«Պարո՛ն Կարապետյան, ի՞նչ է սպասվում Հայաստանի ներքաղաքական կյանքում ապրիլի 9-ից հետո»,-«Ժողովուրդ»-ի այս հարցին «Նոր ժամանակներ» կուսակցության նախագահ Արամ Կարապետյանը պատասխանեց.
-Կարծում եմ՝ հիմա գնալու է բանակցությունների շարք, եւ ապրիլի 9-ից հետո դա բերելու է որոշակի պայմանավորվածությունների, որոնց մեջ այս պարագայում ես բացառում եմ կարեւորագույն երկու խնդիրների լուծումները՝ արտահերթ նախագահական եւ խորհրդարանական ընտրությունները: Մնացած հարցերն ածանցյալ են: Այսինքն՝ կկազմի «Ժառանգություն»-ը կոալիցիա, որովհետեւ, վերջիվերջո, ինչ պաշտոն էլ ստանա, ինչ ձեւով էլ լինի իշխանության մեջ, դա կոչվելու է կոալիցիա: Իմիջիայլոց, ասեմ՝ շատ հանգիստ եմ դրան վերաբերում, որովհետեւ այլ սպասելիքներ չեմ էլ ունեցել այդ շարժումից: Ես կարծում եմ՝ այս բանակցություններն ավելի վաղ էր պետք սկսել:
-Ի՞նչ կտա դա հայ հասարակությանը:
-Հիմա ոչինչ, բայց կպարպվի իրավիճակը, որոշ առումով կտա հնարավորություն իշխանությանը տեսնել, թե ինչ է պետք, որովհետեւ առջեւում ավագանու ընտրություններ են, եւ պարզ է, որ Սերժ Սարգսյանը չէր ուզենա մի քանի «ֆրոնտով» պայքար տանել: Հիմա կփորձի «ֆրոնտները» կրճատել:
-«Բարգավաճ Հայաստան»-ն այդ «ֆրոնտներում» կա՞:
-Ես կարծում եմ, որ «Բարգավաճ Հայաստան»-ը եւ մյուս ուժերը, որոնք որպես քաղաքական պլատֆորմ ավելի մոտ են Ռոբերտ Քոչարյանին, իհարկե ռեւանշի հնարավորությանը նայում են: Ինչո՞ւ, որովհետեւ պարզ է, որ հիմա ստեղծվել է շատ հետաքրքիր իրավիճակ ընդդիմադիր դաշտում: Այստեղ կա Ր. Հովհաննիսյան, որը հավաքել է բավականաչափ ձայներ, ավելի շատ, քան Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը, քան ԲՀԿ-ն եւ այլն, եւ նա ընդդիմության լիդերի կարգավիճակի մեջ է: Բայց պարզ է, որ գործողությունները, որոնք գնում են, արմատական ընդդիմության ղեկավարի պարագայում այլ կլինեին: Կարծում եմ՝ արմատական ընդդիմությունն իր քայլերը կմշակի եւ կանի, դա կտեսնենք:
-Իսկ ո՞ւմ դեմքով:
-Ես կարծում եմ՝ Արամ Կարապետյան, «Սարդարապատ» շարժման ինչ-որ մաս, Սմբատ Այվազյան, բոլոր այն մարդիկ, որոնք, այս ընթացքում մասնակից լինելով բոլոր պրոցեսներին, վերջնականապես չեն մտել պայքարի հորձանուտը՝ հասկանալով: Իրենք միշտ եղել են շարժումների մեջ: Կլինեն տարբեր կուսակցություններ, օրինակ՝ նույն ԲՀԿ-ում, նույնիսկ ՀՀԿ-ում կան մարդիկ, որոնք մտածում են փոփոխությունների մասին, թեեւ արմատական ընդդիմադիր չեն: Տանող ուժը, ինչպես տեսանք, ժողովուրդն է, որը պատրաստ էր նույնիսկ առանց լիդերների պոռթկալ: «Դաշնակցության» հետ չերեւացող, բայց խոսակցություններ են վարվում: Այսինքն՝ արմատական դաշտը միշտ գտնվում է իրար հետ չերեւացող կոնսուլտացիաների մեջ պարզելու, թե որ պահն է ավելի հարմար՝ արմատական լուրջ գործողությունների համար:
-Իսկ ո՞րն է այդ «հարմար պահը»: Ուշացե՞լ եք:
