7-9 տարեկան 10 երեխաներից 9-ն անգիր չգիտեն իրենց ծնողների հեռախոսահամարները: Մտածեք՝ ինչ կլինի, եթե ձեր երեխան մնա դրսում առանց բջջային հեռախոսի:
20 երեխայից 19-ը հարգալից վերաբերմունք կցուցաբերի և ծերերին կօգնի անցնել փողոցը:
Ընդ որում, 10-ից 10-ը ծեր է համարում 50 տարեկաններին: Առաջին դասարանցիները նույնիսկ 40 տարեկաններին են ծեր համարում: Իսկ «ծերերին պետք է օգնել»:
Առաջին դասարանցիները համոզված են, որ փողոցում կարող են ճանաչել հանցագործին (սև հագուստով, ահարկու տեսքով, տարօրինակ նայվածքով, մեծ պայուսակով, խորամանկ ծիծաղով, գայթակղում է կոնֆետով, թափթփված տղամարդ 30-35 տարեկան, ով նման է թափառաշրջիկի կամ քրեական հանցագործի):
Երեխաների կեսը վտանգի պահին կփախչի շքամուտք, որտեղ կարող է թաքնվել: Բոլոր երեխաները գիտեն, որ կարող են վստահել «ծանոթ մեծերին», այդ թվում` հարևաններին, ծնողների ընկերներին, հարևան խանութի վաճառողներին, բոլոր նրանց, ում ճանաչում են:
20-ից 19-ը կվստահեն ցանկացած մարդու, ով նրանց իրենց անունով կկոչի: 20-ից 19-ը կամաչի բարձր բղավել. «Օգնեցե՜ք, ես չգիտեմ այդ մարդուն»:
Եվ սա վիճակագրության միայն մի մասն է:
Իսկական հանցագործը, ով կարող է տանել ձեր երեխային, կասկածելի տեսք չունի: Դա ամենահարգալից, ամենաժպտերես, կոկիկ հագնված մարդն է:
Պատմեք ձեր երեխաներին, որ «կասկածելի» հանցագործները միայն ֆիլմերում են հանդիպում: Երեխան պետք է վստահի միայն իր ընտանիքի անդամներին: Մյուսներն ընդամենը օտար մարդիկ են:
.gif)
