Ցավալի է, երբ որոշում է կայացվում, որ քաղաքի դիմագիծը քառակուսի մետրն է. Վախթանգ Հարությունյան

«Ժողովուրդ»-ը երգիչ, երգահան Վախթանգ Հարությունյանի հետ զրուցել է մայրաքաղաքի կոլորիտի, քաղաքացու գիտակցության եւ քառակուսի մետրերին ստորադասվելու միտումի մասին:

-Պարո՛ն Հարությունյան, ի՞նչ կարծիք ունեք մայրաքաղաքի հանրային վայրերում հնչող երաժշտության մասին: Երբեմն այնպիսի տպավորություն է, որ այդ վայրերի սեփականատերերը «բռնանում են» մեզ վրա` ստիպելով լսել ցածրաճաշակ երաժշտություն:

-Կուզեի, որ ամբողջ քաղաքը` իր մշակութային շերտերով, մատուցվեր քաղաքային ֆոլկլորի շրջանակում, կուզեի որեւէ ձեւաչափում չկիրառվեին այն օտարամետ երաժշտական ուղղությունները, որոնք հարիր չեն մեզ: Վերջին տասը տարում, այնուամենայնիվ, այդ ուղղությամբ ինչ-որ քայլեր արվել են: Բայց, կարծում եմ, անհրաժեշտ է, որ կարգավորվի օրենսդրական դաշտը: Օրինակ` Վիեննայում նույնիսկ արտաքնոցի տարածքում Մոցարտ է հնչում: Բայց դա ընկալվում է ոչ թե որպես վիրավորանք Մոցարտին, այլ պարզապես մի սկզբունք, ըստ որի՝ ցանկալի երաժշտությունը կիրառվում է ամենուրեք: Այս առումով մեր քաղաքն ունի շտկումների կարիք: Հանրային վայրերում հնչող երաժշտությունը պետք է բնութագրի, ոչ թե աղճատի մեր կերպարը:

Դու չպետք է քո միջավայրի մարդկանց եւ քո հյուրերին տանես խայտաբղետ մի տարածք: Բայց այս խնդիրները մեկ անձի կողմից չէ, որ պետք է լուծվեն: Ինչպես նշեցի, օրենսդրական հիմքեր, ուղենիշներ են պետք, որոնցով կառաջնորդվեն բոլորը: Գոյություն ունեն քաղաքներ, որտեղ դեցիբելով որոշվում է, թե երաժշտությունն ինչ բարձրությամբ կարող է հնչել: Իսկ ահա մենք ունենք Հրազդանի կիրճ, որտեղ երաժշտությունը ինչ բարձրությամբ ուզում, միացնում են եւ մոտակայքում ապրող բնակիչներին ստիպում ունկնդրել դա:

-Այս դեպքում, թերեւս, կարեւորվում է քաղաքացու գիտակցության հարցը:

-Գիտակցության ձեւավորումն ամենօրյա աշխատանք է: Մենք պետք է հասկանանք, որ բնակիչն ու քաղաքացին տարբեր բաներ են: Բնակիչը քառակուսի մետրում ապրող, քառակուսի մետրի գիտակցությամբ առաջնորդվողն է, իսկ երբ խոսում ենք քաղաքացու մասին, պետք է խոսենք նաեւ այն պատասխանատվության մասին, որը նա կրում է իր քաղաքի հանդեպ: Այդ գիտակցությունը մեզանում, ցավոք, հասունանալու եւ ամրապնդվելու կարիք ունի:

-Ինչպիսի՞ն կցանկանաք, որ մեր երեխաները տեսնեն Երեւանը` 50 տարի հետո:

-Երեւանի դիմագիծը մենք վերջին տասը տարում չէ, որ կորցրել ենք, այլ, ցավոք, ավելի վաղ: Ինչպիսի՞ն ենք ուզում տեսնել Երեւանը 50 տարի հետո. եթե մենք ունենայինք նման կոդեքս, քաղաքի դիմագիծը պահպանելն ավելի հեշտ կլիներ: Բայց ցավալի է, երբ որոշում է կայացվում, որ քաղաքի դիմագիծը քառակուսի մետրն է, որի վաճառքը 20 տարի առաջվանից է սկսվել: Ցավալին այն է, որ մենք նշածս կոդեքսը չենք ունեցել: Եթե ի սկզբանե որոշում կայացվեր, որ քաղաքը պետք է լիներ ցածրահարկ շենքերով, հորիզոնական լուծումներով, օրինակ, կանաչապատման, ջրհագեցման եւ այլ խնդիրներ ավելի հեշտ կլուծվեին: Ժամանակին, երբ Երեւանում եկեղեցի էր կառուցվում, դա արվում էր ամենաբարձր կետում, որպեսզի խաչը որեւէ շինություն չգերազանցեր իր բարձրությամբ: Հիմա քանի՞ եկեղեցի ունենք Երեւանում, որոնց խաչն ավելի վեր է, քան կողքի շինությունը. ցավոք, չունենք: Բոլորը ստորադասվել են քառակուսի մետրերին: Սա գիտակցության խնդիր է` կյանքը, քաղաքը չընկալել քառակուսի մետրերով, այլ այն գաղափարախոսությամբ, որը կուզեինք փոխանցել մեր երեխաներին:

Աննա Բաբաջանյան