-Արմատական փոփոխություններ լինում են միշտ կա՛մ ընտրությունների ընթացքում, կա՛մ երբ որ իրավիճակը դառնում է իսկապես ամբողջական օրհասական: Հայաստանն առաջին փորձը կատարեց ընտրություններից հետո, եւ պաշտոնապես երեւաց, որ նույնիսկ 40%-ը դեմ է Սերժ Սարգսյանին: Գալուստ Սահակյանն այսօր ճիշտ է, եւ ես էլ եմ այդպես կարծում, որ տոկոսները տվեցին Հովհաննիսյանին: Դրանք ոչ միայն Հովհաննիսյանինն էին, այլեւ այնտեղ ավելացան բոլոր նրանց դժգոհությունները, ովքեր դեմ էին Ս. Սարգսյանին: Եվ դա էլ, եթե պաշտոնական տվյալներին հավատանք, մոտավորապես արդեն 40% է: Սա ահազանգ է: Եթե սրան գումարվում են այն գործողությունները, որը մենք հիմա տեսնում ենք աշխարհում, ամեն ինչ պարզ է դառնում:
-Աշխարհում տեղի ունեցող ո՞ր գործողությունները նկատի ունեք, որոնք կարող են Հայաստանի ներքին կյանքում փոփոխություններ բերել:
-Աշխարհում շատ հետաքրքիր գործընթացներ են գնում. աշխարհը մտնում է արմատականացման նոր դար: Դա ոչ միայն Կորեայի, Կիպրոսի կամ Եվրամիության մեջ եղած հակասություններն են, որոնք էլ ավելի զարգացումներ կունենան, գնում է արմատականացման պրոցես: Դա իր ազդեցությունն է ունենում բոլոր երկրների վրա, սրան գումարվելու են Սիրիայի թնջուկի լուծման ձեւերը: Ավելանալու են Իրանի հետ կապված խնդիրները, որոնց մասին անընդհատ խոսվում է, բայց արմատական լուծումներ չկան: Հիմա աշխարհում սկսել են որոշումներ կայացվել այդ լուրջ խնդիրների շուրջ: Դա իր ազդեցությունն է ունենալու նաեւ Հայաստանի վրա թե՛ ֆինանսական, թե՛ տնտեսական, թե՛ քաղաքական, թե՛ գեոքաղաքական առումով: Բոլոր համաշխարհային պրոցեսներն ազդեցություն են ունենալու նաեւ Հայաստանի կյանքի վրա, արմատականացնելու են իրավիճակը, եթե Ս. Սարգսյանը մի առավոտ չզարթնի, որին ես չեմ հավատում, եւ վերեւից հեղափոխություն չանի:
-Հեղափոխական բարեփոխումների մասին կարծես թե խոսակցությունները քիչ չեն:
-Հեղափոխություն չի նշանակում, որ պաշտոններ է պետք փոխել, այն, ինչ հիմա խոսվում է «Ժառանգության» մեջ պաշտոնների փոխանակման համար, ոչ ոք դեմ չէ: Ավելի լավ: Թող ավելի պատրաստվածները գան, երիտասարդ լինեն, ավելի կրթված լինեն, բայց միայն սա բավարար չէ երկրում հեղափոխական գործընթաց սկսելու համար: Այդ գործընթացը նշանակում է համակարգի տրանսֆորմացիա, այսինքն՝ համակարգի փոփոխություն, իսկ դա իր մեջ ներառում է երկու կարեւորագույն հանգամանք՝ տնտեսական փոխհարաբերությունների փոխարինում եւ դրա վրա նոր վերնաշենքի կառուցում: Եթե մենք չենք փոխում կամ սկզբունքային առումով չենք փորձում գոնե ասել, թե տնտեսության ինչ զարգացման ուղի ենք ուզում վերցնել, դրա վրա երբեք չենք կարող բերել ժողովրդավարություն: Ես մի անգամ ասել եմ՝ մեր բոլոր օլիգարխներին անխտիր բերե՛ք ժողովրդավարացնենք: Եվ եթե դրանից Դուք կարծում եք, թե նրանք կդադարեն նույն օլիգարխի տիպի տնտեսություն վարելու մտածելակերպ ունենալ… խիստ կասկածում եմ:
Զրուցեց ԹԱՄԱՐԱ ՄԻՔԱՅԵԼՅԱՆԸ
.gif)
