Ինչո՞ւ Հովիկ Աբրահանյանն, այնուամենայնիվ, մեկնեց Մոսկվա

Անգամ քառօրյա պատերազմի ընթացքում Ռուսաստանի եւ մեր մյուս «դաշնակիցների» նվաստացուցիչ պահվածքից հետո ՀՀ իշխանությունները չկարողացան մազաչափ ինքնուրույնություն դրսեւորել եւ հրաժարվել Մոսկվա տեղափոխված ԵՏՄ միջկառավարական խորհրդի նիստին վարչապետի մակարդակով մասնակցելուց:

Ինչպես հայտնի է՝ այդ նիստը պետք է տեղի ունենար Երեւանում, ապրիլի 7-ից 8-ը: Սակայն ղարաբաղա-ադրբեջանական քառօրյա պատերազմի օրերին հայտարարվեց, որ նիստը հետաձգվում է մինչեւ ապրիլի 13-ը եւ տեղափոխվում Մոսկվա: Այս քայլը ԵՏՄ անդամ երկրները, այսինքն՝ մեր դաշնակիցները, պատճառաբանեցին նրանով, թե իբր եթե այդ նիստը Հայաստանում տեղի ունենա, ապա հայ-ադրբեջանական հակամարտության ֆոնին այն կընկալվի իբրեւ Հայաստանին սատարելու քայլ եւ անհավասարություն կմտցնի կողմերի միջեւ: Այլ կերպ ասած՝ Հայաստանի «դաշնակիցները» նախընտրեցին հանուն ԵՏՄ անդամ չհանդիսացող Ադրբեջանին չնեղացնելու չգալ Երեւան:

Այս փաստը հաշվի առնելով՝ վերջին մեկ շաբաթվա ընթացքում իշխանական վերնախավում ակտիվորեն քննարկվում էր ԵՏՄ միջկառավարական խորհրդի նիստին Հայաստանի մասնակցել-չմասնակցելու հարցը: Մեր տեղեկություններով՝ հիմնական մոտեցումը եղել է այն, որ ՀՀ վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը չպետք է գնա Մոսկվա: Սակայն մյուս կողմից ընդհանրապես չմասնակցելը եւս համարվել է սխալ: Ըստ այդմ, գերակշռել է այն տեսակետը, որ առավել ճիշտ կլինի, եթե Մոսկվա մեկնի ՀՀ փոխվարչապետ, միջազգային տնտեսական ինտեգրման եւ բարեփոխումների նախարար Վաչե Գաբրիելյանն ու Հայաստանի «գործընկերներին» հասկացնի, որ նրանց վարքը ամենեւին վայել չէ դաշնակցին: Իսկ Հովիկ Աբրահամյանն, ի ցույց իր «գործընկերների», կարող էր մեկնել Արցախ:

Նախօրեին հենց այս մոտեցումն էր գերակշռում: Սակայն, ինչպես արդեն նշեցինք, երեկ առավոտյան հայտնի դարձավ, որ Հովիկ Աբրահամյանը, այնուամենայնիվ, կգնա Մոսկվա: Ենթադրվում է, որ առաջիկա օրերին պարզ կդառնա՝ այդ քայլը Հովիկ Աբրահամյանի նախաձեռնությամբ է արվել, թե Սերժ Սարգսյանի հրահանգով: Ամեն դեպքում այն ոչ միայն Հայաստանի շահերից չի բխում, այլեւ ուղղակի հարվածում է Հայաստանի Հանրապետության հեղինակությանը: Ավելին՝ ակնհայտ է, որ Հովիկ Աբրահամյանի` Մոսկվա մեկնելու գլխավոր դրդապատճառներից է եղել նաեւ ռուսական հնարավոր «հարձակումից» իր եւ իշխանության մնացած բարձրաստիճան ներկայացուցիչների «անվտանգությունն» ապահովելը

: Բանն այն է, որ Հայաստանի կոռումպացված իշխանավորների մեծամասնությունը Ռուսաստանում միլիոնավոր դոլարներ է ներդրել: Եվ եթե ՀՀ ղեկավարությունը համարձակվեր ռուսական կողմին ատամ ցույց տալ, ապա ռուսական մամուլը կարող էր առնվազն փաստերով ցույց տալ, թե ուր են կորել Հայաստանի պետբյուջեի փողերը: Սա կլիներ ռուսական կողմի ամենամեղմ արձագանքը: Չի կարելի բացառել նաեւ այն տարբերակը, որ եթե ՀՀ ղեկավարությունը հանդգնություն դրսեւորեր, ապա ռուսական կողմը կարող էր գործնական քայլեր ձեռնարկել` Հայաստանում իշխանափոխություն իրականացնելու ուղղությամբ:

Այսինքն՝ եթե Հայաստանի կոռումպացված իշխանությունները նախկինում արգելակում էին պետության տնտեսական զարգացումը` ՀՀ քաղաքացիներին դրդելով արտագաղթի, ապա այսօր արդեն դարձել են պետության անվտանգության ուղղակի սպառնալիք:
Ստեղծված իրավիճակում կոռումպացված պաշտոնյաներից ազատվելու խնդիրը դառնում է օրհասական հարց: Իշխանական շրջանակներից ստացվող լուրերը վկայում են, որ Հայաստանի կոռումպացված պաշտոնյաներից շատերը հույս ունեն, թե Արցախի շուրջ այս լարված վիճակը կանցնի, եւ երկիրը կվերադառնա իր նախկին կենսակերպին:

Այլ կերպ ասած, հույս ունեն, որ իրենք հնարավորություն կունենան նախկինի պես պետական միջոցների հաշվին հարստանալ, եւ հայ հանրության մեծամասնությունն այդ երեւույթի նկատմամբ նույնքան անտարբեր կլինի, ինչպես նախկինում: Ցավոք, մեր իշխանավորները այդպես էլ չեն ընկալում, որ Հայաստանը ապրիլի 2-ից հետո փոխվել է: Այսօր արդեն նույնիսկ իշխանական մամուլն է արձանագրում, որ պետական միջոցներով հարստացող պաշտոնյան պետական դավաճան է:

Հայաստանի հանրային մթնոլորտը փոխվել է, հետեւաբար իշխանավորները եւս պետք է փոխվեն: Սերժ Սարգսյանն առայժմ կարող է ինքը նախաձեռնել այդ փոփոխությունները: Իսկ եթե նա ինքնակամ դա չանի, ապա հանրությունն այդ փոփոխությունները կպարտադրի, ինչը հաստատ շատ ցավոտ կլինի ներկայիս իշխանավորների մեծամասնության համար:

ՎԱՀԱԳՆ ՀՈՎԱԿԻՄՅԱՆ