The Armenian Mirror-Spectator հասարակական-քաղաքական պարբերականը հոդված է հրապարակել, որտեղ անդրադարձ է կատարել Բաքվում անցկացվելիք COP29-ի լեգիտիմության խնդրին և դրա բացասական հետևանքներին։
Հոդվածում, մասնավորապես, ասվում է․
«Տասնյակ պետությունների ղեկավարներ, հարյուրավոր դիվանագետներ և հազարավոր ակտիվիստներ կհավաքվեն Բաքվում ՄԱԿ-ի կլիմայի փոփոխության 29-րդ ամենամյա համաժողովին: ՄԱԿ-ը հյուրընկալողներին ռոտացիայի է ենթարկում աշխարհագրական հիմունքներով: Այս տարի գագաթնաժողովը հյուրընկալելու հայտ էին ներկայացրել և՛ Հայաստանը, և՛ Ադրբեջանը։ Բաքվին Լեռնային Ղարաբաղի էթնիկ զտումների համար օտարելու փոխարեն, Բայդենի վարչակազմը Հայաստանին հորդորեց հրաժարվել իր հայտից: Նախագահ Իլհամ Ալիևն ազատել է մի քանի հայ պատանդների և ռազմագերիների, բայց ոչ բոլորին։ Սպիտակ տան և Պետդեպարտամենտի՝ Ադրբեջանին «երջանիկ» պահելու այս տրամաբանությունը կարող է խրախուսել Ալիևին ճկուն լինել խաղաղ բանակցություններում:
Միամիտ է, սակայն, այսպես կարծելը։ Թե՛ դեմոկրատական, թե՛ հանրապետական վարչակազմերում դիվանագետները հակված են ահաբեկչության և ագրեսիայի դրդապատճառները դիտարկելու ոչ թե գաղափարախոսության, այլ դժգոհության ոսպնյակի միջոցով: Սա իր հերթին դիվանագետներին ստիպում է ռազմավարությունը կառուցել զիջումների վրա: Եթե Հայաստանի հետ Ալիևի վեճի հիմքը Լեռնային Ղարաբաղն էր, ապա այդ հայկական տարածքի՝ Ադրբեջանի վերահսկողության տակ անցնելը պետք է խաղաղություն բերեր։ Խաղաղությունը երբեք Ալիևի նպատակը չի եղել, և այդ պատճառով նա որպես իր թշնամանքի արդարացումներ է բերում անթիվ դժգոհություններ: Այսօր արդարացում կարող է լինել էքսկլավների վերադարձը, վաղը դա կարող է լինել Արարատի խորհրդանիշը։ Պետդեպարտամենտը խնդրում է Երևանին զիջել Ալիևին անզիջողականության ցանկացած արդարացում մերժելու համար: Խնդիրն այն է, որ նման վեճերը երբեք խնդիր չեն եղել միջազգային հանրության համար։ Ալիևը հայերի նկատմամբ արմատացած ռասիզմ է զգում, նա ամբողջությամբ մերժում է հայկական մշակութային, կրոնական և քաղաքական լեգիտիմությունը։
Ահա թե ինչու է սխալ Ալիևին թույլ տալ նախագահել COP29-ը։ Հաճախ նրանք, ովքեր ընդունում են սպորտային դիվանագիտության տրամաբանությունը, մատնանշում են 1936 թվականի Բեռլինի օլիմպիական խաղերը՝ ցույց տալու դրա ներուժը: Չորս ոսկե մեդալ նվաճելով Բեռլինի սրտում՝ նրանք ասում են, որ աֆրոամերիկացի վազորդ Ջեսի Օուենսը վարկաբեկել է նացիստներին իրենց դաշտում: Օուենսի հաղթանակը կարող էր ժամանակավոր շփոթություն լինել, բայց ոչ նշանակալի: Օուենսի ոսկե մեդալները չվարկաբեկեցին Հիտլերի հզորությունը գերմանացիների աչքում։
Հոլոքոստը տեղի ունեցավ, իսկ միջազգային սպորտային իրադարձության կազմակերպումը պարզապես օրինականացրեց Հիտլերի իշխանությունը համաշխարհային ասպարեզում:
Շատերը հուսով են, որ Ադրբեջանին հյուրընկալող ընտրելը կարող է պյուրոսյան հաղթանակ լինել։
2012 թվականին Ադրբեջանը հյուրընկալել է Եվրատեսիլը։ Մարդու իրավունքների և ժողովրդավարության առաջխաղացման փոխարեն, այս իրադարձությունը Ալիևին վստահություն տվեց, որ աշխարհը նրան պատասխանատվության չի ենթարկի բռնաճնշումների համար: Բռնակալությունն այդ երկրում խորացել է, կոռուպցիան աճել է։
Մինչ որոշ օտարերկրյա պաշտոնյաներ, ինչպիսիք են Փարիզի քաղաքապետ Անն Իդալգոն, հրաժարվում են ադրբեջանական քարոզչության ֆոն հանդիսանալ, այդ պատճառով բոյկոտելու են միջոցառումը, շատ այլ պաշտոնյաներ համոզում են իրենց, որ շրջակա միջավայրը և կլիմայի փոփոխությունը չափազանց կարևոր են, և այդպիսով պատրաստ են կիսել բեմը Ալիևի հետ: Սա պետք է վատ չդիտարկվեր, եթե նրանք այս միջոցով ստիպեին Ալիևեին առերեսվել իրականությանը: Ամերիկացի դիվանագետներն, օրինակ, այդ օրը կարող էին կրել հայ պատանդների անուններով ձեռնաշղթաներ։ Բաքվի համար կազմակերպված շրջագայություններին մասնակցելու փոխարեն՝ նրանք կարող էին պնդել, որ այցելեն Արցախի նախկին պետնախարարի Ռուբեն Վարդանյանին, կամ ադրբեջանցի հարյուրավոր քաղբանտարկյալներին։
Առանց հստակ քարոզչության այս միջոցառմանը մասնակցելը՝ սպառնում է COP29-ը վերածել 1936 թվականի նոր Բեռլինի: Նացիստական Գերմանիայի ամենավատ ագրեսիան, օրինակ, հետևեց Բեռլինի Օլիմպիական խաղերին: Այժմ հարցն այն է, թե արդյոք Ալիևը նույն կերպ չի օգտագործի այն լեգիտիմությունը, որը նա ցանկանում է ստանալ COP29-ից և այս ամենը վերածել բացահայտ ագրեսիայի այն բանից հետո, երբ իր VIP այցելուները վերադառնան տուն»:
.gif)
