Դուդուկահար Ջիվան Գասպարյան կրտսերը երկու նոր ալբոմ է պատրաստում, որոնք շուտով կներկայացնի հանդիսատեսին: Նա «Ժողովուրդ»-ի հետ զրուցել է դուդուկի եւ հայերիս շրջանում այդ գործիքին առնչվող ասոցիացիաների մասին: Երաժիշտը շեշտել է, որ դուդուկն ունակ է արտաբերելու այնպիսի երաժշտություն, որի ներքո հնարավոր է անգամ պարել: Նա պատմել է նաեւ պապիկի` ավագ Ջիվան Գասպարյանի հետ կապված իր ծրագրերի մասին:
-Ջիվա՛ն, դուդուկի հնչյունները նորովի մատուցելու փորձեր եք անում: Ինչպե՞ս են դրանք ընթանում, հիմա ի՞նչ գործերի վրա եք աշխատում:
-Ասեմ, որ նոր ալբոմ եմ ձայնագրել, որը կոչվում է «Night city»: Դրանում ներառված 7 ստեղծագործությունից յուրաքանչյուրը մի պատմություն է: Արծարծվող թեման միայն մեր քաղաքին` Երեւանին չի վերաբերում: Ես օգտագործել եմ դուդուկի տեմբրը, ոչ թե մելիզմները, երաժշտությունն էլ հայկական չէ: Սրանք նոր գործեր են, որոնք ոչ ոք դեռ չի լսել: Ի դեպ, ուզում եմ՝ այդ գործերից մեկի հիման վրա մեր գիշերային Երեւանը նկարահանենք, իսկ հետո նաեւ` այլ քաղաքներ, բայց առաջինն, իհարկե, մերը պետք է լինի (ժպտում է): Բացի այդ` ես, Վահագն Հայրապետյանն ու Արմեն Հյուսնունցը Ալեքս Պապոյանի հետ մի քանի ամիս առաջ Գերմանիայում ալբոմ ենք ձայնագրել: Այնտեղ ներառվել է մեր համերգը` կենդանի ձայնագրությամբ: Այն հանդիսատեսին կներկայացվի հունվարին:
-Տեւական ժամանակ ԱՄՆ-ում էիք, հետո վերադարձաք հայրենիք: Հետաքրքիր է` հիմա ապագայի պլանները ո՞ր երկրի հետ եք կապում:
-Կոնկրետ մի տեղ չկա: Հիմա լինում ենք Ռուսաստանում, Եվրոպայում, ԱՄՆ-ում… Բայց Հայաստանն է իմ տունը, այստեղ եմ սիրում լինել…
-Ամանորին ընդառաջ որեւէ համերգ պլանավորո՞ւմ եք: Նոր տարին որտե՞ղ եք նշելու:
-Այս տարի շատ ծանրաբեռնված էինք, համերգներ ունեինք Ռուսաստանում, Եվրոպայում, տանը լինելու ժամանակ քիչ էր մնում: Այս տարի եւ, առհասարակ, Ամանորը նախընտրում եմ անցկացնել տանը` ընտանիքիս հետ:
-Դուդուկի սոլո համերգներ Հայաստանում, կարծես, հաճախ չեն կազմակերպվում, ինչո՞ւ:
-Նման համերգները մեծ մասամբ լինում են ակումբային վայրերում: Դուդուկը, միեւնույն է, մարդկանց մոտ ասոցացվում է տխուր երաժշտության հետ: Մտածում են, որ գնան դուդուկ լսեն, պետք է տխրեն: Դրսում, օրինակ` Ռուսաստանում, 3000 հոգանոց դահլիճի 90 տոկոսը ռուսներ են, եւ միայն 10 տոկոսն են կազմում հայեր: Այնտեղի հայերի շրջանում էլ դուդուկն ասոցացվում է, այսպես ասած, «տխուր գործիքի» հետ: Այնինչ՝ մեր համերգներից մարդիկ բոլորովին այլ տպավորություններ են ստանում: Նրանք մինչեւ երկու ժամ կարող են լսել դուդուկի նվագը եւ չձանձրանալ:
-Իսկ որ ավելի մտահոգիչ է, ոմանք դուդուկի հնչյուններն ասոցացնում են մուղամի հետ…
-Մուղամը նույնիսկ մերն էլ չի, հիմնականում պարսիկներինն է, մենք էլ մերն ունենք, բայց դուդուկի երաժշտությունը մուղամը չի…Այնքան լավ պարեր կան, որոնք պարում են դուդուկի երաժշտության ներքո. ոսկորներդ իրենք իրենց սկսում են շարժվել:
-Իսկ Ձեր պապիկի` ավագ Ջիվան Գասպարյանի հետ պլանավորո՞ւմ եք հանդես գալ որեւէ նոր, հետաքրքիր ծրագրով:
-Մենք հիմնականում ներկայանում ենք միասին, այդպես ժողովրդի համար հետաքրքիր է, հատկապես` դրսում: Հաջորդ տարի, օրինակ, պլանավորում ենք հետաքրքիր համերգներ կազմակերպել ԱՄՆ-ում` Լոս Անջելեսում, Նյու Յորքում, Բոստոնում եւ այլ քաղաքներում: Մենք մտադիր ենք դուդուկը ցույց տալ բոլորովին նոր` բլյուզի ռակուրսից:
-Ասում են` երաժշտությունը ողջ մարդկության մայրենի լեզուն է…
-Այո… Արտերկրում մեր ելույթներն այնքան անսպասելի ընդունելություն են ունենում: Օրինակ` մի անգամ դահլիճից մի ռուս աղջիկ մոտեցավ ավագ Ջիվան Գասպարյանին, 25 տարեկան կլիներ, չէր տեսնում: Նա ասեղնագործ աշխատանք նվիրեց պապիկին, ուզում էր անպայման նրա ձեռքը սեղմել: Ասաց` ես Ձեր երաժշտությամբ եմ ապրում, այն ինձ տրամադրում է, որ մթության մեջ տեսնեմ լուսավոր մի աշխարհ…
Աննա Բաբաջանյան
.gif)
