Ֆրունզե Մկրտչյան կամ պարզապես Ֆրունզիկ՝ սովետական կինեմատոգրաֆիայի ամենաուրախ, ամենաբարի և ամենալուսավոր դերասաններից մեկը:
Կինոյում նա կատակում էր, ծիծաղում և դրական էներգիա փոխանցում, որը վարակում էր բոլորին… սակայն երբ տեսախցիկներն անջատվում էին, նրա դեմքին դժվար էր ժպիտ տեսնել: Պատճառը ողբերգությունների շարքն էր, որը հատեց նրա կյանքը, մասնավորապես, կնոջ և որդու հիվանդությունները:
Չնայած բնածին դերասանական տաղանդին, Ֆրունզեն ոչ անմիջապես հայտնվեց կինոյում: Երիտասարդ տարիներին նա աշխատում էր գործարանում, որպեսզի գումար վաստակեր համալսարանում սովորելու համար: Նրա մայրը աման լվացող էր, հայրը՝ հաշվառու, ով մեկ անգամ բռնվել է հենց գողության պահին: Գողությունն էլ սիմվոլիկ էր. ընտանիքի համար նա փորձել էր գործվածքի կտոր գողանալ: Այդ հանցագործությունը նրանից 10 տարի խլեց:
Մի քանի տարի աշխատելով գործարանում՝ Ֆրունզեն այնուամենայնիվ որոշեց դերասանական կրթություն ստանալ, Երևանում ինստիտուտն ավարտեց միայն 26 տարեկանում:
Նա նկարահանվեց Ալեքսանդր Ռոուի մոտ էպիզոդիկ դերում, ապա ճակատագրական հրավեր ստացավ Գեորգի Դանելիայից: «Երեսուներեք» ֆիլմը ջերմ ընդունվեց, իսկ «Միմինո»-ն լրացրեց սովետական կինեմատոգրաֆիայի ոսկե ֆոնդը: Վարորդ Խաչիկյանի խոսքերը մեջբերումներ դարձան:
Նկարահանվեց լեգենդար ռեժիսոր Գայդայի ֆիլմերում:
Հարկ է նշել, որ այդ ֆիլմերում նկարահանվում էր նաև նրա կինը՝ Դոնարան: Դերասանը երջանիկ էր աշխատել իր սիրելի կնոջ հետ, սակայն նկարահանումների ավարտին տեղի ունեցավ անկանխատեսելին:
Սկզբում Դոնարայի մոտ անհիմն խանդ էր, և միայն հոգեբույժին դիմելուց հետո հայտնի դարձավ, որ նա հոգեկան առողջության հետ լուրջ խնդիրներ ունի: Նրա մոտ շիզոֆրենիա հայտնաբերվեց: Որոշ ժամանակ անց պարզվեց, որ հիվանդությունը ժառանգաբար փոխանցվել է նաև նրանց որդուն:
Այդ լուրերն ամբողջությամբ փոխեցին Ֆրունզեի կյանքը, նա սկսեց հազվադեպ նկարահանվել. ասում են, որ նա գիշերները քայլում էր քաղաքով, որպեսզի մենակ մնար իր և իր մտքերի հետ:
.gif)
