2015 թ. փետրվարի 15-ին Վարուժան Ավետիսյանը, ՀՔԱ Վանաձորի գրասենյակի աջակցությամբ, հայցադիմում էր ներկայացրել ՀՀ Վարչական դատարան՝ Երևանի քաղաքապետարանի կողմից 2016 թ. փետրվարի 26-ին Ազատության հրապարակում կայանալիք շուրջօրյա հավաքի նկատմամբ կիրառված ժամային սահմանափակումը վերացնելու և հավաքի ժամանակ որպես առարկա վրան օգտագործելու մերժումը վերացնելու պահանջով:
Հավաքը 00:00-24:00-ն անցկացնելու նկատմամբ Երևանի քաղաքապետարանի կողմից կիրառված սահմանափակումը պայմանավորվել էր ՀՀ Ոստիկանության կողմից գրությամբ հայտնված այն տեղեկությամբ, որ շուրջօրյա հավաքների ընթացքում մասնակիցների կողմից գիշերային ժամերին դրսևորվել է հակահասարակական վարքագիծ, ինչպես նաև ոստիկանությունում ստացվել են օպերատիվ տեղեկություններ այն մասին, որ նմանօրինակ դրսևորումները կրելու են շարունակական բնույթ: Բացի դրանից ՀՀ Ոստիկանությունը հայտնել էր նաև, որ հատկապես գիշերային ժամերին հավաքի մասնակիցների հնարավոր համանման հակահասարակական դրսևորումները նախականխելու, այլ անձանց սահմանադրական իրավունքները և հանրության շահերը պաշտպանելու, հավաքի խաղաղ և բնականոն ընթացքն ապահովելու գործառույթները ոստիկանության կողմից լիարժեք և պատշաճ իրականացնել հնարավոր չէ: Ինչ վերաբերում է վրանի օգտագործման մերժմանը, ապա հավաքի վերաբերյալ իրազեկումը քննարկող լիազոր մարմինը հղում էր կատարել ՀՀ Մշակույթի նախարարության հայտնած գրավոր կարծիքին, ըստ որի՝ հուշարձանների օգտագործման հիմնական նպատակների հետ անհամատեղելի նկատառումներով հավաքի ընթացքում վրանների տեղադրումն անթույլատրելի է համարվել:
Դատարան ներկայացված հայցադիմումում հիմնավորումներ էին ներկայացվել այն մասին, որ հավաքի նկատմամբ ժամանակի, եղանակի կամ վայրի սահմանափակումներ կարող են կիրառվել միայն այն դեպքում, երբ դրանք գերակայում են հավաքի ազատության իրավունքի նկատմամբ, մինչդեռ Երևանի քաղաքապետարանը որևէ փաստական հիմք չէր ներկայացրել այդ մասին՝ արդյունքում կայացնելով չպատճառաբանված ու անհիմն որոշում: Վրանի օգտագործման մերժման ոչ իրավաչափությունը հիմնավորվել էր նախ այն հիմքով, որ լիազոր մարմինը հղում էր կատարել դեռևս դեկտեմբերի 14-ին ներկայացված գրավոր կարծիքին, մինչդեռ հավաքի վերաբերյալ իրազեկումը Վ. Ավետիսյանը ներկայացրել էր 2016 թ. հունվարի 29-ին: Հայցադիմումում հղում էր կատարվել «Հավաքների ազատության մասին» ՀՀ օրենքի այն դրույթին, որի ուժով լիազոր մարմինը պարտավոր էր հավաքի վերաբերյալ իրազեկումն ստանալուց հետո դիմել ՀՀ Մշակույթի նախարարություն՝ կարծիք ստանալու համար: Բացի դրանից՝ հիմնավորումներ էին ներկայացվել նաև այն մասին, որ ՀՀ Մշակույթի նախարարությունը կարող է կարծիք հայտնել հավաքի անցկացման վերաբերյալ ընդհանրապես և ոչ՝ հավաքի ընթացքում կոնկրետ առարկաների օգտագործման վերաբերյալ:
Հայցադիմումի քննությունը տեղի ունեցավ հատուկ վարույթի կարգով՝ 2016 թվականի փետրվարի 22-ին կոլեգիալ կազմով, նախագահությամբ՝ դատավոր Հ. Այվազյանի, մասնակությամբ՝ դատավորներ Մ. Մելքումյանի և Կ. Զարիկյանի:
.gif)
