Հունվարի 25-ին Երգի պետական թատրոնում տեղի կունենա Էմմա Ասատրյանի մենահամերգը: «Ժողովուրդ»-ը երգչուհու հետ զրուցել է հանդիսատեսին սպասվող անակնալների, երեխայի ծնունդից հետո ասպարեզ վերադառնալու եւ եվրատեսիլյան թուհուբոհի մասին:
-Էմմա՛, արդեն հայտնի է Ձեր մենահամերգի օրը: Կպատմե՞ք ինչպես եք ծրագրում այն անցկացնել:
-Ասեմ, որ սպասվում է կենդանի նվագակցությամբ մենահամերգ: Կլինի երկու երգի պրեմիերա. մեկը օրորոցային գործ է, մյուսը սիրային թեմայով է, կոչվում է «Մեղավորը ես եմ»: Երկու երգերի թե՛ երաժշտության, թե՛ խոսքերի հեղինակը ես եմ: Հանդիսատեսի արձագանքից արդեն պարզ կդառնա, թե որ երգի հիման վրա տեսահոլովակ նկարահանեմ: Համերգին ներկա կլինեն նաեւ հատուկ հյուրեր՝ Ֆորշը եւ Միքայել Ոսկանյանը: Ֆորշի հետ կկատարենք մեր զուգերգը, որը կոչվում է «Հեռու հեռվում»: Հանդիսատեսը հնարավորություն կունենա լսելու իմ հին երգերը, օրինակ՝ «Շիկահեր եւ կարճատեսը», «Ելակը»՝ արդեն նոր մատուցմամբ: Կարծում եմ՝ ցանկացած երգչի համար մենահամերգը շատ լուրջ բան է: Ի դեպ, ասեմ, որ ինձ հետ բեմում լինելու է նաեւ «Աերա» պարային խումբը:
-Կարծես թե Ձեր երեխայի ծնունդից ավելի քան մեկ տարի անց վերադարձել եք ասպարեզ, այո՞:
-Երեխաս արդեն բավական ինքնուրույն է, գնում է մանկապարտեզ: Կարծում եմ՝ սիրելի աշխատանքի համար ժամանակ գտնել միշտ էլ հնարավոր է, կարեւորը ցանկությունն է: Իսկ ինչ-որ լավ բան անելու ցանկություն ինձ մոտ միշտ էլ կա: Ես գիտեմ, որ կան մարդիկ, որոնք սիրում են իմ աշխատանքը, եւ դա ոգեւորում է ինձ: Այս տարի ես ասել եմ. «Ուզում եմ գնալ երգի» (ծիծաղում է), այսինքն՝ ակտիվացնել գործունեությունս, մի քիչ ավելի շատ եգել:
-Ձեր ամուսնու՝ երաժիշտ, դուդուկահար Էմմանուել Հովհաննիսյանի հետ հնարավո՞ր է առաջիկայում համատեղ ներկայանաք:
-Ժամանակ առ ժամանակ նման մտքեր լինում են, բայց երկուսս էլ չենք սիրում, օրինակ, ֆոլկն ու ջազը միքսել. այդ դեպքում ե՛ւ մեկն է տուժում, ե՛ւ մյուսը: Փոխարենը մենք ունենք ուրիշ միտք՝ վոկալը որպես գործիք օգտագործելու հետ կապված: Այսինքն՝ բեմում լինի բենդ, հնչի դուդուկ եւ վոկալ՝ որպես գործիք: Բայց, կարծում եմ, այս մոտեցումը հայաստանյան ունկնդրին հազիվ թե հետաքրքրի, այն կարող է արտերկրի հանդիսատեսին գրավել:
-Ձեր սաներից երեքը՝ Մոնիկա Ավանեսյանը, Բեթթին, Դալիթան, մասնակցել են «Մանկական Եվրատեսիլին» ու հաջողություններ են ունեցել: Այս տարի հետեւեցի՞ք մրցույթին, Միշայի կատարումը հավանեցի՞ք:
-Ճիշտն ասած՝ չստացվեց հետեւել, բայց դիտել եմ որոշ հատվածներ: Միշային շատ եմ սիրում, նրա «Փոքրիկ ղարաբաղցի» երգը հատկապես: Բայց, ճիշտն ասած, իմ աշակերտների մասնակցությունից հետո «Եվրատեսիլ»-ին աշխատում եմ առհասարակ ոչ մի կերպ չվերաբերվել, այդ մրցույթն իսկապես իմ առողջության վրա շատ է ազդում, որովհետեւ հասկացել եմ, որ մրցույթի հետ կապված ամեն մանրուք հանրությունը շատ ցավագին է տանում, բոլորը ամեն ինչ շատ սուր են ընդունում: Թե՛ մեծերի, թե՛ մանկական «Եվրատեսիլին» արդեն չեմ հետեւում: Նույնիսկ եղել է, որ ինձ մտերիմ մարդ է մասնակցել այդ մրցույթին, չեմ էլ իմացել, ինձնից նեղացել է: Առհասարակ, կարծում եմ՝ այդ մրցույթը թունավորող հատկություն ունի: Հուսով եմ, որ Միշան վեցերորդ հորիզոնականը զբաղեցնելուց հետո չի կոտրվի: Նման մրցույթներին երեխաները մեկնում են շատ ոգեւորված, եւ եթե հետո ինչ-որ բան իրենց պատկերացրածով չի լինում, հուսահատվում են: Ուստի այդպիսի մրցույթներին հարկավոր է մեծ պատասխանատվությամբ վերաբերվել:
