Օրեր առաջ խորհրդարանում շարունակվեց «ՀՀ նախագահի ներկայացրած ՀՀ-ի եւ Վերակառուցման եւ զարգացման միջազգային բանկի միջեւ ստորագրված սոցիալական ներդրումների եւ տեղական զարգացման ծրագիր վարկային համաձայնագրի»` նախորդ նիստում ընդհատված քննարկումը: Նշենք, որ ծրագրով նախատեսվում է 25 տարի մարման ժամկետով ներգրավել 30 մլն ԱՄՆ դոլարի վարկ՝ համայնքային եւ միջհամայնքային ենթակառուցվածքների որակի, օգտագործման եւ հուսալիության բարելավման նպատակով:
Խորհրդարանում համաձայնագիրը ներկայացնում էր ՀՀ արտակարգ իրավիճակների եւ տարածքային կառավարման փոխնախարար Վաչե Տերտերյանը, ումից պատգամավորները փորձում էին պարզել, թե ինչպես են «փակելու» հերթական վարկը կամ ինչ նպատակով են այն վերցնում: «Ժողովուրդ»-ը զրուցել է Վաչե Տերտերյանի հետ` պարզելու համար, թե ինչու է վերջին շրջանում Կառավարությունը ցանկացած պետական ծրագիր իրականացնելու համար պարտադիր վարկ վերցնում:
-Պարո՛ն Տերտերյան, հերթական վարկային համաձայնագիրն եք «բերել» խորհրդարան, ինչը նշանակում է, որ Հայաստանը նոր պարտքի բեռ է վերցնելու իր ուսերին` ի հավելումն առանց այդ էլ վտանգավորության շեմը հատող մեր պետական արտաքին պարտքի:
-Վարկերի վերաբերյալ շատ մանրամասն հետաքրքրությունը շատ բնական է, որովհետեւ ներգրավված ռեսուրս է, որը հետագայում պետք է վերադարձվի, ու պատգամավորները շահագրգիռ, շատ դեպքերում խիստ էմոցիոնալ գնահատականներ ու ելույթներ են հնչեցնում, որոնք հասկանալի ու ընկալելի են մեզ համար: Այլ բան է, որ մենք վարկ ասելուց ինչ-որ մի նեգատիվ, ինչ-որ մի վատ բան ենք տեսնում, բայց ոչ ոք չի ասում, որ այս դեպքում վարկերը արտոնյալ են ու շատ շահեկան: Որովհետեւ սրանք կոմերցիոն վարկեր չեն, սրանք երկրին օգնելու, քաղաքական վարկեր են, որոնք տրվում են՝ ինչ-որ ոլորտ լավացնելու, ինչ-որ ոլորտ զարգացնելու համար: Այլ բան է, թե դա ինչ արդյունավետությամբ է օգտագործվում, այս դեպքում կարելի է հարցը դնել հետեւյալ կերպ՝ վարկային միջոցը նույն պետական բյուջեի վերահսկողական մեխանիզմներով ծախսվող միջոցն է:
-Այնուամենայնիվ, պարո՛ն Տերտերյան, ցանկացած` անգամ ցածր տոկոսադրույքներով վարկային միջոցների ներգրավումը բեռ է, առավել եւս, որ ներկայումս Հայաստանն իր արտաքին պարտքի սպասարկման եւ նոր միջոցներ ներգրավելու հարցում այնպիսի վիճակում է, որ փորձ է արվում ՀՀ արտաքին պարտքի մասին օրենքը փոխելով` լուծումներ գտնել:
-Այո՛, պարտքի տեսանկյունից, այնուամենայնիվ, մտահոգություն է, ու պատահական չէ, որ օրենսդիրը շեմ է սահմանում, տարբեր երկրներում այդ շեմերը տարբեր են: Ես նշեմ, որ շատ հանգիստ ու օբյեկտիվ եմ վերաբերվում Ձեր անհանգստություններին, օրենսդիրների ներկայացրած մտահոգություններին: Այս վարկը տրամաբանական շարունակությունն է այն 3 ծրագրերի, որոնք մենք իրականացրել ենք, դրանք նախկինում կոչվում էին սոցիալական ներդրումներ եւ ուղղված էին հատկապես «վառվող» սոցիալական խնդիրների լուծմանը: Հիմա մենք իրավիճակ ենք փոխել, այս քանի տարիների ընթացքում մեր վիճակը այդպես «վառվող» չի կամ եթե նույնիսկ վառվող է, ապա քիչ վայրերում: Մեր խնդիրն այսօր համայնքների զարգացում ապահովելն է, ու մենք հիմա դարձրել ենք տարածքային զարգացման հիմնադրամ, ու ծրագիրն էլ այդպիսին է: Ինքն ունի միջհամայնքային զարգացման, մասնավոր պետական համագործակցության բաղադրիչներ: Ես ինձ դասում եմ այն մարդկանց շարքին, ովքեր ասում են, որ մենք շատ բան ունենք սովորելու, ու այս առումով մեզ համար կարեւոր է խորհրդատվությունը: Տրվում են էժան տոկոսով վարկեր, որովհետեւ իրենց հետ կա ինստիտուցիոնալ կոմպոնենտ, մի բան էլ մեզ պետք է սովորեցնեն, թե մենք ինչքան արդյունավետ պետք է լինենք: Ես կարծում եմ, որ միայն այս կերպ կարող ենք մեր համայնքների հարցերը լուծել, այդ զարգացումն ապահովել:
-Մի քանի օր առաջ Դուք խորհրդարանում ներկայացնում էիք «ՀՀ Տավուշի մարզի Դիլիջան քաղաքային համայնքի եւ հարակից տարածքների զարգացման եւ ներդրումների խրախուսման մասին» օրենքի նախագիծը, որը բուռն արձագանք ստացավ օրենսդիրների կողմից: ԱԺ ՀԱԿ խմբակցության պատգամավոր Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարեց, որ այս նախագծով ստեղծվելիք խորհուրդը Դիլիջանի քաղաքապետին ու ավագանուն որպես խամաճիկ է վերաբերելու: Փաշինյանը նշեց, որ այդ նախագծով Դուք ցանկանում եք Դիլիջանը «նվիրել» գործարար Ռուբեն Վարդանյանին: Արդյոք մտահոգություն չունեք, որ այս նախագծի իրագործման դեպքում Դիլիջանի ՏԻ մարմինները կզրկվեն համայնքը կառավարելու իրենց լիարժեք հնարավորություններից:
-Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարություններին ես չեմ ցանկանում գնահատականներ տալ, Աստված իր հետ, իր գնահատականների հետ: Ինչ վերաբերում է այն հայտարարություններին, թե ինչ-որ մի բան տալիս ենք կոնկրետ մարդու… Դուք եղել եք Դիլիջանի դպրոցում, տեսե՞լ եք դպրոցի մեջը, հիմա Դիլիջանում նման ներդրում արած մարդուն, որ ակնհայտ բիզնես հետաքրքրություն չի ներկայացնում, տեսանելի ապագայում այնտեղից եկամուտներ անհնար է սպասել, ինչ կարելի՞ է նվիրել, ի՞նչ նվիրելու մասին է խոսքը: Ո՞ւմ ենք տալիս, ի՞նչ ենք տալիս անհասկանալի է, այսինքն՝ մենք ենք տալիս, թե մեզ են տալիս, չի կարելի ամեն ինչ տրիվյալացնել ու դյուրագրգիռ մասայի վրա աշխատել: Այսինքն՝ մենք Դիլիջանը տալի՞ս ենք Ռուբեն Վարդանյանին, որ ի՞նչ անի: Մենք ոչ մի բան ոչ մեկին չենք տալիս: Հիմա հասկանալի է՝ կա քաղաքականություն, կան նոր զարգացումներ, կա կայանալու խնդիր, բայց իրականությունը այլ է: Այդ աժիոտաժը ինչի համար է, չեմ հասկանում, հայտարարում են, թե Ռուբեն Վարդանյանը կալվածք է սարքելու, չպետք է մարդուն նեղացնել, եթե իրականում նման բան չկա: Վստահեցնում եմ, որ այդ կալվածքն իրեն պետք չի:
Զրուցեց ՍՈՆԱ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆԸ
.gif)
