Սերժ Սարգսյանը, երեկ մասնակցելով ՀՀ պաշտպանության նախարարին կից կոլեգիայի նիստին, անդրադարձել է վերջին օրերին Ադրբեջանի սանձազերծած սահմանային հրետակոծություններին եւ դիվերսիոն հարձակումներին:
«Հակառակորդի նախահարձակ գործողությունների նպատակն ակնհայտ է: Ադրբեջանի իշխանությունը չի թաքցնում, որ քաղաքական ու ռազմական միջոցների համադրմամբ ձգտում է մշտական լարվածություն ստեղծել մեր շուրջ: Դա պարզ շանտաժի քաղաքականություն է, որի հիմնական հասցեատերը ոչ այնքան մենք ենք, որքան միջազգային հանրությունը»,- հայտարարել է Սարգսյանը, ապա արդեն որերորդ անգամ հիշել ադրբեջանցիների քսանհինգամյա հնության հոխորտանքները` Շուշիում թեյ խմելու կամ Սեւանում ոտքերը լվանալու մասին:
Ընդհանուր առմամբ ներքին սպառման համար արված այս հայտարարությունը, սակայն, որոշակիորեն տարբերվում էր մինչ այս եղած հռետորաբանությունից: Ընդ որում, բավականին մտահոգիչ շեշտադրումներով: «Մեր սահմաններին եւ շփման գծի երկայնքով ավելի մեծ եւ սպառնալից կուտակումների պարագայում մենք մեզ վերապահում ենք կանխարգելիչ հարվածներ հասցնելու իրավունքը: Թո՛ղ ոչ ոք չմտածի, որ մենք ձեռքներս ծալած սպասելու ենք, թե երբ է արհավիրքը մտնելու մեր տուն: Մեզ համար արհավիրք պատրաստողի հանդեպ մենք պարտավոր ենք լինել անողոք: Կրկնում եմ՝ դիմացինի արկածախնդրությունը կստիպի մեզ գնալ անդառնալի վնասների հասցման ճանապարհով»,-հայտարարել է Սարգսյանը` հավելելով. «Ես մեկ անգամ եւս ի լուր բոլորի հայտարարում եմ՝ մենք պատրաստ ենք ե՛ւ լավին, ե՛ւ վատին: Իմ սեղանին առկա են հնարավոր բոլոր տարբերակները»:
Սա, ըստ էության, պատերազմի վերսկսման հնարավորության մասին նախազգուշացում է, որը հանդիսանում է ՊՆ նախարար Սեյրան Օհանյանի` նախահարձակ լինելու մասին որոշման շարունակությունը:
Եվ որքան էլ որ այսօր տարբեր ռազմական փորձագետներ եւ քաղաքագետներ պնդեն, թե պատերազմի վերսկսման լուրջ վտանգ չկա, թե Ադրբեջանը չի հանդգնի գնալ նման ագրեսիայի, քանի որ մեզանից շատ կորցնելու բան ունի եւ այլն, անցած օգոստոսին սկսված եւ այս տարեսկզբից վերսկսված հրադադարի խախտման հարյուրավոր դեպքերն ու դիվերսիոն հարձակումները ցույց են տալիս, որ իրավիճակը փոխվել է, եւ Ադրբեջանի իշխանությունների` սահմանային միջադեպերի հրահրման նպատակներն այսօր արդեն այլ են, քան, օրինակ, երկու տարի առաջ:
Ընդ որում, անգամ ՊՆ ներկայացուցիչներն են ընդունում, որ ներկայումս ազերիների ոտնձգությունները որակապես այլ են, հատկապես գործադրվող զինատեսակների առումով: Եվ եթե Ադրբեջանի ակտիվացումը դիտարկում ենք աշխարհում ընթացող զարգացումների համատեքստում` Սիրիա, Ուկրաինա, Ֆրանսիա, ապա տեսանելի է դառնում՝ այսօր մտահոգվելու տեղիքն ավելի մեծ է, քան երբեւէ, սկսած 1994 թվականից:
.gif)
