ԵՍ ԴԵՌ ՀԱՎԱՏՈՒՄ ԵՄ

Դերասան ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԴԱՎԹՅԱՆԸ հեռուստադիտողին հայտնի է որպես “Բանակում” եւ “Քաղաքում” սերիալների Մխո: Հովհաննեսը նշում է, որ իրական կյանքում ինքն իր կերպարին բացարձակ նման չէ. “Ուղղակի կերպար է, վերցրել եմ առօրյայից, տարբեր տղաներից, բակից… Բոլորը գումարել եմ իրար, ու ստացվել է Մխոյի կերպարը”:

-Ես էլ եմ շատ լսել, բայց կարծում եմ, որ երեխաների ծնողներից է կախված: Ես կամ հեռուստաընկերությունն այդքան էլ մեղավոր չենք: Որովհետեւ եթե ծնողը կարծում է, որ դա վատ օրինակ է, հակադաստիարակչական բան է, ինքը թող թույլ չտա, որ երեխան նայի:

-Մոտենում են, խոսում ջերմորեն, հարցեր ուղղում, նկարվում, շփվում:

-Քիչ չեմ լինում: Չեմ խուսափում հանրության մեջ երեւալուց, բայց եթե ուզում եմ հանգիստս վայելել, հանգիստ վայր եմ ընտրում` ոչ մարդաշատ: Ազատ ժամանակ հազվադեպ եմ ունենում, հիմնականում աշխատանքի մեջ եմ:

-Շատ հազվադեպ կարող է բիլիարդ խաղալու գնամ, բայց փոքրիկ ջազ համերգներ եմ սիրում:

-Թամադայություն չէ, բայց կորպորատիվ երեկոներ մեկ-մեկ լինում են:

-Իհարկե, եթե դերասան ես, պետք է ամեն ինչ էլ խաղաս: Բայց ինձ մոտ էնպես է ստացվել, որ հումորային եմ խաղացել, ու այդպես էլ գնում է: Ես տիրապետում եմ իմ մասնագիտությանը, կկարողանամ խաղալ թեկուզ դրամատիկ դեր: Ուղղակի հայերի վատն այն է, որ եթե քեզ ինչ-որ մի կերպարում տեսել են, դրանից այն կողմ էլ չեն ուզում պատկերացնել:

-Մեկ-մեկ իմ մտքով անցնում է նման բան, բայց չեմ կարծում, որ այդ պիտակը կմնա: Վերջերս նկարվեցի մի գեղարվեստական ֆիլմում, փոքրիկ դեր էր՝ կրկին կատակերգական ժանրում: Հայ ռեժիսոր էր` Ռուսաստանից եկած, այդ աշխատանքը ցուցադրվելու է դրսում:

-Դուրս եմ եկել մի քանի ամիս առաջ: 12 տարի աշխատում էի Գ. Սունդուկյանի անվան թատրոնում: 

-Զբաղվածությանս պատճառով եւ որոշ այլ ներքին խնդիրների, որոնք կարիք չկա մանրամասնելու: Ես ուղղակի չցանկացա այդ մթնոլորտում աշխատել: Շուտով կմտնեմ թատրոն, բայց ոչ Սունդուկյան: 

-Ես ու իմ ընկերը` սցենարիստ Էդգար Կոստանդյանը, գրել ենք մի պրոյեկտ, որտեղ ես խաղում եմ: Այն կոչվում է ,CLUBnik one man comedy showե: Հումորի միջոցով խոսվում է կարեւորագույն ակտուալ թեմաների մասին ու վերջում` ժամուկես ծիծաղից հետո, ես բեմից խոսում եմ արտագաղթի մասին, ինչն օրհասական է այսօր այս երկրի, ժողովրդի համար: Պատկերացրե՛ք, որ վերջում հանդիսատեսն արտասվում է, որովհետեւ բոլորի սրտից է այդ խոսքը, բոլորին է սպառնում այդ վտանգը: Վերջում ես ասում եմ, որ հուսով եմ ու դեռ հավատում եմ` բոլորը մի օր հետ կգան ու կապրեն իրենց հայրենիքում, իրենց հողի վրա ու իրենց տներում: Ես դեռ հավատում եմ: Բայց ասեմ մի բան, եթե գնալով վատացավ, ու ես տեսնում եմ, որ ամեն ինչ գնալով վատանում է, թանկանում է, նեղվում, ընկճվում է ժողովուրդը… Եթե շարունակվի նման կերպ, ոչ մի մարդ չի մնա այս երկրում, արտագաղթի տեմպերը տասնապատիկ կաճեն, կմնա երեւի մի կես միլիոն մարդ, ինչը, կարծում եմ, ոմանց սրտով է, ձեռք է տալիս: Ու հենց դրա համար են արվում այս թանկացումներն ու ժողովրդին ընկճելու փորձերը:

-Ես այս երկրի քաղաքացիներից մեկն եմ, ու ինձ հետաքրքրում է իմ երկրի այսօրվա ու վաղվա օրը: Յուրաքանչյուր մարդու` անկախ սեռից, տարիքից, պետք է հետաքրքրի իր երկրի ճակատագիրը, որովհետեւ դու ես քաղաքացին:

-Մի նախագիծ կա` “Լավագույն ձայն”, այն պաշտպանության նախարարի հրամանով, ստորագրությամբ արդեն հաստատվել է, եւ շուտով ես ու իմ գործընկեր Էմիլը պտտվելու ենք Հայաստանի ու Ղարաբաղի բոլոր զորամասերով: