«Մի՛ վախեցիր», «Poker.am», «Գարեգին Նժդեհ» ֆիլմերից, «Ճակատագրի գերիներ», «Դժբախտ երջանկություն», «Վերադարձ», «Ոստիկաններ» սերիալներից հայտնի դերասան Արտաշես Ալեքսանյանը նշում է, որ հայրենիքից դուրս իրեն երբեմն ավելի լավ են նկատում, քան Հայաստանում: Դերասանը «Ժողովուրդ»-ին պատմել է, թե ինչու վերջին տարիներին հանդես չի գալիս թատրոնում, նա խոսել է իր` մեկը մյուսից տարբեր կերպարներից, ծանր «երկունքներից»: Ա. Ալեքսանյանն անդրադարձել է նաեւ մեր երկրում տիրող վիճակին, իրեն հուզող խնդիրներին:
-Պարո՛ն Ալեքսանյան, «Առաջնորդները» սերիալում նոր կերպար եք մարմնավորում, հասցրե՞լ եք այն լիովին անցկացնել Ձեր պրիզմայով:
-Դա արտիստի մասնագիտությունն է, այլ կերպ հնարավոր չէ: Ոնց որ բժշկի մոտ մի հիվանդ տանես, որ սիրտը վիրահատի, ասի` չէ, չեմ անում: Ամեն մի կերպար, մի վերապրում սպասում է իր ծնունդին: Իսկ եթե արտիստ ես, պետք է ծնես, բոլոր դերերն էլ քո երեխաներն են. տարբերություն չպետք է դնես: «Առաջնորդների» կերպարս ծնվել է ու դեռ մեծանում է:
-Իսկ Ձեր ամենատանջալի «ծնունդը» ո՞ր դերի դեպքում է եղել:
-Դա եղել է համանուն ֆիլմում Գարեգին Նժդեհի կերպարը մարմնավորելիս եւ «Վերադարձ» սերիալում Հասանի դերը խաղալիս: Այդ ժամանակ հոգեւոր առումով շատ եմ «մաշվել». դրանք բարդ ծնունդներ էին` «կեսարյան հատումով» (ծիծաղում է):
-Տարիներ առաջ Գ. Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոնում կերտել եք մի շարք կերպարներ. հիմա թատրոնում ինչո՞ւ էլ չեք խաղում:
-Դա շուտ է եղել, արդեն տասը տարի է` թատրոնում համարյա չեմ խաղում. խնդիրը ժամանակի սղությունն է եւ վարձատրությունը: Հետո թատրոնում անընդհատ փոքր-փոքր դերեր խաղալով՝ հոգնում ես, մեջն էլ բան չկա: Մեծ դերերն էլ անընդհատ զբաղված են լինում:
-Նկատի ունեք` անընդհատ նույն մարդի՞կ են գլխավոր դերերում:
-Հա, դե, անհետաքրքիր է…
-Իսկ փորձե՞լ եք այնտեղ Ձեր մոտեցումները թելադրել:
-Չէ, ի՞նչ պետք է փորձեմ, ես իմ մասնագիտության տերն եմ, ով աչք ունի, թող տեսնի, թե ինչ եմ անում, ով ականջ ունի, թող լսի: Ո՞նց է լինում, որ տարբեր երկրներում ինձ նկատում-տեսնում են, իսկ Հայաստանում ոչ:
-Ո՞ր երկրներում են տեսնում:
-Դե, ես ավելի շատ ռուսական ֆիլմերում եմ նկարահանվում:
-Ի՞նչն է խնդիրը:
-Ես չգիտեմ, երեւի խնդիրը տեսանելիության մեջ է. այստեղ մառախուղ է, այնտեղ` արեւ, ինչ ասեմ…(ծիծաղում է):
-Բայց Դուք այն դերասաններից եք, որոնք հաճախ են երեւում էկրաններին, այն էլ` գլխավոր դերերում. դժգոհելու իրավունք, թերեւս, չունեք…
-Ես չեմ դժգոհում, խոսքս թատրոնին էր վերաբերում:
-Եթե հիմա ռուսական թատրոնում խաղալու հնարավորություն ունենայիք, կգնայի՞ք:
-Հնարավորություն կա, ուղղակի որ ժամանակ ունենամ, կգնամ…
-Հանրության շրջանում տարածված կարծիք կա, որ Դուք էությամբ ինքնահավան եք, ի՞նչ կասեք:
-Թող ամեն մարդ մնա իր կարծիքին: Եթե «Գարեգին Նժդեհ» ֆիլմը չտեսած` խոսում էին, թե այն վատն է, իմ մասին էլ առանց հետս շփվելու կխոսեն էլի…Ի՞նչ ասես էդ տեսակ մարդկանց:
-1991-92թթ մասնակցել եք Արցախի պատերազմին: Այսօր մեր երկրի ճակատագրով մտահոգվելու ի՞նչ առիթներ եք ունենում, ի՞նչ եք կարծում` Հայաստանի այսօրվա ամենացավոտ խնդիրը ո՞րն է:
-Երկրում տիրող պատերազմական իրավիճակը: Այն, որ մեր հայրենիքը վտանգի մեջ է…Ինքս միշտ լինում եմ դիրքերում, հանդիպում եմ մեր զինվորների հետ, նրանց քաջալերում եմ: Ինձ շատ անհանգստացնում է նաեւ ազգիս սոցիալական վիճակը: Մեր ազգը արժանի է լավ ապրելու, պետք է համբերել…
-Ժողովրդի համար արդեն դժվար է համբերելը…
-Երեւանը միանգամից են սարքե՞լ: Ամեն ինչն էլ կամաց-կամաց սարքվում է` մի քիչ լավ, մի քիչ վատ… Բացթողումներ, իհարկե, շատ կան, բայց ցավալին այն է, որ բոլորն իրենց գործերը թողել, ընկել են քաղաքականության հետեւից. ոչ ոք իր գործով չի զբաղվում, որովհետեւ քաղաքական գործիչներն էլ մեծ մասամբ իրենց գործով չեն զբաղվում: Դրա համար խառնաշփոթ է ստեղծվել, ժամանակ է պետք, որ ամեն բան իր տեղն ընկնի:
Աննա Բաբաջանյան
.gif)
