Բաց նամակ ՀՀ նախագահին

Մեր արցախցիներիս սուրբ ու կուռք Ս. Սարգսյան

   

Հայտնի է, որ արցախցիներն առաջին հարվածը ստացան, երբ  Ստալինը գրչի մեկ հարվածով Արցախը տվեց Ադրբեջանին: Այդ տարիներին Արցախի մանուկներս ու պատանիներս շատ դառը մանկություն ու պատանեկություն  ունեցանք: Այս դառնություններն է, որ ինձ  ստիպեցին    ազերիների նկատմամբ ատելությամբ , տոգորված  հայրենասիրությամբ մնալ ու արարել փոքրիկ, աղքատիկ  Զարդախաչ գյուղում: Ամուսնացա  ու երկնեցի հինգ երեխա, որոնք հետագայում սովորեցին Երևանի պետական բարձրագույն  բուհերում: Մանկավարժի փոքրիկ աշխատավարձս չէր բավականացնում օրավուր հոգսերին:   Հավելյալ գումար վաստակելու համար, հիմնական գործիս զուգահեռ  լծվեցի անասնապահի, կթվորի, ծխախոտագործի ծանր աշխատանքներին:  Տարիներն առաջ սահեցին, եկավ ազգային ազատագրական պայքար դառն ու սարսափելի ժամանակները:  Պատերազմի առաջին օրերից  դարձա պայքարի ազատամարտիկ,  ջոկատի  խոհարար: 

 1992 թ.-ին տղաների հետ նահանջելով , հնարավորություն չունեցա մտնել գյուղ  և տնից վերցնել փաստաթղթերս, գյուղը վառեցին: Սկսվեց տեղահանությունը: Անցնելով  Թարթառն ամուսնուս հետ հասանք Մասիսի շրջանի Նորաբաց գյուղ:  Գնեցինք 800 քմ տնամերձ հողամաս մոսկվաբնակ տղայիս միջոցներով, այնուհետև կառուցեցինք սեփական տուն, կից կառույցներով:  Քանի որ ես և ամուսինս անձնագիր չունեինք առուծախի պայմանագիրը կազմեցինք աղջկաս` Արևիկ Ասրյանի անունով, ով 1994թ.-ից մինչև օրս ապրում է Ռուսաստանի Դաշնությունում:  Նշեմ նաև, որ  Երևանի  Կոմիտաս և Էրեբունի թաղամասերում Արևիկը ունի բնակարաններ, Աշտարակում` ամառանոց: Մի օր աղջիկս հայտարարեց, որ պատրաստվում է  այդ հողամաս նվիրել զոհված ազամարտիկներից մեկի ընտանիքին: Ավելի հաճախակի  շփվելով նկատեցի նրա մոտ հոգեկան շեղումներ: Ելնելով այս հանգամանքից, ես տարածքն անվանափոխելու համար հայցադիմումով դիմեցի դատարան:  

2006թ. առաջին ատյանի դատարանը բավարարեց է իմ պահանջը, տալով ինձ սեփականության վկայական: 5 ամիս հետո  տեղեկացա, որ Վերաքննիչ դատարանը չուսունասիրելով գործի մանրամասները, անօրինաբար,   բեկանել է առաջին ատյանի դատարանի որոշումը, ընդունել  միանգամայն հակառակ որոշում, ի օգուտ Արևիկ Ասրյանի:   Վերջինիս կողմից սկսվեցին վիրավորանքի,  զրպարտության  և պատիվս ոտնահարող հերյուրանքների տարածման մի անհեթեթ գործընթաց, ինչի  առթիվ  դիմեցի դատարան: Հայցս բավարարվեց, աղջիկս տուգանվեց 2 մլն. դրամով:    Սակայն ինձ հուզող խնդիրը մնում է չլուծված,  արդեն վեց տարի  է շարունակվող դատական գործընթացների մեջ եմ, ամեն անգամ բախվում եմ դատական համակարգի անկատարության  և  դատավորների  կամայականությունների հետ: 

 Պարոն նախագահ, երբ ես ազատամարտիկների հետ դիրքերում էի, ազերիների հրետանու ներքո, ոչ մի անգամ չէի հուսահատվում, սակայն դատավորների այս բացահայտ անօրենությունները տեսնելով, հուահատությունից գժվում եմ:   Անզորությունից, իմ խնդրի հնչեղություն տալու և  ձայնս լսելի դարձնելու   նպատակով երկու անգամ ինքնահրկիզման փորձ եմ արել: Անընդհատ հետաձգվող դատական գործընթացների ինձ հասցրել են բարոյական ու ֆինանսական վնասներ, որոնք հավատացած եմ չեն էլ փոխհատուցվելու:

 Հարգարժան նախագահ, գիտեմ որ ՀՀ դատարանները անկախ են, բայց ով ասաց, թ ինչ ուզեն այն էլ կանեն: Ով է թույլ տալիս, որ նրանց կամակականությունն ու կաշառվածությունը մղեն ՀՀ քաղաքացուն  ինքնասպանության, հիասթափության, արտագաղթի: Ով պիտի քանդի դատական համակարգի անօրեն պատը:

Պարոն նախագահ, խնդրում եմ Ձեզ  որպես ՀՀ քաղաքացի,  բազմազավակ մայր, արցախյան ազատամարտիկ, ինչու չէ նաև որպես հայրենակից, օգնեք լուծելու այս վիճահարույց և ամոթալի խնդիրը, հանձնարարեք ստեղծել հանձնախումբ, որը հանգամանալից  ուսունասիրի այս գործը և վերջնական լուծում տա:  Անգամ եթե արդյունք   իմ օգտին  չլինի,  միայն թե ապահովվի անաչառությունը: 

 Խնդրում եմ  Ձեզ օգնեք ինձ կրկին չկորցնելու սեփական  ուժերով, իմ հայրենիքում, իմ սեփական հողի վրա կառուցած տունս, այս անգամ ոչ թե թշնամի ազերիների, այլ  կոռումպացված դատավորների պատճառով: Հուսով եմ, որ արդարությունը կհաղթի:

 

ՄԱՐՈՒՍՅԱ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆ

ԼՂՄ Մարտակերտի շրջանի Զարդախաչ գյուղի բնակչուհի,

 վերաբնակեցված  Արարատի մարզի Նորաբաց գյուղում