Այսօրվա լեզվով ասած, այս պատմության թեման կկոչվի ստարտափ: Վացլավ Կլեմենտը և Վացլավ Լաուրինը սկսեցին հեծանիվներ պատրաստել արհեստանոցում։ Չորս տարվա ընթացքում նրանք կառուցեցին իրենց սեփական գործարանը և սկսեցին մոտոցիկլետներ արտադրել, իսկ տասը տարվա ընթացքում նրանք պատրաստեցին իրենց առաջին մեքենան:
SKODA համաշխարհային հաջողակ ավտոմոբիլային ընկերությունն ակնհայտորեն չի ստեղծվել ինչ-որ մեկի ավտոտնակում, ինչպես վայել կլիներ ներկայիս նորաստեղծ ընկերությանը: Մինչև 1895 թվականի Սուրբ Ծնունդը, Մլադա Բոլեսլավում ոչ մի ավտոտնակ չկար: Բայց, ինչպես ամերիկյան ավտոտնակների մեքենաշինության հետագա ռահվիրաները, Վացլավ Լաուրինը և Վացլավ Կլեմենտը դեռ չէին կարող իրենց թույլ տալ նման տարածք ունենալ: Նրանք հաստատվեցին Կենտրոնական Բոհեմիայի շրջանային քաղաքի ծայրամասում:
Առաջին գործարանի շենքի շինարարությունը, որը զբաղեցնում էր 53 x 13 մ տարածք, ավարտվեց 1898 թվականի օգոստոսին Մլադա Բոլեսլավ և Կոսմոնոսի քաղաքների միջև ճանապարհի կողքին։ Այն ժամանակ գործարանի անձնակազմը բաղկացած էր 32 բանվորներից, գումարած վեց աշակերտ և երեք վարչական անձնակազմ:
Այնուամենայնիվ, Václavs-ի արտադրանքը շուտով հայտնի դարձավ իր նյութերի որակով և մշակմամբ: Հիշատակենք նաև լիզինագային օգտակար համակարգի մասին, որի արդարությունը երաշխավորված էր տեղական հարգված անձանցից կազմված անկախ հանձնաժողովի կողմից։
Բիզնեսի առաջին օրերին, բացի երկու հիմնադիրներից, կային միայն երկու աշխատող և մեկ աշակերտ, բայց հետո ամեն ինչ արագ փոխվեց: Մեկ տարվա ընթացքում Laurin & Klement հեծանիվների գործարանն ուներ 21 աշխատակից և հաստոց, որը սնուցվում էր երկու ձիաուժ հզորությամբ շոգեշարժիչով: Մինչ այդ, գործարանը առաջարկում էր հինգ մոդելի հեծանիվներ՝ Slavia ապրանքանիշով և երկու կրաքարի ճյուղեր իր տարբերանշանում: Ճիշտ է, դրանք պատրաստվում էին անգլերեն բաղադրիչներից, բայց դրանք աստիճանաբար փոխարինվեցին չեխական մասերով։
Շարժիչային երկանիվ մեքենաները (մոտոցիկլետներ) հաջողությամբ արտահանվեցին նույնիսկ ամենախստապահանջ եվրոպական շուկաներ։ Մանրակրկիտ փաթեթավորումից հետո դրանք տեղափոխվում էին գրեթե բացառապես երկաթուղով։
Լաուրինը հանդես եկավ մի շարք տեխնիկական նորամուծություններով, մինչդեռ Կլեմենտը անխոնջ խթանող էր և ընկերության իրական տեսլականն առաջ տանողը: 1898 թվականի օգոստոսին ընկերությունը երկրորդ անգամ ընդլայնվեց. երեք տարուց պակաս ժամանակում արտադրական տարածքն ավելի քան եռապատկվեց: Ընկերության արտադրանքը ներառում էր հզոր զբոսաշրջային հեծանիվներ և թեթև կիսարշավային հատուկ առաջարկներ:
Նոր կիրք շարժիչների նկատմամբ
1896թ.-ի աշնանը Վացլավ Կլեմենտը գնաց Փարիզ, որն այն ժամանակ համաշխարհային ավտոմոբիլային մայրաքաղաքն էր, որտեղից ոգեշնչման համար բերեց տարրական «մոտոցիկլետ»: Այն աշխատում էր միայն այն ժամանակ, երբ ցանկանում էր, նրա հիմնական թույլ կողմերից մեկը ոչ գործնական շարժիչն էր, որը գտնվում էր սնուցվող առջևի անիվի վերևում: Զարմանալի չէ, որ Լաուրինը փորձնական զբոսանքի ժամանակ ջարդեց իր առջեւի ատամները: Այնուամենայնիվ, նրա հետագա փորձերը առաջ բերեցին ժամանակակից մոտոցիկլետի գաղափարը, որը մինչ օրս դեռ օգտագործվում է:
