«Ստացվում է, որ կամաց-կամաց բոլորի հետ հարաբերությունները «հավասարակշռելով»` Հայաստանը հանդես է գալիս Թուլատի դերում` այստեղ, այլուր եւ ամենուր»,-կարծում է «Նոր ժամանակներ» կուսակցության նախագահ Արամ Կարապետյանը:
-Սերժ Սարգսյանի` ՌԴ առաջին պետական այցից առաջ այն գնահատվեց որպես քարոզչական քայլ: Սպասելիքները շատ մեծ էին թե՛ ներքին եւ թե՛ արտաքին խնդիրներ լուծելու առումով: Ի՞նչ տվեց այն մեզ:
-Իսկապես, մնում եմ այն կարծիքին, որ այս պետական այցը, որը կհամարեի ոչ այնքան հաջողված, իր մեջ, իրոք, ավելի քարոզչական, քան պետական այցերին ներհատուկ այլ խնդիրներ ուներ լուծելու: Դա երեւում է նույնիսկ ստորագրված պայմանագրերի որակից եւ բովանդակությունից: Առհասարակ, պետական այցերի ժամանակ ստորագրվում են շատ ավելի կարեւոր փաստաթղթեր:
-Ձեր դիտարկմամբ` այցի ընթացքում արտաքին քաղաքական ի՞նչ մեսիջներ փոխանակվեցին: Կարծեմ ընդգծվեց ՌԴ բացառիկ միջնորդական դերը:
-Այն ամենից, ինչ տեսա կամ նրանից, ինչ կար մինչեւ այցը, հասկանում եմ, որ Սերժ Սարգսյանը նախագահի պաշտոնում նոր ընտրված ժամանակ խոսակցություններ է ունեցել` հայ-թուրքական սահմանի եւ ԼՂՀ վերջնական լուծման խնդիրների հետ կապված: Ամենայն հավանականությամբ, պրոցեսը սկսելու ժամանակ ինչ-որ պայմանավորվածություններ են եղել, հետո արված քայլերի ընթացքում, երբ հայ ժողովուրդը Հայաստանում եւ սփյուռքում ոտքի կանգնեց , ձեւավորվեց «ոչ»-ի շարժում, եւ Փարիզում անգամ քարեր նետեցին Սերժ Սարգսյանի մեքենայի վրա, աշխարհը եւ Սերժ Սարգսյանը հասկացան, որ այդ պրոցեսը տանել եւ լուծել անհնար է: Այդ բանը հասկացան նաեւ Դմիտրի Մեդվեդեւը, Բարաք Օբաման եւ Նիկոլա Սարկոզին, Էրդողանը, Ալիեւը, ես, Դուք, բոլորը: Հիմա, եթե դա այս վիճակով լուծել անհնար է, բայց խոստումը տրված է, որի տակ համաշխարհային ուժերը համապատասխան ծրագիր են մշակել եւ փորձել են իրագործել, հարց է առաջանում` ո՞վ է մեղավորը: Մեղավորը նա է, ով ժամանակին խոստացել է: Ես այնպես եմ հասկանում, որ իրեն ասել են` եթե խոստացել ես, արի՛ մի բան անենք: Երբ Սարգսյանը ՌԴ-ում էր, Մեդվեդեւի զանգը Գյուլին վկայեց, որ նշված հարցը այս կամ այն ձեւով անընդհատ վերադառնում է օրակարգ: Իսկ Սերժ Սարգսյանը հիմա իրավամբ եւ շատ ճիշտ ասում է, որ պրոցեսն այդպես տանել` Ղարաբաղի եւ Հայոց ցեղասպանության հարցում փոխկապակցված զիջումների գնալով, ես չեմ կարող, եւ դա անհնար է:
-Կարելի՞ է ենթադրել, որ մեր երկիրն իր արտաքին քաղաքական ուղղությունները սրբագրում է, հավասարակշռում նոր ուղղությամբ` դեպի Եվրասիական միություն: Այս այցը կարելի՞ է այդ առումով հանգրվանային համարել:
-Ակնհայտ է, որ կամաց-կամաց Հայաստանի շուրջ սկսվում է լուրջ գեոքաղաքական կռիվ, որը կբնութագրեի որպես Եվրասիական միություն-ՆԱՏՕ-ԵՄ կողմերի պայքար` Հայաստանը համապատասխան ուղղությամբ իրենց մեջ ներգրավելու համար: Ինչ վերաբերում է Եվրասիական միությանը, ապա դա այն միությունն է, որի մասին հոկտեմբերի 4-ին ասել էր Պուտինը. որ այն, ըստ ծրագրի, իր մեջ ներառելու է ԱՊՀ երկրներին: Այսինքն` ավելի լուրջ ինտեգրացիա: Սկսեմ նրանից, որ բացի մեկ փաստաթղթից, որը կոչվում է առեւտրի ազատ գոտու ստեղծման փաստաթուղթ, որը, ի թիվս ԱՊՀ 7 երկրների, ստորագրեց նաեւ Հայաստանը, որեւէ այլ հայտարարություն` կապված ապագայում Հայաստանի` Եվրասիական միությանը ինտեգրվելու ցանկությանը, չհնչեց: Շատ հետաքրքիր էր, որ դրա մասին ասաց Արա Աբրահամյանը: Նա ասաց, որ ինքը դրա մասին խոսել է Սերժ Սարգսյանի հետ եւ գիտի, որ նա կողմ է Եվրասիական միության ստեղծմանը: Այսինքն` մի բան, որ ավելի շատ բնութագրվում է որպես «կո՛ւժ, քեզ ասեմ, կո՛ւլա, դու հասկացիր»: Ինչ վերաբերում է Հայաստանի եւ ԵՄ-ի հետ հարաբերություններին, ապա հիշեցնում եմ, որ ընդգրկված ենք «Արեւելյան գործընկերություն» ծրագրում, որն իր մեջ ուղղակի որպես գործողություն ներառում է անդամ երկրներին ավելի մերձեցնելու եւ վերջնարդյունքում ԵՄ անդամ դարձնելու նպատակը: Հիմա Հայաստանը բավականին հետաքրքիր վիճակում է. ՀԱՊԿ-ի անդամ է, բայց բավականաչափ լավ հարաբերություններ ունի ՆԱՏՕ-ի հետ: Այնպիսի տպավորություն է, որ հանդես է գալիս Թուլատի դերում` այստեղ, այլուր եւ ամենուր: Այսինքն` ստացվում է, որ կամաց-կամաց բոլորի հետ հարաբերությունները, ինչպես ասում եք, «հավասարակշռելով»` Հայաստանը հանդես է գալիս որպես Թուլատ. բոլոր տեղերում առկա է: Բայց թե այդ բոլոր տեղերում առկա լինելն ի՞նչ օգուտ է տալիս Հայաստանին, բացի այդ գեղեցիկ եւ շատ կարեւոր այցերից, հասկանալի չէ: Մինչդեռ այս ընթացքում Ադրբեջանը դառնում է ՄԱԿ-ի ԱԽ ոչ մշտական անդամ, ընդգրկվում է բավականաչափ լուրջ գազային եւ նավթային պայմանագրերի մեջ եւ այլն, եւ այլն: Այսինքն` եթե ՀՀ իշխանությունների, ինչպես կասեր Օստապ Բենդերը` մանկության բաղձալի երազանքը դարձել է հավասարակշռելը, ուրեմն դա մի բան է, որ իրենց հաջողվում է: Բայց «հավասարակշռել» բառի տակ ես հասկանում եմ` կարողանալ դրանից օգտվել: Դա որպես արտաքին քաղաքական գործողություն, ի վերջո, պետք է բերի Հայաստանի համար ինչ-որ զգալի օգուտի: Իսկ ի՞նչ ենք մենք տեսնում. մեր ժողովուրդը շարունակում է արտագաղթել, մեր տնտեսությունը շարունակում է փլուզվել:
-Ի վերջո, Սերժ Սարգսյանն ընտրվելու խնդիր ունի: Ձեր կարծիքով` իրեն հաջողվե՞ց ՌԴ իշխանություններից ստանալ երաշխիք, որ հայ համայնքը քվեները կտա իրեն: Կա՞ր այդպիսի բաղադրիչ:
-Եթե նույնիսկ կար, ապա ես չգիտեմ, ես չտեսա: Բայց եթե կար էլ, ապա Սերժ Սարգսյանը պետք է շատ խորը մտածի, որովհետեւ պետական այցի ընթացքում այն, ինչ կատարվեց, միտված էր ցույց տալու, որ ՌԴ պետական եւ քաղաքական վերնախավը, մեղմ ասած, դժգոհ է իր վարած քաղաքականությունից:
-Ձեր ասածի համատեքստո՞ւմ պետք է դիտարկել Սարգսյանի ուշացած հանդիպումը եգիպտացորենի բերքահավաքի մասնակցող Վլադիմիր Պուտինի հետ:
-Պետական այցերի ժամանակ գոյություն ունի արարողակարգ` «պրոտոկոլ»: Դմիտրի Մեդվեդեւի կողմից ի պատիվ Սերժ եւ Ռիտա Սարգսյանների տրված ճաշին Վլադիմիր Պուտինի ներկա չգտնվելը, խիստ զբաղվածությունը, բերքահավաքը, օրվա ընթացքում Մոսկվայում չգտնվելը… չգիտեմ, եթե այդպես նախատեսված էր արարողակարգով, ուրեմն արարողակարգի կազմակերպիչներին պետք է ուղղակիորեն բացատրել, որ պետական այցի ժամանակ գիշերով հանդիպելը, մեղմ ասած, մի քիչ ճիշտ չէ:
.gif)
