ՆԱՐԵԿ ԴՈՒՐՅԱՆԸ «ՄԱՄԱՅԻ ԲԱԼԱ Է»

«Ժողովուրդ»-ի հետ զրույցում դերասան Նարեկ Դուրյանը, որ կյանքի մի մասն անցկացրել է սիրո քաղաք Փարիզում, հետաքրքիր համեմատությամբ բացատրեց, թե ինչու չի վերադառում Փարիզ՝ բնակության. «Չնայած իմ՝ երեսունութ տարի Փարիզում ապրելուս, միեւնույն է՝ ես մնացի կոնդեցի, երեւանցի, ինչի համար շատ հպարտ եմ, բայց դա չի նշանակում, որ ես փարիզցի չեմ: Ես կարող եմ Փարիզում տաքսու վարորդ աշխատել, այդպես գիտեմ այդ քաղաքը: Վերջապես ես քսան տարեկան եմ գնացել Փարիզ: Փարիզը պապաս է, իսկ Երեւանը մամաս` «մամայի բալա եմ»:

-Մենք շատ ենք սահմանումներ տալիս, օրինակ՝ թատրոնը կյանք է, անբուժելի հիվանդություն, սակայն իրականում այն աշխատանք է, որը կարող է նաեւ հոգնեցնել: Զգացե՞լ եք երբեւէ հոգնածություն հենց թատրոնից:
-Իհարկե, թատրոնը ոչ միայն հոգնեցնում է, թատրոնը դատարկում է: Մեկ-մեկ լինում է՝ ասում եմ՝ երկու օր ներկայացում չունեմ, ինչ լավ է: Ինքը՝ խոսքը, զարմանալի խոսք է թե՛ ֆրանսերենով, թե՛ հայերենով: Գնամ, խաղամ: Երեխան է խաղում: Դեր խաղալը, դա ճիշտ նախադասություն չի, դա բավականին ծանր աշխատանք է: Ջղայնություն, ներվ: Թատրոնը նման է ընտանիքի, դու չգիտես՝ վիճաբանությո՞ւն կլինի զույգի մեջ, թե՞ սիրո պատմություն: Դա բավականին դժվար է, պետք է զույգի մեծ մասը լինես, որ կարողանաս զույգի մյուս մասին չջղայնացնես:
-Կնոջ կերպար մարմնավորելը դժվար է, հանդիսատեսին ծիծաղեցնելը՝ առավել եւս: Ինչպե՞ս է դա Ձեզ հաջողվում:
-Անկեղծ ասած՝ չգիտեմ: Դերասանի մասնագիտությունը հենց դա է՝ նկատել, տեսնել եւ ֆիքսել, հետո մեքենայաբար այդ ֆիքսածը գալիս է: Չգիտեմ, թե ինչու այդպես եղավ: Երբ տղամարդը բեմի վրա կին է խաղում, չպետք է դառնա կին, ինքը պետք է խաղա տղամարդ, որը կին է խաղում: Ես շատ եմ տեսնում կին խաղացող տղամարդիկ, միշտ չեն հաջողում նրանք, ովքեր փորձում են հարյուր տոկոսով կին խաղալ: Ոչ մի դեպքում դու չպետք է կին խաղաս, դա անհնար է: Գիտեք՝ կերպարի դարը վերջացել է: Այսօր դահլիճում չեն գնում Ժերար Դեպարտիեին նայելու, իրենք չեն գնում նայելու, թե նա ինչպես է կերպարի մեջ մտնում, այլ թե ինչպես է տարբեր իրավիճակների մեջ հադես գալիս:
-Եթե դիտարկենք վերջին տարիներին թատրոնում, կինոյում եղած արտադրանքը, ըստ Ձեզ՝ ի՞նչ ճաշակ է գերիշխում:
-Դժվար հարց եք տալիս: Ես իմ մասին կարող եմ միայն ասել. մարդ կա, գտնում է, որ ես անճաշակ եմ, մարդ էլ կա, գտնում է, որ ես շատ ճաշակով եմ: Ամեն ինչ շատ հարաբերական է կյանքում: Պետք է շատ բաներ լինեն, որպեսզի բնական ձեւով մաղվեն: Պետք է մրցակցություն լինի, դա է առաջ տանող միակ ուժը: Միայն մի բան կարող եմ ասել, որ չպետք է լինի կլկլոցը: Միակ բանն է, որ ես ընդհանրապես կարգելեի:
-Այսօր շատերն են իրենց դերասան համարում մի քանի անգամ բեմ բարձրանալուց, մեկ-երկու սերիալներում նկարահանվելուց հետո: Իրականում ինչպիսի՞ն պետք է լինի դերասանը:
-Դերասանը պետք է երկար ապրի: Այս ութ տարվա մեջ, եթե հիշեմ, թե քանի երես եմ տեսել, որոնք այսօր այլեւս չկան… Դժվար է հայտնի դառնալը, բայց ավելի դժվար է մնալը: Կարող ես՝ ինչ-որ ճանապարհներով հաջողես, մի սերիալում նկարվես ու դառնաս հայտնի: Մեկ տարի, երեք, չորս… է՛, ետքը՞: Աշխարհում լեցուն անուններ կան, որոնք տասը միլիոն դիտում ունեն, բայց ո՞ւր են…: Արտիստի ամենամեծ չափանիշը մնալն է:
-Բազմիցս նշել եք, որ Ձեր կյանքի ուսուցիչները եղել են գրքերը: Ո՞ր գիրքն է բնութագրում Ձեզ:
-Փոքր ժամանակ ինձ վրա շատ մեծ տպավորություն է գործել Ջեք Լոնդոնի «Մարտին Իդեն» վեպը, որից ես այդ փոքր տարիքում շատ բան վերցրեցի: Մոտ հիսուն գիրք կա, որը կարդալուց հետո կարելի է ասել՝ կարդացած մարդ եմ: Ինչ-որ մի կետ կա, որը չի կարելի անտեսել:
-Այս տարի կլրանա 10 տարին, որ Հայաստանում եք գտնվում: Երբեւէ մտածե՞լ եք հետ՝ Փարիզ վերադառնալու մասին:
-Չնայած իմ՝ երեսունութ տարի Փարիզում ապրելուս, միեւնույնն է՝ ես մնացի կոնդեցի, երեւանցի, ինչի համար շատ հպարտ եմ, բայց դա չի նշանակում, որ ես փարիզցի չեմ: Ես կարող եմ Փարիզում տաքսու վարորդ աշխատել, այդպես գիտեմ այդ քաղաքը: Վերջապես ես քսան տարեկան եմ գնացել Փարիզ: Փարիզը պապաս է, իսկ Երեւանը մամաս` «մամայի բալա եմ»:
-Ի՞նչ տարբերություն եք տեսնում Ֆրանսիայի երիտասարդների եւ հայ երիտասարդների միջեւ:
-Ինտելեկտուալ տեսակետից ոչ, որովհետեւ ամեն տեղ նույն հեռախոսները, նույն յութուբը, նույն չկարդալը: Կարծես բոլորը ինկուբատորից են դուրս եկել: Մի բան կարող եմ միայն ասել, որ մեր երիտասարդների մեջ հայրենասիրություն գոյություն ունի, որն ապացուցեց ապրիլը, ես վստահ չեմ, որ Ֆրանսիայում նման կերպ կվարվեն երիտասարդները:
-Դուք միշտ կոչ եք անում ինչ-որ բան փոխել մեր իրականության մեջ: Ի՞նչ պետք է անել մեր՝ երկրում դրական ինչ-որ բան փոխելու համար:
-Առաջին հերթին կփոխեի հեռուստատեսությունը: Որոշ բաներ կփորձեի խնդրել, հավաքել, արգելել, որոնք վատ դեր են խաղում:
-Կնշե՞ք մի քանի օրինակներ:
-Պետք չէ օրինակներ: Ես կլոր-կլոր խոսելն էլ չեմ քարոզում: ֆրանսիայում Վիկտոր Հյուգոյի լեզվով ոչ մեկ չի խոսում: Ինֆորմացիաներ, հաղորդումներ, սերիալներ կան, որոնք շատ նեգատիվ դեր են խաղում 14-15 տարեկան երիտասարդության վրա: Չի կարելի այդպիսի բան մատուցել: Պետք է մի քիչ տեքստի, կադրի, դերասանի ընտրության վրա աշխատել: Ինչո՞ւ պետք է ես պուլտը վերցնեմ, մի քանի վայրկյանից ալիքը փոխեմ, անցնում եմ կա՛մ ֆրանսիականի, կա՛մ ռուսականի: Ես այս ամեն ինչը ցավով եմ ասում:

