Եղել եմ ուսուցչից մինչև ձմերուկ ծախող. Տիգրան Գյուլումյան

«Ժողովուրդ» օրաթերթի զրուցակիցը դերասան Տիգրան Գյուլումյանն է: Նա անդրադարձել է իր կյանքի դժվարին պահերին, խոսել է ամուսնության մասին, նշել, թե ինչ է արգելում իր երեխաներին:

-Տիգրա՛ն, հավատալ ճակատագրի՞ն, թե՞ սեփական ուժերին:

-Աչքի առաջ ունենալ ճակատագիրը, բայց առաջնորդվել սեփական ուժերով:

-Նույնիսկ ամենադժվար պահերին չեք մոռանում, որ…

-Տեր աստված ունեմ, չեմ մոռանում ընկերներիս գոյության մասին:

-Լավ ֆիլմը պետք է կարողանա…

-Ասելիք ունենալ: Հանդիսատեսը գումար է ծախսում, որպեսզի տեսնի սուտ, բայց այդ սուտը պետք է ճշմարիտ մատուցվի, տրամաբանված լինի: Բայց եթե այդ սուտը վատ է մատուցվում, կորցնում է տրամաբանությունը: Ֆիլմը պետք է արտահայտի մարդու, տվյալ ժամանակի, երկրի, քաղաքացու հուզմունքը, ապրումները: Ռեժիսորը, սցենարիստը պետք է իրենց առջեւ հստակ խնդիր դնեն, իսկ դերասանական կազմը օգնի դրա լուծմանը:

-Ժամանակահատված, որը չեք ուզում հիշել կամ վերապրել:

-Անկեղծ ասած, ոչ: Բարդ փուլեր շատ եմ ունեցել, բայց հիմա, երբ հետադարձ հայացք եմ նետում դրանց վրա, հասկանում եմ, որ ամեն մեկն էլ իրենց կարեւոր տեղն ունեն իմ կյանքում, աշխարհայացքիս ձեւավորման հարցում:

-Կա՞ մի բան, որ արգելում եք Ձեր երեխաներին:

-Համացանցից շատ օգտվել: Հիմա թացը չորի հետ շատ է խառնվել: Երբ երեխաները չափից դուրս շատ ժամանակ են անցկացնում համացանցում, մի տեսակ զոմբիացնում են, զրկվում են վերլուծելու սեփական կարողությունից: Իրենք ինտերնետ մուտք գործելու հնարավորությունը վաստակում են գիրք կարդալով: Կարդում են գիրք, ստանում են իքս չափի մեգաբայթ (ծիծաղում է):

-Անիմաստ է ապրել առանց…

-Սիրո:

-Սիրո հարցում ինչպիսի՞ն եք:

-Ե՛վ շռայլ եմ, ե՛ւ ագրեսիվ եմ, ե՛ւ նուրբ եմ: Սիրո բոլոր դրսեւորումներն ինձ համար կարեւոր են: Կարեւորն այն է, որ սերը չլինի հորինված: Գիտակցությունը չպետք է խառնվի դրան. սերը պետք է ներսից հորդի եւ իր գործն անի,իսկ գիտակցությունը պետք է գնահատական տա այդ գեղեցիկ երեւույթին:

-Ամուսնությունն ինչպե՞ս կբնութագրեք:

-Շեքսպիրն է ամենալավը ասել` ամուսնությունը պարտադիր հիմարություն է (ծիծաղում է): Ընտանիքը, իհարկե, հրաշալի է: Դու կարողանում ես նույն տարածության մեջ դաստիարակել երեխաներին, բայց երբ ամուսնությունը իր հետ բերում է պարտականություններ, մտածում ես` եթե ամուսնացած չլինեիր, այդ հատուկ պարտականությունները չէին լինի: Հակառակ դեպքում էլ «հանունն» առկա չէ. մի բան, հանուն որի արժե միասին ճանապարհ անցնել:

-Երբ ասում են մանկություն, միանգամից հիշում եք…

-Մութ ու ցուրտ տարիները: Ես տեսել եմ սով, պատերազմ, երկրաշարժ, այնպես որ մանկությունս հեքիաթային չի անցել, բայց զուրկ էլ չեմ եղել: Ունեցել եմ լավ խաղալիքներ, հեծանիվ, ստացել եմ լավ ուսում, այցելել եմ մշակույթի դպրոց:

-Երբեւէ կատարե՞լ եք աշխատանք, որը դերասանության հետ կապ չունի:

-Հիմա էլ եմ անում նման աշխատանք` մասսայական միջոցառումներ եմ կազմակերպում: Իսկ ավելի վաղ, երբ ինստիտուտը ավարտեցի, պետք է գնայի բանակ, գնացի սահմանամերձ գոտու մի դպրոցում չորս տարի դասավանդեցի մշակույթի պատմություն, հետո առեւտուր եմ արել, երեք-չորս ամիս էլ ձմերուկ եմ ծախել:

-Ի՞նչ խոստովանություն կանեք մեկին, ում ծանոթ եք դպրոցական տարիներից:

-Բոլոր խոստովանություններն արել եմ (ծիծաղում է): Միայն կասեմ, որ դպրոցական կյանքն իսկապես առանձնահատուկ մաքուր էր, կարոտով եմ հիշում այդ օրերը: Երանի կարողանայի տասը րոպեով վերադառնալ դասարան:

-Կյանքի այս փուլում ինչի՞ց եք վախենում:

-Վախենում եմ այն բանից, որ նպատակս, որ դնումեմ իմ առջեւ, կարող է անհասանելի լինել այն իմաստով, որ ինչ-որ բան, ի վերջո, խոչընդոտի դրան հասնել: Վախս կրկնապատկվում է, երբ արդեն տրամադրված եմ լինում, որ պետք է այդ բանն անեմ ու մտածում եմ` գուցե չստացվի:

-Երեխաներ ունենալ կյանքում հետք թողնելո՞ւ համար, թե՞ որ վաղը Ձեզ ջուր տվող լինի:

-Ինքդ քո տեսակը վերարտադրելու համար: Դու քո մեջ խտացնում ես արժեքներ, գենետիկ կոդ ունես ու պարտավոր ես ճիշտ ձեւով փոխանցել այն սերնդիդ:

-Ձեր մեծագույն ձեռքբերումը:

-Եթե գործնական ձեռքբերումի մասին է խոսքը, այն դեռ առջեւում է, իսկ, առհասարակ, ընտանիքս է իմ ձեռքբերումը:

Աննա Բաբաջանյան