Հատկապես վերջին օրերին Ռուսաստանում տեղի ունեցած ավտովթարից հետո հայ հանրության մեջ ակտիվացան խոսակցություններն այն մասին, որ ռուսական իշխանությունները ներքին կարգով խրախուսում են շովինիստական տրամադրություններն այլազգիների հանդեպ: Արդյոք դա այդպես է` դժվար է ասել, թեեւ ՌԴ-ում վերջին տարիներին սքինհեդական կազմակերպությունների ծավալումը կարծես թե խոսում է այն մասին, որ նրանց համապատասխան մարմիններն առնվազն չեն խանգարում: Սակայն Ռուսաստանը ենթագիտակցորեն իրենց երկրորդ հայրենիքը համարող հայաստանցիների մեծ մասին հատկապես վրդովվեցնում է այն փաստը, որ ռուսները կարող են նույնպիսի անհանդուրժողական վերաբերմունք ունենալ ինչպես, օրինակ, չեչենների կամ տաջիկների, այնպես էլ մեր` ռուսների մոլի բարեկամ հայերիս հանդեպ: Մենք նույն կերպ վրդովվում ենք նաեւ, երբ հայերիս նկատմամբ վատ են վերաբերվում եվրոպական երկրներում` անմիջապես հիշելով, որ Հայաստանն առաջին քրիստոնյա երկիրն է` եվրոպական արժեքների պատվարը տարածաշրջանում: Դարձյալ բողոքում ենք, երբ հայերին վատ են վերաբերվում, օրինակ, Իրանում կամ Սիրիայում` առաջինի դեպքում հիշելով մեր դարավոր պատմամշակութային կապերը, իսկ Սիրիայում էլ` տնտեսական եւ մշակութային կյանքում զգալի ներդրում ունեցող համայնքը: Սակայն մենք գրեթե երբեք չենք մտածում այն մասին, թե ինչպես ենք մենք` հայերս, վերաբերվում մեր երկրում բնակվող կամ հյուր եկած այլազգիներին: Երեկ ֆեյսբուքյան օգտատերերից մեկը տեղադրել էր Կասկադի հարեւանությամբ` Թամանյան փողոցում վաղ առավոտյան նախաճաշող մի պարսիկ ընտանիքի լուսանկար` նշելով, որ իրենք թույլ չեն տվել պարսիկներին այստեղ զգալ ինչպես իրենց տանը եւ նախաճաշն ավարտել: Բարեբախտաբար, դատելով ֆեյսբուքյան մեկնաբանություններից, մեր հանրության զգալի հատվածը բավական առողջ մոտեցում ունի, սակայն միեւնույն ժամանակ` մտահոգիչ է այն, որ լուսանկարի հեղինակն իր արարքը համարում է հերոսություն եւ այդ մասին հարկ է համարում հայտարարել համացանցում: Մի կողմ թողնելով այն հանգամանքը, որ այդ երիտասարդը պարզապես իրավունք չուներ որեւէ մեկին արգելել փողոցում նստել ու ճաշել (եթե դա հասարակական կարգի խախտում է, ապա պետք է ոստիկանները միջամտեին, բացի այդ` նկարից հստակ երեւում է, որ իրանցիների այդ ընտանիքը պարզապես նախաճաշում էր` գուցե մեզ համար անսովոր, բայց իրենց համար միանգամայն ընդունելի, եւ ընդգծենք` բարեկիրթ ու մաքուր ձեւով), նշենք, որ նա հաստատ նույն կերպ չէր վարվի, եթե նման ձեւով որեւէ հայ ընտանիք նախաճաշեր: Առհասարակ, տհաճ է խոստովանել, բայց Հայաստանում բնակվող ազգային փոքրամասնությունների նկատմամբ մենք ոչ սիրալիր վերաբերմունք ունենք: Բավական է տեսնել, օրինակ, թե ինչպես է փոխվում հանրային տրանսպորտի ուղեւորների դեմքի արտահայտությունը, երբ որեւէ եզդի է նստում ավտոբուս: «Մենք քիչ ենք, սակայն մեզ հայ են ասում, մենք մեզ ոչ ոքից չենք գերադասում…»: Արդյո՞ք այդպես է:
.gif)
