«Ժողովուրդ»-ի զրուցակիցն է ԼՂՀ փոխվարչապետ, ՀՀ պաշտպանության նախկին փոխնախարար Արթուր Աղաբեկյանը:
-Պարո՛ն Աղաբեկյան, Հայաստանում եղել եք պաշտպանության փոխնախարար, այնուհետեւ՝ ՀՅԴ համամասնական ցուցակով ԱԺ պատգամավոր: Իսկ այսօր Արցախում զբաղեցնում եք փոխվարչապետի պաշտոնը: Հեշտությա՞մբ կայացրիք ՀՀ-ից Արցախ տեղափոխվելու որոշումը:
-Ես չեմ կարող հիշել, թե երբ եմ թողել Արցախը, եւ չեմ կարող հիշել, թե երբ եմ թողել ՀՀ-ն: Ես միշտ այնպիսի վիճակում էի, որ ապրելով ՀՀ-ում՝ ինձ համարել եմ, որ նաեւ Արցախում եմ եւ օր առաջ ցանկացել եմ լինել Արցախում, եւ հակառակը՝ այսօր էլ օր առաջ ցանկանում եմ լինել Հայաստանում: Որոշում կայացնելը պայմանավորված է այն վստահությամբ, որին դու արժանանում ես, երբ առաջարկում են որեւէ պաշտոն կամ կարեւոր նշանակության որեւէ գործ: Ես նույն հպարտությամբ զբաղեցրել եմ Հադրութի պաշտպանական շրջանի հրամանատարի պաշտոնը, հետո հարավարեւմտյան զորքերի հրամանատարի պաշտոնը, Արցախի ՆԳ նախարարի պաշտոնը, ՀՀ ՊՆ տեղակալի պաշտոնը: Երբ Բակո Սահակյանն ինձ առաջարկեց գալ Արցախ ու զբաղեցնել փոխվարչապետի պաշտոնը, ես ասացի, որ եթե ինձ արժանացնում են նման բարձր վստահության, վստահում են կարեւորագույն ծրագրերի իրականացում, ապա կարեւոր չէ պաշտոնի անունը, ես պարտավոր եմ ընդունել առաջարկը:
-Հետեւո՞ւմ եք Հայաստանում կատարվող իրադարձություններին, թե՞ ոչ:
-Անշուշտ հետեւում եմ ու ցավով եմ հետեւում:
-Այսինքն՝ Հայաստանում տիրող իրավիճակը Ձեզ չի՞ գոհացնում:
-Իհարկե ո՛չ: Մենք երազում ենք խաղաղությամբ ապրող Հայաստանի Հանրապետություն: Մենք չենք ուզում տեսնել ներքին խռովքը: Այդ մեծ խռովքը, որ այսօր տեղի ու անտեղի առկա է Հայաստանում, այդ ապրելու խուճապը, մարդկանց մեջ ապագայի երկարաժամկետ ծրագրերի բացակայությունը ցավ են պատճառում: Ի վերջո, մեր այստեղ՝ Արցախում ապրելու թիվ մեկ երաշխիքը, մեր անվտանգության երաշխիքը ՀՀ-ն է: Եվ տա Աստված, որ մենք մի օր ՀՀ-ին նայենք հպարտությամբ ու ասենք՝ մեջքներս ամուր է:
-Ի՞նչն է Հայաստանում տիրող իրավիճակի պատճառը:
-Հայաստանում խուճապային տրամադրություններ են իշխում, երբ որեւէ մեկը մյուսին չի ցանկանում լսել: Ինձ մոտ տպավորություն է, որ դա ապրելակերպ է ՀՀ-ում ապրող հայրենակիցների մեջ:
-Խնդիրը ժողովրդի՞ մեջ է, թե՞ կառավարության, իշխանության:
-Կառավարությունը ժողովրդի մի մասն է, իսկ ժողովուրդն է որոշել իր կառավարությանը: Մենք պետք է մեր մեջ ուժ գտնենք՝ վերանայելու մեր ապրելակերպը, վերանայելու մեր մոտեցումները: Եթե մենք գնում եւ ընտրում ենք ինչ-որ քաղաքական ուժի, ապա պարտավոր ենք բարձրաձայնել, որ ընտրել ենք այդ քաղաքական ուժին, պարտավոր ենք կանգնել այդ քաղաքական ուժի կողքին, որպեսզի նա կյանքի կոչի իր ծրագրերը:
-Արդյո՞ք ժողովուրդն ընտրել է, թե՞ ընտրակեղծիքներով է հաստատվել իշխանությունը, ինչի մասին բարձրաձայնել է նաեւ ՀՅԴ-ն, որի անդամ եք նաեւ Դուք:
-Իսկ որեւէ մեկը հիմնավոր փաստեր բերե՞լ է այդ կեղծիքների մասին: Ես հիշում եմ, երբ ԱՄՆ նախագահի ընտրությունների օրը հրավիրված էինք ՀՀ-ում ԱՄՆ դեսպանատուն՝ ուղիղ եթերով հետեւելու այդ գործընթացներին, դեսպանատան մի սպա մոտեցավ մեզ ու ասաց, որ ինքն արդեն մասնակցել է ընտրություններին: Երբ նրան հարցրինք, թե ում է ընտրել, պատասխանեց՝ Ալբերտ Գորին՝ ընդդիմադիր թեկնածուին, քանի որ նրան շատ է հարգում: Երբ զարմացանք, թե ինչպես կարող է զինվորական լինել ու գործող նախագահին չընտրել, նա պատասխանեց. «Ի՞նչ կա դրա մեջ: Ես ուզում եմ, որ Գորը լինի նախագահը: Բայց դա չի նշանակում, որ այսօրվա նախագահի հրամանները ես չպետք է կատարեմ: Եթե վաղը Բուշը լինի նախագահ, ես կշարունակեմ հպարտությամբ կատարել նրա բոլոր հրամանները»: Ես երազում եմ, որ ՀՀ քաղաքացին այդպես ապրի: Ու եթե ՀՀ քաղաքացին այդպես ապրի, ապա հաստատ այլ տրամադրություններ կլինեն երկրում:
-Բայց չէ՞ որ Հայաստանում ընտրակեղծիքներ էլ են լինում: Մի՞թե Դուք բացառում եք դրանք:
-Ընտրակեղծիքներ միշտ էլ եղել են ու լինելու են: Մարկեսի «Հարյուր տարվա մենություն» գրքից հիշո՞ւմ եք խոսքերը. «Ընտրություններն արդար են լինում սկսվելուց առաջ եւ ավարտից հետո»: Բայց այդ քաղաքական գործընթացների ավարտից հետո ամեն մարդ պետք է լծվի իր խնդրի կատարմանը: Ինքն իր առաջ պետք է խնդիրներ դնի ու լուծի դրանք:
.gif)
