ՌԱԶՄԱՎԱՐԱԿԱՆ ՃՆՇՈՒՄ

Վերջին երկու շաբաթվա ընթացքում Ղարաբաղյան հակամարտության  կարգավորման ուղղությամբ ծավալվող  գործընթացները վերստին ակտիվացել են: Մայիսի 17-ին Հայաստանի եւ Ադրբեջանի արտգործնախարարների հանդիպումից հետո՝ նախօրեին, երկօրյա այցով Մոսկվա մեկնած Ադրբեջանի արտգործնախարար Էլմար Մամեդյարովի հետ համատեղ ասուլիսում Ռուսաստանի արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը երեկ մի քանի  ուշագրավ հայտարարություններ է արել, որոնցում  առկա են ոչ հայանպաստ նրբերանգներ:  Մասնավորապես` նա վերստին հայտարարել է, թե ստատուս քվոյի պահպանումն անընդունելի է  բոլորի համար սակայն բավականին նուրբ շեշտադրմամբ. «Ստատուս քվոն նշանակում է ոչ միայն ադրբեջանական  տարածքների  վերադարձի հարցի չլուծված լինելը, այլեւ Հայաստանի տնտեսական շրջափակումը, այդ պատճառով այստեղ  պետք չէ որեւէ մեկին համոզել այդ  ստատուսի անընդունելիության հարցում»: Ակնհայտ է, որ Լավրովը  մոռացել է հիշատակել ամենակարեւորը` Ղարաբաղի կարգավիճակը, եւ այդ հայտարարությունից այնպիսի տպավորություն է, թե կողմերի բանակցությունների առանցքում այսօր ադրբեջանական տարածքների վերադարձն է, ինչի դիմաց էլ կարող է  վերանալ Հայաստանի շրջափակումը: Բնականաբար, այդպիսի մակարդակի դիվանագիտության մեջ պատահական  ոչինչ չի ասվում, եւ Լավրովի  կողմից  2007թ. Մադրիդյան սկզբունքների եւ 2009թ. դրանց նորացված տարբերակի հիշատակումը նույնպես պատահական չէր: Նա հիշատակեց, որ Հայաստանի համար ընդունելի էր փաստաթղթի առաջին տարբերակը, իսկ Ադրբեջանի համար` վերջինը` այդպիսով, ըստ էության,  ակնարկելով, որ ներկայումս գործընթացում ապակառուցողական դիրքորոշումը Հայաստանինն է, որը չի համաձայնում  բանակցային սեղանին դրված առավել թարմ փաստաթղթի հետ: Մինչդեռ պաշտոնական Երեւանը երբեւէ  չի հայտարարել, որ իր համար ընդունելի չեն Մադրիդյան նորացված սկզբունքները, եւ Լավրովի այս պնդումը բավականին տարօրինակ էր: Այն էլ, նկատենք, արված Ադրբեջանի արտգործնախարարի հետ համատեղ ասուլիսում: Ինչեւէ, այն, որ Ռուսաստանը օգտագործում է հնարավոր բոլոր  օղակները`  եվրաինտեգրացիայից այդպես էլ չհրաժարվող Հայաստանի նկատմամբ  քաղաքական եւ տնտեսական ճնշումները մեծացնելու համար, ակնհայտ է: Մեր երկրի հետ ռազմավարական դաշնակցությունը որեւէ կերպ չի դրսեւորվում  ո՛չ գազի գնի, ո՛չ էլ հայ միգրանտների նկատմամբ վարվող քաղաքականությունում: Ավելին, արդեն 2015թ. Ռուսաստանը պատրաստվում է ավելի  գործունակ դարձնել միգրանտային մահակը` ոչ միայն վիզա, այլեւ անգամ ամսական 3000 ռուբլի հարկ  պահանջելով բոլոր այն երկրների միգրանտներից, որոնք Մաքսային միության անդամ չեն: Սակայն Հայաստանի դեպքում Ռուսաստանի վարած քաղաքականությունը միանգամայն  պատճառաբանված է. ի վերջո, ռուսները ինչո՞ւ  պետք է հաշվի նստեն մի երկրի հետ, որի ոչ միայն  իշխանությունը, այլեւ անգամ  ընդդիմությունն է «դաբրոների» համար  վազում  Մոսկվա: