ուրիշ խումբ էր հավաքվում։ Իսկ այսօր, հավատացեք, նայում եմ սերիալներ ու դերասանների 90 տոկոսին չեմ ճանաչում։ Ասում եմ` լավ, սա ո՞վ է, ո՞ր թատրոնից է, ինչո՞ւ է այսպես խոսում։ Դրանից հետո խխունջի նման քաշվում ես պատյանիդ մեջ, որ ոչինչ չտեսնես։ Մտածում եմ՝ ես իմ արածն արել եմ, եթե հնարավորություն լինի՝ էլի կանեմ, եթե ոչ՝ ոչ։

-Երկրպագուները հաճախ հետաքրքրվում են Ձեր առողջական վիճակով, հատկապես 2014-ի վիրահատությունից հետո։

-Ես երախտապարտ եմ իմ հանդիսատեսին, որ ամեն քայլափոխի՝ կլինի փողոցում, թե խանութում, հետաքրքրվում է իմ առողջությամբ, երկար կյանք է մաղթում ինձ։ Դա ինձ համար ամեն ինչ է, լավագույն վարձատրությունը։

Աննա Բաբաջանյան