Զրուցեց ԼԻԴԱ ԵՂԻԱԶԱՐՅԱՆԸ

ՈՒԹ ՖԻԼՄ՝ ՄԻԱՅՆ ԿԱՆՆԻ ՓԱՌԱՏՈՆԻՑ

Հայաստանյան մշակութային կյանքում տարվա ամենանշանավոր իրադարձություններից մեկը «Ոսկե ծիրան» կինոփառատոնն է, այս տարի այն կանցկացվի «Մշակույթի եւ քաղաքակրթության խաչմերուկ» կարգախոսի ներքո` հունիսի 9-16-ն ընկած ժամանակահատվածում: Սա «Ոսկե ծիրանի» 14-րդ փառատոնն է:

«Ժողովուրդ»-ը տեղեկացավ, որ ստացվել է 1100 հայտ` 96 երկրից, իսկ մրցութային եւ արտամրցութային տարբեր ծրագրերում ընդգրկվել է ավելի քան 100 ֆիլմ:
Երեւան են գալու Կաննի կինոփառատոնին ներկայացված 8 ֆիլմերը, Ռոտերդամի փառատոնի 3 ֆիլմերը, Վենետիկի եւ մյուս փառատոների լավագույն ֆիլմերը:
Հավելենք, որ փառատոնի միջազգային խաղարկային ժյուրիի կազմում են ռեժիսորներ Հյու Հադսոնը, Սիռո Գեռան, Ալեքսեյ Ֆեդորչենկոն, Իլդիկո Էնյեդին, իսկ վավերագրական մրցույթի ժյուրին ներկայանում է հետեւյալ կազմով` Յուջին Քոր, Թոմ Ֆասարթ, Միքելանջելո Մեսսինա, Գրիգոր Հարությունյան եւ Միմի Գյորգովսկա:
Նշենք, որ «Հայկական համայնապատկեր» ազգային մրցույթում Մարիամ դ՛Աբոն է, Դավիթ Սաֆարյանը, Յադվիգա Նովակովսկան, Գագա Չխեիձեն եւ Յան Գերգերը: Կինոփառատոնը կփակի Ջո Բեռլինգերի Հայոց ցեղասպանության մասին պատմող «Ոչնչացման մտադրությամբ» (Intent to Destroy) ֆիլմը: Ֆիլմի պրեմիերան կայացել է ապրիլին Նյու Յորքի Tribeca փառատոնի շրջանակում:
Թերի Ջորջի «Խոստումը» պատմական ֆիլմի հիման վրա ստեղծված ժապավենի հեղինակ Ջո Բեռլինգերը Հայոց ցեղասպանությանը հայացք է նետում հարյուրամյա մերժումից հետո Թուրքիայի եւ նրա ռազմավարական գործընկերների տեսանկյունից, որտեղ ներկայացված են Ցեղասպանությունը վերապրածների մասին նյութեր, եւ Բեռլինգերն անձամբ է գալու Հայաստան` իր ֆիլմի ցուցադրությանը, նա նաեւ վարպետության դաս կանցկացնի:

Լ. ԵՂԻԱԶԱՐՅԱՆ