Արվեստի գլուխգործոցները փառաբանվում են իրենց գեղեցկությամբ, սակայն սարսափելի գործեր են հանդիպում նույնիսկ ամենահայտնի նկարիչների աշխատանքներում:
Ֆրենսիս Բեկոն, «Ֆիգուրա մսի հետ» (1954)
Նկարը՝ Իննոկենտիոս X պապի դիմանկարի ակնարկն է` Դիեգո Վելասկեսի հեղինակությամբ:
Ֆրիդա Կալո, «Մի քանի կմճթոց» (1935)
Նկարը հիմնված է թերթում տպագրված նորության վրա, որում ասվում է, որ տղամարդը սպանել է իր ըկերուհուն՝ 20 անգամ դանակի հարված հասցնելով: Երբ նրան հարցաքննել են, նա ասել է. «Ես միայն մի փորք կմճթել եմ նրան»:
Սալվադոր Դալի, «Պատերազմի դեմքը» (1940)
Սա Դալիի ամենազարհուրելի սյուրռեալիստական ստեղծագործությունն է, որը նա նկարել է իսպանական քաղաքացիական պատերազմի ավարտից հետո:
Ֆրանսիսկո Գոյա, «Սատուրը կուլ է տալիս իր որդուն» (1819-1823)
Հիմնված է Քրոնոսի մասին միֆի հիման վրա, ով կուլ էր տալիս իր երեխաներին, որպեսզի նրանք գահընկեց չանեին իրեն:
Դիանա Արբուս«Խաղալիք նռնակով երեխան» (1962)
Դիանան շրջում էր երեխայի կողքով՝ փորձելով նկարել նրան, երբ վերջինս զայրացած ասաց. «Նկարե’ք վերջապես»:
Կարավաջո, «Յուդիֆն ու Օլոֆերնը» (1598-1599)
Այս տեսարանը նկարել են շատ նկարիչներ, սակայն Կարավաջոյի նկարն առավել զարհուրելի է:
Գուստավ Կլիմտ, «Բեթհովենյան ֆրիզ» (1901)
Ուշադրություն դարձրե’ք հունական դիցաբանության ամենասարսափելի հրեշին՝ Տիֆոնին և մարդանման էակներին, որոնք արտացոլում են հիվանդությունը, խելագարությունը, մահը (ձախից) և անբարոյականությունը, ցանկասիրությունը և անբավությունը (աջից):
Դեմյեն Հերստ, «Հազարավոր տարիներ» (1990)
Սա նկար է կյանքի փուլերի մասին. ճանճերը ձու են դնում կովի կտրած գլխի մեջ, ձվերը վերածվում են թրթուռների և կրկին սատկում ճանճասպանից:
Ռենե Մագրիտ, «Սիրահարները» (1928)
Սինդի Շերման, «Առանց անվանման» (1985)
Ալֆրեդ Կուբին, «Ձու» (1901-1902)
Սիմվոլիստ Կուբինը տարված էր կանացի մարմնով, նա նկարում էր մահն ու հղիությունը միասին:
Էնդի Ուորհոլ, «Ինքնասպանություն», (1964)
Ֆրենսիս Բեկոն, «Երեք էտյուդ ֆիգուրներին խաչելության ստորոտին» (1944)
Բեկոնը տարված էր կրոնական մոտիվներով