1904 թվականին Մլադա Բոլեսլավի արտադրական տարածքները լուսավորվեցին ինչպես ցերեկային լույսով, այնպես էլ հզոր աղեղային լամպերով, որոնք աշխատում են էլեկտրական եռակցողների նման սկզբունքով:
1899 թվականի նոյեմբերի 18-ի՝ շաբաթ օրը, Պրահայում լրագրողներին ներկայացվեցին L&K «մոտորային երկանիվների» երկու մոդելներ՝ A և B տիպերը: Կլեմենտը դրանք շուկայավարեց տանը՝ Չեխիայում և արտերկրում՝ ձեռք բերելով միջազգային հաջողություն՝ 150 մեքենաների պատվեր, լոնդոնյան հայտնի դիլեր Հենրի Հյուետսոնից: Նա գործարարին համոզել էր, որ երեք րոպեանոց մարզումը բավական է «Լաուրինկային»տիրապետելու համար։ Կլեմենտը վերադարձավ Անգլիայից պատվերով, որը տասն անգամ գերազանցում էր ընկերության այն ժամանակվա տարեկան արտադրությունը: Քառորդ տարի անց Գերմանիայից ավելի շատ պատվերներ եկան։ Նոր վաճառքները արձագանք էին առաջին մրցանակին և ոսկե մեդալին, որը L&K մոտոցիկլետը շահեց իր անվանակարգում՝ Մայնի Ֆրանկֆուրտում կայացած միջազգային ցուցահանդեսում:
Նկարի ձախ կողմում նախատիպ ավտոմեքենաներից մեկը կանգնած է գործարանի դիմաց։ Առջևի անիվների միջև ընկած գուլպանը շարժիչի հովացման խողովակն է:
Միևնույն ժամանակ, 1900-ի ամռանը, ընկերությունը զեղչեր արեց իր հեծանիվների և մոտոցիկլետների համար, և միևնույն ժամանակ, իրենց պատրաստած մեքենայի նախատիպը գրավեց հանրության ուշադրությունը, երբ այն անցկացվեց Պրահայով: Ճիշտ է, այն դեռ շատ հեռու էր ավարտվելուց. քառանիվը հավաքվել էր մոտոցիկլետի մասերից, իսկ վարորդը նստած էր ուղևորի հետևում թառի վրա։
1900 թվականի հուլիսի 1-ին, կիրակի օրը, հեծանվորդները շրջում են Պրահայով: Կարլինի թաղամասի Ինվալիդովնա շենքի մոտ գլուխները շրջել են Laurin & Klement «քվադրիցիկլը» բենզինային շարժիչով։ Հինգ տարի և մի շարք նախատիպեր հետո ընկերությունը թողարկեց իր առաջին ավտոմեքենան՝ L&K Voiturette A-ն:
Բայց հաջողության և նորարարության հորձանուտը շարունակվեց: 1901թ.-ի հունիսին L&K-ն մասնակցեց միջազգային մրցույթին՝ Փարիզ-Բեռլին մրցավազքի դժվարին պայմաններում, և ընկերությունը շուտով հաղթողների դափնիները մեկը մյուսի հետևից հավաքում էր շրջակա երկրներում: 1904 թվականի սեզոնը, երբ ընկերությունը արտադրում էր մեկ, երկու և նույնիսկ չորս բալոններով մոտոցիկլետներ (աշխարհի առաջին գործարաններից մեկը, որն անում էր դա), օդով կամ ջրով սառեցված շարժիչներով, տեսավ L&K ապրանքանիշի ընտրությունը։ Ռեկորդ՝ 56 առաջին մրցանակ, գումարած 59 երկրորդ և երրորդ մրցանակներ 64 ավտոմոբիլային իրադարձություններից, որոնց ընկերությունը մասնակցել է 1903-1904 թվականներին: Զարմանալի չէ, որ Slavia մոտոցիկլետների արտոնագիրը ձեռք է բերել գերմանական Seidel & Naumann գործարանը, որն ուներ աշխատուժ՝ 2800 մարդ՝ համեմատած L&K-ի 310-ի հետ: Արդյունքը եղել է Germania մոտոցիկլետները:
Բացման փուլի գագաթնակետը
