«Ժառանգություն» կուսակցության առաջնորդ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, որն այդպես էլ չի կարողանում կողմնորոշվել նախագահական ընտրություններում իր մասնակցության ձեւաչափի շուրջ, երեկ հայտարարել է. «Ես պատրաստ եմ լինել այդ հավաքական թեկնածության մասնիկը կամ հակառակը` պաշտպանել մեկ այլ թեկնածություն: Դա վերաբերում է ե՛ւ ԲՀԿ-ին, ե՛ւ ՀՅԴ-ին, ե՛ւ ՀԱԿ-ին: Այստեղ միասնական, կախարդական թեկնածուի հարցը չէ. պետք է տեսնենք, որ, իսկապես, կա մարդ, որի միջոցով կարելի է դուրս գալ այս իրավիճակից եւ ինչ-որ բան փոխել»: Պարոն Հովհաննիսյանն այսպիսով միանգամայն ճշգրիտ տվել է ներկա քաղաքական իրավիճակի ախտորոշումը, այն է՝ Սերժ Սարգսյանին հաղթելու շանսեր եւ երկրում իրապես ինչ-որ բան փոխելու ունակ թեկնածուի բացակայություն: Իսկ ընտրություններից ընդամենը երկու ամիս առաջ քաղաքական ուժերի քննարկումները` գաղափարական պլատֆորմների եւ համակարգային փոփոխությունների շուրջ, ընդամենը այդ թեկնածուի բացակայությունը քողարկելու նպատակ են հետապնդում: Առավել եւս, որ առաջադրված փոփոխությունները չեն կարող լուծել այսօրվա ամենահրատապ խնդիրները. կասեցնել արտագաղթը եւ կրճատել աղքատությունը: Ո՛չ ՀՅԴ-ի, ո՛չ էլ, բնականաբար, ԲՀԿ-ի առաջադրած գաղափարական հենքը` խորհրդարանական համակարգի եւ համամասնական ընտրակարգի շուրջ, ի վիճակի չէ լուծել այդ հարցերը: Մի՞թե որեւէ մեկը, թեկուզ հենց ԲՀԿ-ի եւ ՀՅԴ-ի ներսում, հավատում է, որ խորհրդարանական համակարգի անցնելու դեպքում երկրում ընտրությունները չեն կեղծվելու, մոնոպոլիաները վերացվելու են եւ տնտեսության` 50 տոկոսից ավելի ստվերը բերվելու է հարկային դաշտ: Էլ չասած` որ ներկայիս խորհրդարանի կազմին նայելով` շատերի մոտ առաջանում է հակառակ` հակախորհրդարանական կառավարման համակարգի անցնելու ցանկություն: Կարծում ենք, առավել քան ակնհայտ է, որ մեր երկրի զարգացման հիմնական խոչընդոտն այս փուլում ոչ թե կառավարման համակարգն է կամ էլ հայ-թուրքական արձանագրություններից Հայաստանի ստորագրությունը ետ չկանչելը, այլ երկիրը խեղդող համատարած կոռուպցիան, աղքատությունն ու արտագաղթը, որոնք հնարավոր է կասեցնել ոչ թե գաղափարական փոփոխությունների, այլ շատ պարզ քաղաքական կամքի առկայության դեպքում: Օրինակ` նորաստեղծ «Առաքելություն» կուսակցությունը հաշվարկել է, որ Հայաստանում աղքատության հաղթահարման համար անհրաժեշտ է շուրջ 300 մլն դոլար, որը կազմում է տնտեսության ստվերային հատվածի ընդամենը 10 %-ը: Եւ եթե ընդդիմադիր քաղաքական ուժերի համար գերխնդիրը երկրի սոցիալ-տնտեսական իրավիճակի բարելավումն է, ուրեմն նրանք պետք է մի կողմ դնեն գաղափարական ընդհանրությունների փնտրտուքն ու կենտրոնանան մեկ պարզ, բայց շատ կարեւոր հարցի վրա. ո՞վ է այն թեկնածուն, որը կարող է երաշխավորել ընտրվելուց հետո տնտեսության ստվերի գոնե 10 տոկոսով կրճատումը:
.gif)
