Երեւանի պետական տիկինիկային թատրոնում լեհական Vader խմբի հոկտեմբերի 4-ին կայանալիք համերգը չեղարկվել է: Բանն այն է, որ հայ հանրության շրջանում դժգոհություններ ծագեցին առ այն, որ «սատանիստական Վադեր լեհական խումբը համերգ է տալու Երեւանում»: Եվ չնայած համերգի կազմակերպիչ Zhesht Events-ի այն պարզաբանմանը, թե սատանիզմը երաժիշտների համար զուտ ըմբոստության սիմվոլիզմ է եւ չի խորհրդանշում սեր չարիքի նկատմամբ, համերգն, այնուամենայնիվ, տիկնիկային թատրոնում չի կայանա: Իսկ թե, ի վերջո, որտեղ այն տեղի կունենա, դեռ չի նշվում: Թեմայի շուրջ «Ժողովուրդ» օրաթերթը զրուցել է Երեւանի պետական տիկինիկային թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար եւ տնօրեն Ռուբեն Բաբայանի հետ:
-Պարո՛ն Բաբայան, Ձեր թատրոնը մշտապես հանդիսացել է ազատ հարթակ ստեղծագործողների համար: Այս անգամ Ձեզ ի՞նչը կաշկանդեց: Համերգի չեղարկման մասին խոսելով՝ նշել եք, որ հայ հանրության շրջանում խավարամտությունը գլուխ է բարձրացնում: Ի՞նչ նկատի ունեք:
-Ես կարծում եմ, որ խավարամիտ են բոլոր նրանք, ովքեր չեն ուզում իրար լսել: Քաղաքակիրթ, ժամանակակից աշխարհում մարդիկ իրար լսում են, ամեն մեկը հասկանում է, որ դիմացինը տարբեր է: Իսկ մենք այն կարծիքին ենք, որ բոլոր նրանք, ովքեր մեր կարծիքը չեն կիսում, ընդհանրապես գոյություն ունենալու կամ կարծիք արտահայտելու իրավունք չունեն: Մարդկությունը եկել է իրար հասկանալու կարեւոր գաղափարին:
-Որոշ ժամանակ առաջ Կոնսերվատորիայում մեծ աղմուկ բարձրացավ: Այնտեղ անցկացվող ուսանողական միջոցառումը դադարեցվել էր սատանիստական լինելու կասկածների պատճառով: Ըստ Ձեզ՝ ի՞նչն է պատճառը, որ սատանիզմի թեման վերջին շրջանում պարբերաբար օրակարգ է բերվում:
-Կոնսերվատորիայի դեպքի հետ կապված աղմուկը, իմ տեղեկությամբ, իզուր էր, փաստերի խեղաթյուրում է եղել, ոչ մի սատանիստական միջոցառում էլ չի եղել: Ինչ վերաբերում է համերգին, ես ծանր մետալի սիրահար չեմ, բայց ռոք արվեստին մշտապես տվել եմ մեծ տեղ, եւ մեր թատրոնի բեմից ռոք պարբերաբար հնչել է թե՛ հրավիրված, թե՛ հայկական խմբերի կողմից: Vader խումբը շուրջ 30 տարվա պատմություն ունի, սատանայական ատրիբուտիկան ավելի շատ բողոք է արտահայտում, էպատաժ եւ այլն: Կարծում եմ, Հայաստանում, առհասարակ, լուսավորչական մեծ աշխատանք է պետք տանել: Երեւի թե համերգի կազմակերպիչները նախապատրաստական աշխատանքներ չտարան, գուցե դրա կարիքը կար: Բոլոր դեպքերում ես պետք է հաշվի նստեմ հասարակական կարծիքի հետ: Եթե հանրության որոշակի մասը համերգն ընկալում է որպես սատանիստական քարոզչություն, ես դա պետք է հաշվի առնեմ:
Ղեկավար լինելու առաջին օրվանից դեմ եմ եղել ցանկացած քարոզչության՝ լինի կուսակցական, թե կրոնական: Երբեւիցե մեր թատրոնի բեմում նման միջոցառում չի անցկացվել: Հիմա ես չգիտեմ` այդ համերգը քարոզչական բնույթ կրում է, թե ոչ, բայց ես չեմ ուզում` թատրոնն ընկալվի քարոզչություն իրականացող կառույց: Կարող է իրականում դա քարոզչություն չէ, բայց որոշակի հատվածի կողմից այդպես է ընկալվում:
-Ինչպե՞ս որոշել՝ որտեղ է տուժում արվեստը եւ որտեղ է շահում հասարակությունը, կամ՝ հակառակը: Ինչպե՞ս տանել այդ նուրբ սահմանագիծը:
-Եթե սա լիներ իմ անձնական թատրոնը, միգուցե ես թույլատրեի, որ համերգը կայանար, բայց սա պետական թատրոն է, ես չեմ կարող անտեսել հանրության կարծիքը: Իրականում, այո, թեման շատ զգայուն է: Այս պարագայում իրենց խոսքը պետք է ասեին արվեստագետները: Հասարակ մարդիկ, որոնք համապատասխան կրթություն չեն ստացել, չեն կարող տեղյակ լինել բոլոր նրբություններից: Մենք էլի տառապում ենք անհանդուրժողականությամբ, ագրեսիայով, բայց, էլի եմ ասում, համերգի կազմակերպիչները պետք է նախապես իրազեկեին իրենց ուղղվածության մասին, բացատրեին ամեն բան, որպեսզի տարակարծությունների առիթ չտային:
Աննա Բաբաջանյան
.gif)