Հաշվի առնելով, որ բիզնեսի հիմքերը դրվել են մինչև 1895 թվականի Սուրբ Ծնունդը, և ընկերության պաշտոնական գրանցումը կատարվել է մինչև 1896 թվականի գարնանը, բիզնեսի տասներորդ տարին 1905 թվականի սեզոնն էր: Կրկին մեծ հաջողությունների տարի էր։ Մարտին Laurin & Klement-ը հայտարարեց շրջանային իշխանությանը, որ իրենք դադարեցնում են հեծանիվների արտադրությունը: Արտադրական հզորությունը և բոլոր ջանքերն այժմ պետք է կենտրոնացվեին շարժիչային տրանսպորտային միջոցների վրա: Նրանց ընկերությունը՝ 355 աշխատակիցներով, այժմ զբաղեցնում էր 9500 մ2 տարածք և իր տրամադրության տակ ուներ 206 հաստոցներ։ Ապրիլին, Պրահայի ավտոսրահում, որը տեղի ունեցավ «Արտ նովո» արդյունաբերության պալատում, ընկերության ստենդում ցուցադրվեց առաջիկա մեքենայի երկմխոցանի շարժիչը: Հունիսին մոտոցիկլետների դարաշրջանը ավարտվեց հաղթանակով․ Փարիզի մերձակայքում՝ Դուրդանում կայացած աշխարհի ոչ պաշտոնական առաջնությունում, իսկ հոկտեմբերին Վիեննայի առևտրային մամուլն արդեն ցուցադրում էր առաջին Laurin & Klement Voiturette A-ի լուսանկարը, որը պատրաստված էր պատվերով:
1905 թվականին գործարանի արտադրական տարածքն ընդլայնվեց մինչև 9500 մ2, որից 900 մ2-ը վերցրեց նկարում պատկերված «պատրաստի մեքենաների հավաքման սրահը»։
Դրանով ավարտվեց Վացլավ Լաուրինի և Վացլավ Կլեմենտի կողմից հիմնադրված «ստարտափի» առաջին տասնամյակը՝ հաջողության և նորարարության շլացուցիչ տասնամյակ: Փոքր շրջանային քաղաքի մի ընկերության հաջողվել է գերազանցել Եվրոպայի տեխնիկապես ամենազարգացած երկրների մրցակիցներին: Առանց շունչ քաշելու կարիքի, այն շարունակում էր ընդլայնվել։ Հաջորդ տասը տարիների ընթացքում՝ մինչ Առաջին համաշխարհային պատերազմը, կխոչընդոտեր դրա զարգացմանը, այն վերածվեց Ավստրո-Հունգարական կայսրության ամենամեծ ավտոմոբիլային ընկերության՝ 50 միլիոնից ավելի բնակչությամբ գերտերության: Վաճառքի և սպասարկման ցանցը կտարածվի բոլոր բնակեցված մայրցամաքներում, և հաճախորդներին կներառեն ոչ միայն եվրոպացիները, այլև բոլորը՝ մեքսիկացի փոստատարներից մինչև եգիպտական թագավորական ընտանիքներ և ճապոնական կայսերական արքունիքի անդամներ: Այսօր Škoda-ն այս ամենին հետ է նայում համաշխարհային բրենդի դիրքից, որն ունի 128 տարվա ավանդույթ՝ մարդատար մեքենաների մշակման և արտադրության մեջ:
Աշխատակիցների հետ հարաբերություններ կառուցելու 25 տարի
«Հիմնադիր հայրերը» ոչ միայն տեսլականներ էին, ովքեր չէին վախենում ֆիզիկական աշխատանքից, այլ նաև ձեռնարկատերեր էին, ովքեր մտքում պահում էին իրենց աշխատակիցներին: Եվ այսպես, 125 տարի առաջ՝ 1898 թվականին, բացի նոր գործարանից, L&K-ն ներկայացրեց իր առաջին աշխատավայրի կանոնները։ Նրանց տասնմեկ կետերը կարգավորում էին ընկերության և նրա աշխատակիցների հարաբերությունները։ Աշխատողները պարտավորվել են կատարել այլ աշխատանք, քան ի սկզբանե իրենց հանձնարարված էր, եթե դա պահանջվում էր: Արագ փոփոխվող արդյունաբերությունը պահանջում էր ճկունություն, և այդ ժամանակ դիտարկվում էր հեծանիվների, իսկ ավելի ուշ մոտոցիկլետների համար օժանդակ շարժիչների արտադրության մեկնարկը։ Աշխատակիցների ժամանումը աշխատավայր գրանցվում էր հսկիչ համարի միջոցով, որը դարպասապահի օթյակի մոտ պետք է փակցվեր պահարանի կեռից ոչ ուշ, քան աշխատանքային ժամերի մեկնարկից երեք րոպե անց: Աշխատանքային կանոնակարգերը ներառում էին աշխատողների հիվանդության և դժբախտ պատահարների ապահովագրություն, բայց միևնույն ժամանակ պահանջում էին հավատարիմ լինել ընկերությանը:
.gif)
