Ինչպե՞ս Անի Լուպեն հանդիպեց իր առաջին սիրուն թատրոնում, փակցրեց նրա նկարն իր պատին, իսկ հետո դարձավ նրա խաղընկերը

«Ժողովուրդ»-ը շարունակում է ներկայացնել «Աստղերի առաջին սերերը» շարքը, որի շրջանակում անդրադառնում ենք շոուբիզնեսցիների անձնական կյանքից քչերին հայտնի պատմությունների, վերջիններս կատարում են խոստովանություններ, խոսում իրենց ապրած զգացմունքների մասին: Այս անգամ մեր զրուցակիցը Երեւանի Կամերային պետական թատրոնի արտիստուհի, «Ազիզյանները» սիթքոմից հայտնի դերասանուհի Անի Լուպեն է:

Պատասխանելով մեր ավանդական հարցին, թե արդյո՞ք համաձայն է, որ առաջին սերը երբեք չի մոռացվում, Անին նշեց. «Դա, իսկապես, գեղեցիկ է հնչում, բայց չափազանցված պնդում է: Առաջին սերն առանձնանում է միայն նրանով, որ այդ մարդու միջոցով ես առաջին անգամ ապրում քեզ համար մինչ այդ անծանոթ զգացմունքը»:

Իր առաջին սիրուն Անին հանդիպել է 15 տարեկանում, թատրոնում: Նա, սակայն, այդ ժամանակ համալրել է ոչ թե դերասանների, այլ հանդիսատեսի շարքերը: Իսկ ահա սիրելին դերասան է եղել. «Երբ նրան տեսա ներկայացման մեջ, անմիջապես սիրահարվեցի: Հետո մի թերթում տեսա նրա մասին հոդվածը, կտրեցի նրա անգույն նկարն ու փակցրեցի պատիս: Ի՞նչ կպատկերացնեի, որ վեց ամիս անց հանդիպելու էի նրան»,-պատմեց դերասանուհին:

Այսպիսով` որոշ ժամանակ Անին ճակատագրի բերումով այդ նույն տղայի հետ հայտնվում է բեմում, այդտեղից էլ սկսվում է ծանոթությունը, որը վերածվում է գեղեցիկ մի զգացմունքի: Երջանկությունը, սակայն, երկար չի տեւում, քանի որ Անիի սիրելին պետք է լքեր երկիրը. «Երբ նրան ճանապարհում էի, օդանավակայանում մենք չգրկախառնվեցինք, քանի որ ասում են` այդ դեպքում դու սիրելիիդ կորցնում ես հավերժ: Նրա մեկնելուց հետո մի որոշ ժամանակ մենք շփվում էինք մեյլով, հետո սիրելիս տեղափոխվեց այլ երկիր, եւ մեր կապը կտրվեց»,-մանրամասնեց դերասանուհին:

Տասը տարի անց, սակայն, Անին պատահաբար գտնում է այդ տղային, հետո նա գալիս է Հայաստան. «Երբ հանդիպեցինք, արդեն բոլորովին այլ զգացողություններ ունեցանք, մի տեսակ հարազատություն զգացինք: Մենք պահում ենք մեր կապը որպես հարազատներ»,-ասաց Անին:

Հետադարձ հայացք նետելով անցյալին` դերասանուհին կարծում է, որ իրենց հարաբերություններն ընթացք չստացան, քանի որ այն ժամանակ իրենք բավականաչափ հասուն չէին. «Մենք մտածում էինք միայն ձեռք ձեռքի տալու եւ քաղաքում շրջելու մասին, ոչ ավելին: Ամեն դեպքում, ուրախ եմ, որ ապրել եմ այդ հրաշալի զգացումը»,-եզրափակեց մեր զրուցակիցը:

Աննա Բաբաջանյան