Հոգնել եմ քաղաքականացված կյանքից. Հայկ Ստվերը՝ ուկրաինացի աղջիկների և եղբոր՝ Մխիթար Հայրապետյանի հետ հարաբերությունների մասին

«Ժողովուրդ» օրաթերթի զրուցակիցը երգիչ, երգահան, թավշյա հեղափոխության օրհներգ համարվող «Քաղաքացու երգը» ստեղծագործության երաժշտության հեղինակ Հայկ Ստվերն է: Նա անդրադարձել է իր ներկայիս գործունեությանը, եղբոր` «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավոր Մխիթար Հայրապետյանի հետ հարաբերություններին: Երգիչը, որը տեւական ժամանակ բնակվել է Ուկրաինայում, շատ առումներով հարմարվել է հայաստանյան կյանքին, բայց, այնուամենայնիվ, Ուկրաինայում կան բաներ, որոնք ձգում են նրան:

-Հա՛յկ, «Քաղաքացու երգը» այնպիսի մի բարձր նշաձող էր, համաժողովրդական սեր վայելող երգ, որից հետո պետք է որ շատ դժվար լիներ նոր, գոնե ոչ պակաս ուժեղ երգով հանդես գալ: Ձեզ հաջողվե՞ց դա:

-Իհարկե, այդ պիկից հետո շատ դժվար էր: Կարելի է ասել` հասարակական ճնշում կա ինձ վրա. մարդիկ ցանկանում են, որ ես միշտ քաղաքական լուրջ թեմաներով երգեմ: «Քաղաքացու երգից» հետո «Աջից-ձախից» երգով հանդես եկա, որը, կարելի է ասել, նախորդի տրամաբանական շարունակությունն էր, իսկ դրանից հետո արդեն ներկայացրեցի հայրենադարձության մասին երգ, որը միջանկյալ, անցումային բնույթ կրեց: Դրան հաջորդեց սիրային, պարային երգը: Բայց այս վերջին երգի ներքո արված մեկնաբանություններից հասկացա, որ մարդիկ ինձնից ակնկալում են քաղաքական լուրջ երգեր: Նրանք ուզում են, որ ես ինչ-որ բանի դեմ բողոքեմ, մռայլ գույների մեջ հանդես գամ: Չեմ հասկանում` ինչու է մարդկանց մոտ նման կարծրատիպ ձեւավորվել, որ ստեղծագործողը տարիներ շարունակ նույն բնույթի երգերով պետք է հանդես գա: Ուզում եմ ազատ լինել, եւ ինչ մտքիս գալիս է, դա էլ գրեմ, բայց մարդիկ քաղաքականությամբ են տարված: Հեղափոխությունից ավելի քան մեկ տարի է անցել, բայց նրանց թվում է, թե ես պետք է շարունակեմ հեղափոխական երգեր երգել:

-Հա՛յկ, տեւական ժամանակ Ուկրաինայում ապրելուց հետո տեղափոխվեցիք Հայաստան: Երկա՞ր ժամանակով եք մտադիր այստեղ մնալ:

– Չեմ կարող հստակ ասել: Հայաստանում կյանքն այնքան լավ չէ, որ հաստատ ասեմ` կմնամ: Ապագան անորոշ է:

-Դուք իշխող կուսակցության պատգամավորի եղբայր եք եւ գուցե առաջիններից մեկը պետք է լինեիք, որը կհավատար, որ այս երկրում ամեն բան լավ է լինելու:

-Դե, հասկանալի է, բայց եթե պարզվի, որ այն ժանրը, որը ներակայացնում եմ, այս երկորւմ չի գնահատվում, ի՞նչ անեմ:

-Խոսքը ռոքի՞ մասին է:

-Ոչ, դա ռոք չէ, ռոքի էլեմենտներով փոփ է:

-Ամեն դեպքում, Ձեզ առաջիկայում անսպասելի մի ժանրում կտեսնե՞նք:

-Հաստատ կտեսնեք: Իրականում ես դժվարանում եմ ասել` որ ժանրն է իմը: Ստեղծագործելիս այդ մասին չեմ մտածում: Երգել եմ ակումբներում, ռեստորաններում, բնականաբար ոչ իմ երգերը: Կարիերաս սկսել եմ ռեփով: Այնպես որ, տարբեր ժանրերում հանդես գալու փորձ ունեմ:

-Հայերի հետ հե՞շտ է աշխատելը:

-Ոչ այնքան: Գուցե դա է պատճառը, որ ինքս երգը գրում եմ, ինքս ինձ ձայնագրում եմ, հիմա արդեն նաեւ տեսահոլովակներիս մոնտաժն եմ անում: Իմ հույսը ես եմ:

-Հա՛յկ, իսկ Ձեր եղբոր` Մխիթար Հայրապետյանի հետ սրճելու ժամանակ ունենո՞ւմ եք:

-Ես մենակ եմ ապրում, առանձին: Հիմա ժամանակ չկա. ամիսը մեկ անգամ ենք հանդիպում: Ինքն իր գործերով է զբաղված, ես` իմ:

-Դուք քաղաքականությամբ հետաքրքրվո՞ւմ եք:

-Ճիշտն ասած, ես հոգնել եմ քաղաքականացված կյանքից, Հայաստանում դա չափից ավելի է: Ինձ թվում էր` խորհրդարանական ընտրություններից հետո այդ ալիքը կմարի, բայց ոչ: Անպայման մեկը որեւէ հարցի շուրջ մեկնաբանություն է անում, մյուսներն էլ նրան են մեկնաբանում: Ինձ համար` որպես արվեստագետի, դա շատ տխուր երեւույթ է: Չէ՞ որ ուրիշ բաներ էլ են կատարվում աշխարհում:

-Երեւանում Ձեր ամենասիրելի վայրը ո՞րն է:

-Երեւանի 2800-ամյակի այգին արդեն դարձել է ամենասիրելի վայրը: Թեպետ շատերը դժգոհեցին այգուց, բայց երեւի հայի բնավորություն է, սկզբում անպայման պետք է փնթփնթան:

-Հա՛յկ, հայ աղջիկների հետ հե՞շտ եք լեզու գտնում, թե՞ նախընտրում եք ուկրաինացի աղջիկներին:

-Հայ աղջիկները դուրս գալիս են, դեմ չեմ լինի հայ աղջկա հետ ամուսնանալ, բայց ինձ ավելի շատ ձգում են ուկրաինացի աղջիկները: Հենց այդ հանգամանքն է պատճառը, որ մտածում եմ Ուկրաինա վերադառնալու մասին: Չգիտեմ, հայ աղջիկների հետ մի քիչ դժվար է, մի քիչ ծանր է: Կապրենք, կտեսնենք` ինչպես կդասավորվի ամեն բան:

Աննա Բաբաջանյան