Մի քանի բաշիբոզուկներ թույլ չտվեցին, որ ժողովուրդը սիրի անկախությունը. Սասուն Միքայելյան

Հարցազրույց ազատամարտիկ, “Սասուն” ջոկատի հրամանատար Սասուն Միքայելյանի հետ:

Շատ բարձր տրամադրությամբ գնացել եմ մեր ջոկատի զոհված տղաների գերեզմանին: Փա՜ռք իրենց, նրանք, իրոք, մեծ, շա՜տ մեծ գործ են արել անկախության համար: Նրանք այսօր մոռացված են, բայց՝ ո՛չ ինձ ու իմ նմանների համար: Ես միշտ հիշել ու հիշելու եմ նրանց: Այդ տղաները մնացին պատմության մեջ: Ես միշտ ասել եմ ու հիմա էլ կրկնում եմ՝ ժողովուրդները ապրում են նահատակներով: Դրանք իմ խոսքերը չեն, բայց ես սիրում եմ այդ արտահայտությունը կրկնել: Մեր անկախությունը այդ տղաները տվեցին:

Եվ այսօր, եթե ինչ-որ մարդիկ ուզում են իրենց անձնական շահերի համար, առանց ժողովրդի կարծիքն ու այդ տղաների արած գործը հաշվի առնելու, մտնել ինչ-որ կառույցի մեջ, դրա բարոյական իրավունքը ուղղակի չունեն: Մենք դա ոչ ոքի թույլ չենք տա, պայքարելու ենք, որ մեր դարերի երազանքը, որն անխակությունն ու հաղթանակն էր, թղթի վրա չմնա:

Էդ հարցը ինձ միշտ տալիս են, գիտեք, ես ուզում եմ, որ բոլորդ մի բան հասկանաք՝ մենք հաղթանակ ունենք, հաղթել ենք, ինչո՞ւ ենք կռվից խոսում, բերեք հաղթանակից խոսենք: Ո՞ւմ համար կռիվ անենք, մի քանի անհասկացող իշխանավորի՞: Մեզ բախտ է վիճակվել հաղթել պատերազմում, բայց այս բաշիբոզուկ իշխանությունները թույլ չտվեցին, որ ժողովուրդը տեսնի այդ հաղթանակի արդյունքն ու սիրի անկախությունը:  Ինչի՞ համար գնանք կռվեք, որ մի քանի տարի հետո մի քանի հայվան  գան ու զավթե՞ն ամեն ինչ…

Հարցը իմ կռվելուն չի վերաբերվում, ես դատապարտված եմ կռվելու. իհարկե կգնամ, ես զին-վոր եմ, հասկացեք: Այն ժամանակ էլ եմ կռվել, հիմա էլ եմ կռվում: Իմ տղերքը արդեն 20 տարվա նահատակ են, ի՞նչ տարբերություն՝ ես նրանցից մեկն եմ, ես այս պատերազմի <նահատակներից>  եմ: Մենք ազգովի, բոլորս միասին ենք հաղթել, ազգովի ենք կառուցել անկախության եկեղեցին: Ոչ մեկը, լսո՞ւմ եք, ոչ մեկը իրավունք չունի այդ եկեղեցին քանդի:

Իմ կռիվը անկախությունը պահելն է:

Այսօրվա իշխանություններից: Մենք ազգովի պայքարել ու հաղթել ենք, բայց պարզվում է, որ այսօր այդ հաղթանակը օգտագործվում է մեկ կամ երկու մարդու աթոռը պահելու համար: Նույն բանը եղավ նաև առաջին հանրապետության ժամանակ՝ 18-20 թվերին, և մենք կորցրեցինք պետությունը: Ցավոք սրտի, նույն կարգավիճակի մեջ հայտնվեցինք նաև այսօր:

Նախ մենք դեռ չենք մտել Մաքսային միություն: Հարցը մտնել-չմտնելը չի: Եթե մենք՝ որպես պետություն, նորմալ և կայացած լինեինք, կարող էինք հանդես գալ որպես պարտնյոր ուրիշ պետության հետ: Բայց մենք այսօր պարտնյոր չենք, ուղղակի մտնում են մեկ ուրիշ պետության կազմի մեջ: Ինչո՞ւ պիտի մի անհատ, իր աթոռը պահելու համար, գնա Մոսկվա ու ազգի բախտը որոշի: Ինչի՞ այդ մի մարդն է մեր ազգի բախտի տերը, կամ այդ մի կուսակցությունը:

Ինձ Ձեր ասած մարդիկ չեն հետաքրքրում: Բոլորն էլ շատ լավ գիտեն, թե ես որտեղից ուր եմ հասել: Ես պաշտոն էլ եմ ունեցել, 4 անգամ մեծամասնականով պատգամավոր էլ եմ ընտրվել, բայց ոչ մի անգամ ինձ պաշտոն տվողը իշխանությունը չի եղել, ինձ իմ պաշտո՛նն էլ, մանդա՛տն էլ ժողովուրդն է տվել՝ իր քվեով: Ու ես միշտ հավատարիմ եմ մնացել այդ քվեին:

Ես չգիտեմ՝ կոնկրետ ինչ դեպք է Վոլոդյա Ավետիսյանի դեպքը, բայց էդ խարդախության գործով թող շուտ ձերբակալեին, ինչո՞ւ են հիմա ձերբակալում, էդ մարդը այդ խարդախությունը ո՞ր թվին է արել: էս իշխանությանը սովոր ա՝ միշտ էլ իրենց ով պետք է, երբ պետք է ձերբակալում են: Գլխին մի գործ սարքում ու ձերբակալում են: Դե, տղերքը մի քիչ ակտիվացել են, բա պիտի ձերբակալեին, ուրիշ ի՞նչ պիտի անեին:

Այո՛, միանշանակ քաղաքական: Իշխանությանը էդպես է ձեռք տալիս. եթե մարդը ըմբոստանում է, ձերբակալում են: Մենք իրավունք չունենք ընբոստանալ՝ իրենք էդպես են ուզում: Դրա համար եմ ասում՝ մեր անկախությունը ծառայում է մի քանի հոգու աթոռի համար: Իրենց, հազար ներողություն, հետևը պահելու համար պատրաստ են ժողովրդին փուռը տալ: Ո՞վ են իրենք, ի՞նչ են ուզում մեր ժողովրդից: Այսօրվա իշխանությո՞ւնն է ձեռք բերել անկախությունը: Իշխանությունը այսօր մի խնդիր ունի՝ բնաջնջել պատմությունը. իրենց համար պատմություն են ստեղծում, որ կարողանան ապագա ունենալ: Բայց չի ստացվելու՝ դա ժամանակի հարց է, թույլ չենք տալու, որ ինչ ուզեն՝ անեն:

Առաջինը նման բան ես եմ հայտարարել՝ շատ վաղուց: Պատրաստ եմ իմ շքանշանները, կոչումները, ուսադիրները նվիրել իրենց: Ամեն ինչ իրենցն է, ամեն ինչ իրենց են վերագրում, թող էդ մեդալներն էլ վերցնեն կշտանան: Ինձ իմ երկրի անկախությունն է պետք, մեդալները թող վերցնեն, իրենց գլխին տան: