Այն, որ Ռ. Քոչարյանի օրոք «գորշ կարդինալ»-ի համարում ունեցող Սերժ Սարգսյանը նախագահի աթոռը ստանձնելուց հետո էլ չձերբազատվեց կուլիսային քաղաքականություն վարելու սովորույթից, հայտնի է բոլորին:
Իր ելույթներում մշտապես պետական գործչի իմիջով ներկայանալ փորձող Սարգսյանն անցած տարիներին այդպես էլ ոչինչ չարեց` ամրագրելու երկրի ղեկավարի հարգանքը ՀՀ պետական և քաղաքական ինստիտուտների նկատմամբ: Ընդհակառակը, նա իր կայացրած միանձնյա բազմիցս որոշումներով անհեթեթ վիճակի մեջ է դրել սեփական թիմի անդամներին: Բավական է հիշել հենց միայն սեպտեմբերի 3-ի հայտնի հայտարարությունը, որից ընդամենը ժամեր առաջ ՀՀԿ վերնախավը գրեթե «մամայի արև» երդվում էր, որ ՀՀ-ն ստորագրելու է ԵՄ հետ Ասոցացման համաձայնագիրը:
Նույնպիսի ծիծաղելի վիճակում հայտնվեցին ՀՀԿ-ականները նաև վարչապետի պաշտոնանկության դեպքում: Դրանից ընդամենը հաշված օրեր առաջ ՀՀԿ մամուլի խոսնակը կառավարության հրաժարականի մասին խոսողներին խորհուրդ էր տալիս սառը ջուր խմել, իսկ հենց ինքը` Տիգրան Սարգսյանը, իր ընդդիմախոսներին «ջհանդամն» էր ուղարկում սեփական հրաժարականից ընդամենը 4 ժամ առաջ:
ՀՀ պետական և քաղաքական համակարգի նկատմամբ իշխանությունների այս վերաբերմունքը արդարացիորեն քննադատվել է ընդդիմության կողմից: Սակայն, որ այդ առումով ընդդիմությունն ինքն էլ առանձնապես չի տարբերվում: Այստեղ ևս բոլոր որոշումներն ընդունվում են կուսակցությունների առաջնորդների կողմից` միանձնյա, և առավելապես` կուլիսային գործընթացների արդյունքում: Դրա վառ օրինակն են այս օրերին տարբեր ֆորմատներով ընթացող քաղաքական կոնսուլտացիաները, որոնց իրական բովանդակության, առավել ևս` նպատակի մասին, մինչև վերջ տեղյակ չեն ոչ միայն հանրությունը կամ այդ ուժերի շարքային անդամները, այլև անգամ այդ հանդիպումների մասնակիցները:
ԲՀԿ ղեկավար կազմի անդամները չեն հանդգնում նույնիսկ ամենաանմեղ հարցի շուրջ որևէ բան ասել` առանց Գագիկ Ծառուկյանի, կամ առնվազն Նաիրա Զոհրաբյանի հետ ճշտելու: Անգամ Վարդան Օսկանյանն այլևս «սեփական կարծիք» չունի:
Փոքր-ինչ ավելի ազատ են արտահայտվում ՀԱԿ անդամները, սակայն դրանից որևէ բան չի փոխվում, քանզի դարձյալ` որոշումները կայացնում է բացառապես Տեր-Պետրոսյանը: Իսկ ահա «Ժառանգություն»-ում ով ինչ ուզում` ասում է, բայց վերջին պահին ԱՄՆ-ից գալիս է Րաֆֆի Հովհաննիսյանը և բոլորին ստիպում ՙզադնի տալ՚: Ինչ վերաբերում է ՀՅԴ-ին, ապա այստեղ, չնայած թվացյալ կոլեգիալությանը, որոշումները կայացվում են հայտնի չէ, թե որտեղ, և հայտնի չէ, թե ում կողմից:
Եվ արդյունքում` մենք ունենում ենք մի քաղաքական դաշտ, որտեղ բոլոր գործընթացները ծավալվում են ընդամենը 5-6 հոգու կուլիսային բանակցությունների արդյունքում, իսկ մնացածները զբաղվում են դրանք հանրության վզին հնարավորինս նրբորեն փաթաթելով:
.gif)
