Անդոյին կտեսնենք էրոտիկ կերպարում

Երեւանի կամերային թատրոնի դերասան Անդրանիկ Հարությունյանը՝ Անդոն, թեեւ մեր երկրում մնալու եւ աշխատելու ցանկություն ունի, սակայն արտերկրից գրավիչ առաջարկ ստանալու դեպքում չի մերժի այն, քանի որ ուզում է իր ընտանիքին բարեկեցիկ կյանքով ապահովել: Դերասանը «Ժողովուրդ» օրաթերթի հետ կիսվել է իր մտորումներով եւ պատմել նորությունների մասին:

-Վերջերս մեծ էկրան բարձրացած «Սուպեր մամա» կինոկատակերգությունում Դուք եւ Ռաֆայել Երանոսյանը մարմնավորել եք «քյարթուների», որոնց ոմանք ասոցացրեցին նախկինում Ձեր կերտած կերպարների՝ Հալալի ու Զուլալի հետ. Դուք նմանություն տեսնու՞մ եք:

-Այդ կերպարները ստեղծելու շուրջ երկար ենք մտածել: Հալալն ու Զուլալը կիրթ տեքստով խոսող «քյարթուներ» էին, իսկ սրանք՝ ավելի լկտի դեմքեր, որոնց տեսակից այսօր շատ կա քաղաքում: Կոնկրետ իմ մարմնավորած կերպարին յուրահատուկ երանգ է հաղորդել բարակ ձայնը:

-Մի առիթով նշել եք, որ պրոդյուսերները հրաժարվում են Ձեզ լուրջ դերեր տալ, քանի որ մտավախություն ունեն, որ կերպարը լուրջ չի ընկալվի: Չե՞ք նեղվում դրանից:

-Այո՛, իհարկե: Ես չեմ ընդունում պրոդյուսերների այդ մոտեցումը, նրանք իրենց աշխատանքի ձեւաչափը չգիտեն: Ինքս շատ կուզենամ լուրջ դեր ունենալ, կլինի դա կինոյում, թե թատրոնում:

-Արա Երնջակյանի նոր ֆիլմում՝ «Ժաննա դ՚Արկ»-ում եւս հետաքրքիր կերպար եք կերտել. կպատմե՞ք այդ մասին:

-Այդ ֆիլմը շատ հետաքրքիր է ստացվել. այնտեղ կան կերպարներ, որոնք պատմության հետ ոչ մի առնչություն չունեն: Ես խաղում եմ ֆիլմի միակ հայի՝ Խաչիկի դերը: Նա ապացույցն է այն բանի, որ ողջ մարդկությունը հայերից է սերել: Ասեմ, որ էրոտիկ կերպարում եմ հանդես եկել, շփվել եմ ֆիլմի բոլոր կանանց հետ (ծիծաղում է):

-Այս տարին Ձեզ համար բուռն աշխատանքային ընթացք ունեցավ…

-Այո՛, մեկ այլ ֆիլմ էլ կա՝ «Սքոչ եւ վիսկին», որում եւս հանդես եմ եկել շատ զվարճալի դերով: Այնպես որ, այս տարի, իսկապես, բուռն ստեղծագործական կյանք եմ ապրում: Տեսնենք՝ նույնը հաջորդ տարի էլ կլինի՞, թե ոչ, Հայաստանից գնո՞ւմ ենք, թե էլի կմնանք:

-Փաստորեն` նաեւ երկրից հեռանալո՞ւ մասին եք մտածում:

-Դե, եթե վատ լինի երկրի վիճակը, մնանք՝ ոնց ապրենք: Ուզում ենք ինչ-որ բան փոխել, չի ստացվում: Այսինքն՝ մեր՝ ժողովրդի ուզածով, ասածով չի լինում ոչ մի բան: Իսկ եթե չենք կարողանում ինչ-որ բան փոխել, բնականաբար, պետք է գնանք ուրիշ տեղ մեր հացը վաստակենք: Հիմա գործերը լավ են, փառք Աստծո, տա՛ Աստված՝ այդպես էլ շարունակվի:

-Իսկ եթե այստեղ ամեն ինչ լավ լինի, սակայն արտերկրից գրավիչ առաջարկ ստանաք, կգայթակղվե՞ք:

-Եթե լավ առաջարկ լինի, ինչու՝ ոչ, բայց միայն մեր բնագավառի աշխատանքի մասին է խոսքը. ուզում եմ իմ սիրելի գործով զբաղվել:

-Մոտ մեկ տարի առաջ Դուք ակտիվորեն մասնակցում էիք տրանսպորտի թանկացման դեմ ակցիաներին: Առհասարակ, Ձեզ ակտիվ քաղաքացի համարու՞մ եք:

-Երբ մի բանը 100 անգամ ասելուց հետո արդյունք չես ունենում, հետ ես քաշվում, ստացվում է՝ ե՛ւ քաղաքականության մեջ ես, ե՛ւ դրանից դուրս ես. արդեն չես կողմնորոշվում: Բայց եկեք քաղաքականությունից չխոսենք. կարող է՝ մի երկու հոգու հայհոյեմ, պետք չի (ծիծաղում է):

-Դուք հայությանը հուզող մի շարք հարցեր բարձրացնում եք նաեւ թատրոնում՝ «Քիթ-Cut» ներկայացման շրջանակներում: Այդտեղ արծարծվում է հայի տեսակը կորցնելու վտանգը. ինքներդ ի՞նչ սպառնալիքներ եք տեսնում:

-Շատ պարագաներում է հայի գենը վերանում, պարզապես մենք դա անտեսում ենք: Երբ, օրինակ, հայ տղաները ներկում են մազերը, ականջօղ են դնում, պիրսինգ են անում, հայի տեսակը կորցնում են: Ես չեմ ուզում մեր երկրում տեսնել պիրսինգով ու մայրենիով չխոսող հայ մարդու:

-Վերջերս ֆեյսբուքում կատակով գրել էիք, որ երկրորդ անգամ եք հայրիկ դառնալու. ցանկությունը, կարծես, մեծ է, այո՞:

-Տանը որքան շատ երեխայի լաց, ծիծաղ լսվի, այնքան լավ: Ես, իհարկե, կատակում էի, մենք դեռ սպասում ենք՝ աղջկաս ամուսնացնենք, ինքը երեխա ունենա, նոր՝ մենք (ծիծաղում է):

Զրուցեց Աննա Բաբաջանյանը