Արցախը ոչ միայն Հայաստանի, այլ նաև աշխարհի հետ կապող միակ հանգույցի՝ Լաչինի միջանցքի փակվելուն զուգահեռ հայաստանյան տարբեր կառույցներ աշխատում են միջազգային գործընկերների հետ, հարցը փորձում միջազգային հարթակներ տեղափոխել: Բայց առ այս պահը ոչ միայն գործողություն, այլ անգամ բավարար արաձագանքեր չկան միջազգային կառույցների կողմից:
Արձագանքների բացակայությունն էլ հանգեցում է նրան, որ 44-օրյա պատերազմի օրերի նման հայ հասարակությունը դժգոհում է, թե աշխարհը կույր ու համր է և չի տեսնում՝ Արցախում ինչ է կատարվում: Հայաստանի մարդու իրավունքների պաշտպան Քրիստիննե Գրիգորյանն ասում է, որ հարցն, իրականում բավական շերտեր ունի:
Բացատրում է՝ առաջին հայացքից մարդկության սենտիմենտները հասկանալի են, երբեմն անգամ կարիք էլ չկա հասարակությանը մանրամասնելու, թե ինչու պետք չէ մեղադրել աշխարհին ու առանձին լիդերներին ոչ բավարար ուշադրության համար: Բայց հարցի մյուս շերտն էլ այն է, հավելում է մեր զրուցակիցը, որ երբեմն մոռանում ենք՝ Արցախյան հիմնահարցը չլուծված կոնֆլիկտ է ու պատմություն ունի:
Եվ այդ պատմությունն է, որ շատ դեպքերում պայմանավորում է միջազգային տարբեր դերակատարների վախը, սահմանափակումները և այլն:
Կարևոր է հասկանալ նաև, թե որ միջազգային կազմակերպություններից որն ինչ մանդատ ունի, ու դրա շրջանակներում ի՞նչ կարող է անել կամ ասել:
Սևակ Վարդումյան, Հովսեփ Հովսեփյան
.gif)
