Երբ դեռ տարիներ առաջ Վարդան Պետրոսյանին հարցազրույցներից մեկի ժամանակ հարցրել էին, թե ինչպես է հաջողվում չգտնվելով Հայաստանում` զգալ եւ յուրացնել այստեղի ներքին կյանքն` իր խնդրահարույց կողմերով, դերասանը պատասխանել էր. «Քրիստոսն այսպիսի խոսք ունի՝ կուտակեք գանձերը երկնքում, որովհետեւ ձեր սիրտն այնտեղ է, որտեղ ձեր գանձերն են: Իմ գանձերն այստեղ են, սիրտն այստեղ է, իսկ եթե սիրտդ այստեղ է, դու ապրում ես այստեղի հոգսերով, այստեղի կյանքով: Ես ամբողջ էությամբ, ամբողջ սրտով զգում եմ այստեղի կյանքն ու ապրում եմ դրանով»: Հիմա էլ, թեեւ Վարդան Պետրոսյանը ֆիզիկապես չի կարող ամբողջովին ձուլվել մեր առօրյային, նրա սիրտը միշտ իր հանդիսատեսի հետ է, հանդիսատեսն էլ իր հերթին մտովի չի լքում սիրելի դերասանին:
Այսօր` փետրվարի 27-ին, Վարդան Պետրոսյանի ծննդյան օրն է: Նրա որդին` Հայկ Պետրոսյանը, մեզ հետ զրույցում նշեց, որ հայրը երբեք էլ առանձնահատուկ կերպով չի նշել ծննդյան օրը. «Նման սովորություն չունի, չեմ հիշում նման բան…»,- ասաց նա:
Հայկը մարտին մի ներկայացմամբ հանդես կգա, որը կոչվում է «Եթե ես լինեի պապա»: Այստեղ նա կանդրադառնա իր եւ հայրիկի ու, առհասարակ, հայրեր եւ որդիներ հարաբերություններին: «Ներկայացմանս ասելիքն այն է, որ եթե ես լինեի պապա, իմ զավակին կփոխանցեի այն ամենալավը, որ ստացել եմ իմ հորից, վերջինս էլ` իր հորից»:
Ինչպես Հայկն է նշում, ինքը շատ բան է սովորել հորից, ու նրա հետ կապված շատ դրվագներ կան, որ առանձնահատուկ կերպով տպավորվել են. «Երբ ես փոքր էի, հանդիսատեսի շարքում նստած` ներկայացման ժամանակ պապայի հետ հավասար կրկնում էի նրա տեքստերը, կողքից ինձ նկատողություն էին անում, ասում էին` բալիկ ջան, կամաց, ասում էի` դու կամաց, պապաս ա…»,- ծիծաղելով պատմեց նա:
Հայկը, ի տարբերություն սովորական հանդիսատեսի, աճախ հնարավորություն է ունեցել հորը տեսնել կուլիսներում` վարագույների հետեւում. «Ներկայացումից առաջ նա, սովորաբար, քայլում է, գնում-գալիս է, ինչ-որ բան է խոսում, բայց չգիտեմ, թե ինչ… Երեւի ներկայացման տեքստն է ասում… Բայց բոլորը գիտեն, որ այդ պահին նրան չպետք է մոտենալ: Միայն ես էի, որ փոքր ժամանակ մոտենում, անկապ հարցեր էի տալիս, հետո հասկացա, որ այդ պահերին չի կարելի խանգարել… »:
Նրա խոսքով` հայրը իր խոսքով, գործով ու խորհուրդներով միշտ ներկա է որդու կյանքում: Բայց, ինչպես Հայկն է շեշտում, ամենակարեւոր հանգամանքներից մեկն այն է, որ հայրը երբեւէ ոչինչ չի պարտադրել իրեն. «Աստծո թեման մանուկ ժամանակ ինձ երբեւէ հետաքրքիր չի եղել: Երբ ես 16 տարեկան էի, նոր էի գնացել Փարիզ, մի անգամ պապան եկավ, բուկլետանման բան տվեց, որի վրա Տերունական աղոթքն էր գրված, ասաց` Հայկ ջան, ես մտածում եմ, որ որպես հայր իմ պարտականությունն է սովորեցնել քեզ այս աղոթքը, իսկ հետո դու կհավատաս դրան, թե ոչ, թող քո ընտրությունը լինի… Այդպես ես սովորեցի Տերունական աղոթքը…»,- հիշեց նա:
Հայկը պատմեց, որ երբ ինքը Հայաստանում էր, Վարդան Պետրոսյանը` Փարիզում, վերջինս հաճախ է իրեն նամակ գրել` նշելով. «Հիշի՛ր, որ տան տղամարդն այժմ դու ես, «դուխդ» չգցես»: Հայկի խոսքով` երբ իրենց ընտանիքի համար բարդ շրջան էր, Վարդան Պետրոսյանն իրենց ավելի է քաջալերել, քան հակառակը:
«Մի երգ կա, որ պապան սովորեցրել էր ինձ ու քրոջս, ինքը դաշնամուր էր նվագում, մենք երգում-ուրախանում էինք. դա սովորական երգ չի. «Տալվորիկի քաջ զինվոր»-ն է, որն առաջին անգամ հենց իրենից եմ լսել: Այդ երգի մեջ հայ մարդու տեսակը կա, այդ երգը ամենալավն է խտացնում բոլոր այն խոսքերը, որ հայրս փոխանցել է մեզ…»,-եզրափակեց Հայկը:
Աննա Բաբաջանյան
.gif)
