«Փաստ» օրաթերթը գրում է. «ՀՀ արդարադատության նախարարության կողմից ներկայացված «Կառավարության կառուցվածքի և գործունեության վերաբերյալ» օրենքի նոր նախագիծն առաջին հայացքից բազում հարցեր է առաջացնում: Բայց չխորանալով կառուցվածքային ու արարողակարգային հարցերի ու մանրամասների մեջ, անդրադառնանք ընդամենը կառավարության նիստերի լուսաբանմանը, որը զարմանալիորեն նոր չափաբաժնով է մատուցվելու:
Պարզվում է, որ նախագծով առաջարկվում է կառավարության նիստերը դռնփակ ռեժիմով անցկացնել, իսկ նիստերի արձանագրությունները կարող է հանրության սեփականությունը դառնալ, եթե վարչապետը հանձնարարի դրանք հրապարակել:
Ամենազավեշտալին սակայն այն է, որ կառավարության անդամներն այլևս իրավունք չեն ունենալու առանց վարչապետի թույլտվության կառավարությունում որևէ հարցի քննարկման ընթացքի մասին տեղեկություն տալ ԶԼՄ–ներին:
Ստացվում է, որ ներկայացված նախագծով՝ կառավարությունը ձգտելու է մաքսիմում փակ լինել հասարակության համար, իսկ այնտեղից «թողարկվող» լուրերը միայն ու միայն կլինեն լավ զտված: Եվ եթե դրական ֆոն ապահովելու կարիք լինի, ապա դրանք կլինեն լուսավոր, իսկ անցանկալիներին մատ թափ տալու համար կգործեն խաղի այլ կանոններ:
Եվ եթե այս ամենին ավելացնենք Հայաստանի 4–րդ նախագահի թեկնածուի մամուլի աշխատանքի հանդեպ ունեցած նախկին ու ներկա նախասիրությունները, ապա կարող ենք ենթադրել, որ խոսքի ազատության մասով զգալի հետընթաց կարող է գրանցվել: Քաղաքագետ Անուշ Սեդրակյանը նման մոտեցմանը բավականին սկեպտցիզմով է վերաբերվում: Մյուս կողմից, նրա համար պարզ չէ, թե իրականում ինչ շառավիղ ունի Հայաստանի 4–րդ նախագահի գործառույթների շրջանակը, քանի որ որոշ վերլուծաբանների կարծիքով նախագահը գլոբալ ռեֆորմներ անելու հնարավորություն չունի, իսկ որոշների կարծիքով էլ՝ այնուամենայնիվ կան իրավիճակներ, որ նախագահի ձայնը կարող է որոշիչ լինել:
«Այս հակասությունների մեջտեղում ուրվագծվում է մի հարց, թե առաջարկվող նախագահն այնուամենայնիվ արևմտամետ գործիչ է, թե՝ ոչ: Հայտնի է, որ Արևմուտքում ապրելը դեռ արևմտամետ լինելու ցուցիչ չէ: Այս ամենին եթե ավելացնենք Սերժ Սարգսյանի՝ Հայաստանի 4–րդ նախագահի քաղաքականությամբ զբաղվելու մասին տեսլականը և մյուս կողմից Ա. Սարգսյանի հայտարարությունը Մոսկվայի և Պետերբուրգի ներքին քաղաքացի լինելու մասին հայտարարությունը, ապա այստեղից հանգում ենք այն եզրակացության, որ առանց թեկնածուի քաղաքական հայտարարություններին ծանոթանալու դժվար է հասկանալ, թե նա այնուամենայնիվ արևմտամետ գործիչ է, թե՝ ոչ»,– ասաց քաղաքագետը:
Ա. Սեդրակյանին հասած տեղեկությունների համաձայն Ա.Սարգսյանը սկսել է հավաքագրել ՀՀ 2–րդ նախագահ Ռ. Քոչարյանի «գրասենյակի աշխատողներին», ովքեր և պատրաստվում են մամուլի հետ աշխատանքն իրականացնել: Քաղաքագետի գնահատմամբ սակայն, այդ տարիներին չափազանց ցածր էր խոսքի ազատության չափաբաժինը: Այդ ժամանակ էր, որ փակվեց «Ա1+» հեռուստաընկերությունը:
«Այդ տարիների համար ցենզուրան բնական վիճակ էր և հիմա փաստորեն դա կապվում է ոչ միայն Արմեն Սարգսյանի, այլ Ռոբերտ Քոչարյանի անձի հետ: Եվ եթե 4–րդ նախագահն ընդունի խաղի այդ ժամանակվա կանոնները, ապա դա նշանակում է, որ որոշումը համատեղ է կայացվել: Ինչ վերաբերում է կառավարության կողմից խոսքի ազատության նման սահմանափակմանը, ապա դա նշանակում է, որ կառավարությունը փորձում է տնտեսական որոշումների հետևանքների քննարկման հնարավորությունը փակել մամուլի համար, ինչը նույնպես իր մեջ բավականին ռիսկեր է պարունակում»:
Շարունակությունը՝ թերթի այսօրվա համարում:
.gif)