-Էմմա՛, շարունակո՞ւմ եք սաների հետ պարապել:
-Այո՛, իհարկե, անգամ ավելի շատ զբաղվածություն ունեմ, քան նախորդ տարի: Ասեմ, որ արդեն Կոնսերվատորիայում էլ եմ դասավանդում, ինչպես նաեւ՝ Ալ.Սպենդիարյանի անվան երաժշտական դպրոցում:
-Իսկ հետաքրքիր է՝ որպես Երգի պետական թատրոնի մեներգչուհի, կրստեր սերնդի ներկայացուցիչների մասին ի՞նչ կարծիք ունեք:
-Ասեմ, որ նրանք շատ աշխատասեր են, բոլորն էլ դասավանդում են թատրոնին կից ստուդիայում: Բայց ես կուզեի, որ նրանցից յուրաքանչյուրն առանձին հանդես գար, քանի որ, վստահ եմ՝ բոլորն էլ ցույց տալու բան, ասելիք ունեն: Հուսով եմ՝ առաջիկայում նրանց այդ հնարավորությունը կտրվի:
Զրուցեց ԱՆՆԱ ԲԱԲԱՋԱՆՅԱՆԸ
«ՊԵՏՔ Է ՁԵՌՔ, ՈՐԸ ԿՀՐԻ, ՈՉ ԹԵ ԿՔԱՇԻ ՄԵԶ»
Արդեն հայտնի է, որ շուրջ քսան տարվա ընդմիջումից հետո բացվել է Կինեմատոգրաֆիստների միության փոքր դահլիճի դուռը, լրացվել են ձայնային սարքավորումները, մեկնարկել են կինոցուցադրությունները:
«Հայֆիլմի վերածնունդ» նախաձեռնության հեղինակ, ռեժիսոր Հայկ Բաբայանը «Ժողովուրդ»-ին տեղեկացրեց, որ մեկնարկել են նաեւ ապագա կինոթանգարանի ստեղծմանն ուղղված քայլերը. «Կլինի այն, ինչի համար մեր նախաձեռնությունը եւս պայքարում էր: Ինձ վստահել են թանգարանի ստեղծման աշխատանքները համակարգելու գործընթացը: Պետք է, որ դա լինի ոչ միայն թանգարան, այլեւ ուսումնական, մշակութային, տուրիստական, կրթական կենտրոն՝ կրեատիվ լուծումներով կոլորիտային վայր»,-շեշտեց Հայկը:
Հարցին, թե ինչ պետք է անեն կինոգործիչները, որպեսզի ակտիվ միջավայր ստեղծվի, մեր զրուցակիցը պատասխանեց. «Գալիս է մի պահ, երբ պետք է համախմբվել մի նշանակալի ու կարեւոր գործի շուրջ: Սա հենց այդ դեպքն է: Եվ այս պահերին է երեւում՝ ով է սրտացավ, ով ոչ»:
Մենք հետաքրքրվեցինք՝ ինչ քայլեր են ձեռնարկվում «Հայֆիլմ» կինոստուդիան փրկելու ուղղությամբ. «Այս պահին մեզ համար շատ կարեւոր է գոնե պահել այն, ինչ այնտեղ մնացել է: Աստված մի արասցե՝ «Հայֆիլմը» վաճառվի, էլ ոչ մի բանի տեր լինել չենք կարող: Գոնե հավաքագրենք ու պահենք ամեն ինչ լավ պայմաններում, մինչեւ տեսնենք՝ իրադարձություններն ինչ ընթացք են ստանում: Միայն թե մի թեթեւ ձեռք է պետք, որ հրի մեզ, ոչ թե քաշի»,-մեկնաբանեց ռեժիսորը:
Հայկը նշեց այն հիմնական հանձնարարականները, որոնք դրել են իրենք իրենց առջեւ՝ ստեղծել կինոթանգարան՝ միջազգային չափանիշներին համապատասխան, օժտված մարքեթինգային գործիքներով, մշակել երիտասարդական կինոյի զարգացմանն ուղղված մեխանիզմներ, կինոկրթությունը դիտարկել 20 տոկոս թեորիա, 80 տոկոս պրակտիկա հարաբերակցության մոդելում, հայկական կինոն դարձնել բրենդ, ազգային կինո հասկացությունը թե՛ «Կինոյի մասին» օրենքի շրջանակում, թե՛ չգրված օրենքներով կինոմիջավայրում դարձնել կարեւոր:
Ա. ԲԱԲԱՋԱՆՅԱՆ
.gif)
