Կինոռեժիսոր եւ հասարակական գործիչ Տիգրան Խզմալյանը վերջերս հարցազրույց է տվել ադրբեջանական Haqqin.az-ին` քննադատելով Հայաստանի իշխանություններին եւ խոսելով երկրում տիրող ծանր տնտեսական իրավիճակի մասին: Հայ հասարակության մի ստվար զանգված քննադատաբար է մոտենում կինոռեժիսորի այդ քայլին: Թեմայի շուրջ «Ժողովուրդ»-ը զրուցել է Տիգրան Խզմալյանի հետ:
-Պարո՛ն Խզմալյան, իհարկե, Դուք եք ընտրում` որ լրատվամիջոցի հետ զրուցել եւ որի հետ ոչ, սակայն արդյո՞ք ճիշտ եք համարում հարցազրույց տալը թշնամական երկրի կայքին, որը մշտապես աչքի է ընկել իր հակահայ գործունեությամբ:
-Ես խոսել եմ լրագրողի, ոչ թե թշնամի երկրի հետ. այդ թշնամի երկրում կան բազմաթիվ մարդիկ, եւ եթե մենք մեզ քաղաքակիրթ եւ գոնե ներքուստ ազատ մարդիկ ենք համարում, ապա պետք է այնքան խիզախություն ունենանք, որ չփորձենք խաբել ինքներս մեզ եւ ստեր փչել ուրիշներին: Մենք ապրում ենք բավական փոքր, թափանցիկ աշխարհում, որտեղ մեր ներքին խոսակցությունները` լինեն դրանք հայերեն, ռուսերեն կամ անգլերեն, հայտնի են ամբողջ աշխարհին: Այդ երիտասարդ լրագրողն ինձ դիմեց համացանցով, խնդրեց պատասխանել մի քանի հարցերի, իսկ ես չասացի մի բան, որ չէի ասի որեւէ լրագրողի, պատասխանատու եմ իմ բոլոր խոսքերի համար: Իսկ այն տրամաբանությունը, թե թշնամուն կամ թշնամի երկրի լրագրողի չպետք է ասել, այն ինչ ճշմարտությունն է, դա ծիծաղելի է եւ դա քաղքենիություն է: Ես չեմ հետեւում ադրբեջանական կայքերին, ես պատասխանել եմ կոնկրետ հարցերի եւ ստուգել եմ, որ իմ պատասխանները լինեն կոռեկտ:
-Բայց արդյո՞ք ճիշտ է ընտանիքի ներքին խնդիրները կիսել մեկի հետ, ով դրանից միայն հրճվանքի մեջ կընկնի եւ առիթը բաց չի թողնի եւս մեկ անգամ քար նետելու քեզ վրա:
-Գիտեք` ես պետական կամ զինվորական գաղտնիքներ չեմ բացահայտել. ես կարծիքս եմ հայտնել: Հատուկ կուզեի շեշտել այն, որ հարցազրույցի վերջում հարցրել են ինձ` հնարավոր է, արդյոք, մեր ազգերը մտերմանան, ես ասել եմ, որ մենք երկուսս էլ նույն հիվանդության, նույն ստրկության, նույն անազատության մեջ ենք, անկեղծ եւ շիտակ քննարկել ենք մեր հարցերը: Ընկերությունը, բարիդրացիությունը հնարավոր է միայն ազատների, այլ ոչ ստրուկների միջեւ: Այսինքն՝ այն, որ Դուք ճշմարտացիորեն անվանեցիք մեր երկրի «ներքին խնդիրներ», դրանք միանգամայն նույնն են նաեւ այդ երկրի համար, եւ հասկանալով դա՝ մենք իրականում ոչ թե թշնամություն, այլ գուցե ճիշտ հակառակը` համակրանք ենք առաջացնում իրար նկատմամբ: Կարծում եմ, որ մարդկանց նպատակն է նաեւ փորձել այդ թշնամությունից մի քայլ վեր բարձրանալ եւ փորձել գտնել, թե ինչն է մեզ միավորում, իսկ մեզ միավորում է, ցավոք, մեր բռնատիրությունը, եւ գոնե եթե մենք կարող ենք այդ մասին ազատ խոսել մեր երկրում, դա արդեն կարեւոր ուղերձ է ընթերցողների համար: Եվ հետո` նրանք հասկանում են, որ մենք եւ իրենք նույն խնդրի առջեւ ենք կանգնած, եւ կա հզոր ուժ, որի շահերից է այս թշնամանքի պահպանումը` ե՛ւ հայ-թուրքական, ե՛ւ հայ-ադրբեջանական: Ճշմարտությունն ասելն ավելի կարեւոր է, քան որեւէ քաղքենիական նկատառում:
-Իսկ ինչո՞ւ ադրբեջանցի լրագրողին չեք մատնանշել իրենց երկրի խայտառակ խնդիրները:
– Նախ` ես պատասխանել եմ հարցերի, որոնք տրված էին, երկրորդ` կարելի է խոսել ուրիշ երկրի խնդիրների մասին, եթե դու դրանք գիտես. իրենք գիտեն այդ խնդիրները, մենք գիտենք մեր խնդիրները: Ասել հա, մի աչքս չի տեսնում, բայց քո երկու աչքն էլ ծուռ է, այդպիսի տրամաբանությամբ առաջնորդվելը, մեղմ ասած, տարօրինակ է:
-Ի վերջո, ադրբեջանական կայքին տված Ձեր հարցազրույցը մեզ ի՞նչ օգուտ կտա:
-Ես չեմ առաջնորդվում օգուտ քաղելու սկզբունքով. շահի առումով, գուցե, ոչ մի, իսկ մեծ իմաստով օգուտն այն է, որ մարդիկ իրար մեջ խոսում են, մարդիկ ոչ թե որպես թշնամի, այլ որպես մարդ են ճանաչում իրար եւ կիսվում են իրենց ցավերով: Եթե հիվանդ մարդը գիտի, որ ինքը հիվանդ է, նա արդեն մի քայլ է անում դեպի առողջություն: Անկեղծությունը ոչ թե օգուտ է, այլ արժեք:
-Եվ վերջում` Ձեր հարցազրույցը քննադատողներին ի՞նչ կասեք:
-Եթե ես սուտ ասեի, ես պատասխան կտայի դրա համար, եթե ես ասում եմ ճիշտը, եւ ինձ մեղադրում են ճիշտ խոսելու մեջ, ես ափսոսանք եմ զգում, որ առկա է նման նեղմտություն եւ քաղքենիություն մեր հասարակության մի մասի մոտ:
Աննա Բաբաջանյան
.gif)
