Մեր պարտքն է այն փոխանցել՝ ոչ թե որպես անցյալի բեռ, այլ որպես այսօրվա պատասխանատվություն․ Ֆրանսիայի սենատորները՝ Հայոց ցեղասպանության մասին

Ֆրանսիայի Հանրապետության սենատորները Հայոց ցեղասպանության 110-րդ տարելիցի առթիվ հանդես են եկել հայտարարությամ․

«1915 թվականի ապրիլի 24-ին սկսվեց 20-րդ դարի ամենաահեղ հանցագործություններից մեկը՝ Հայոց ցեղասպանությունը։ Հարյուր տասը տարի առաջ, Օսմանյան կայսրության քայքայման շրջանում, ավելի քան մեկուկես միլիոն հայեր՝ տղամարդիկ, կանայք, երեխաներ ոչնչացվեցին միայն այն պատճառով, որ քրիստոնյաներ էին, որ հայ էին։ Այս հանցագործությունը պլանավորվեց և իրականացվեց աշխարհի լռության ներքո։

Հարյուր տասը տարի անց հիշողությունը մնում է։ Մեր պարտքն է այն վառ պահել, փոխանցել՝ ոչ թե որպես անցյալի բեռ, այլ որպես այսօրվա պատասխանատվություն։

Ֆրանսիան՝ հայ սփյուռքին ընդունող երկիրը, առաջին մեծ ազգը եղավ, որ ճանաչեց ցեղասպանությունը։ Այսօր, երբ ոմանք համառորեն հերքում են պատմական ակնհայտ ճշմարտությունները, մենք պետք է ավելի քան երբևէ բարձրաձայնենք ճշմարտությունը և պաշտպանենք հայ ժողովրդի արժանապատվությունը։

Այս ժողովուրդը երբեք չկոտրվեց։ Նա վերակենդանացավ, աղոթեց, երգեց, կառուցեց։ Հայերը քաջության, իրենց հողին ու հավատքին, իրենց նահատակներին անսասան հավատարմության խորհրդանիշ են։

Բայց այսօր վտանգը՝ ավելի քան երբևէ, սպառնում է նրանց սահմաններին։ Արցախը տեսավ իր բնակչության արմատախիլ լինելը թուրք-ադրբեջանական բռնությունների և միջազգային լռության մեղսակցության ներքո։ Տասնյակ հազարավոր ընտանիքներ վտարվեցին իրենց նախնյաց հողերից։ Էթնիկ մաքրագործումը իրականացվեց շատ դեսպանատների անտարբեր հայացքի ներքո։

Հայաստանը՝ այս փոքր քրիստոնյա երկիրը Կովկասի ստորոտին, շրջապատված է, մեկուսացած, սպառնալիքի տակ։

Այդ պատճառով մենք՝ Ֆրանսիայի Հանրապետության սենատորներս, կոչ ենք անում լիակատար շարժման՝ հայ ժողովրդի ճանաչման, պաշտպանության և փրկության համար։ Որովհետև նա մեր եղբայրն է։ Որովհետև նա մաս է կազմում Արևելքի քրիստոնյաների, որոնք այսօր վերացման վտանգի տակ են։ Որովհետև նա մարմնավորում է արմատավորված ժողովրդի հարատևությունը, որը դիմադրում է դարերին ու կայսրություններին։

Այս 110-ամյակի օրը մենք պարզապես չենք հարգում հին մի ողբերգություն։ Մենք խոստանում ենք։ Որպեսզի երբեք չմարի հիշողության կրակը։ Որպեսզի երբեք չթուլանա զգոնությունը։ Որպեսզի Հայաստանը ապրի ազատության, խաղաղության և ինքնիշխանության մեջ։

Ինչպես ասում էր գեներալ դը Գոլը. «Քաղաքականություն չկա՝ առանց իրականության»։ Իսկ իրականությունն այսօր այն է, որ Հայաստանին վտանգ է սպառնում։ Մեր կառավարությունը պետք է դադարի միայն խոսել։ Այն պետք է գործի։ Սա մեր՝ ֆրանսիացիներիս պարտքն է, մեր՝ խորհրդարանականներիս պատիվը՝ հիշեցնել այդ ճշմարտությունը և կանգնել Հայաստանի կողքին։

Հիշենք։ Եվ առավել ևս՝ գործենք։

Առաջին ստորագրողը՝ Անրի Լերուա, սենատոր»։