ԼԱԼԱ ՄՆԱՑԱԿԱՆՅԱՆԻ ԼԱՎԱԳՈՒՅՆ ՄՏՔԵՐԸ

Դերասանուհի ով բազմաթիվ դերեր կերտեց թատրոնում եւ կինոյում, սակայն հայ հասարակությունը նրան հավերժ կհիշի «Մեր բակը» հեռուստանախագծի Լալայի կերպարով: Հայտնի եռյակի՝ Լալա, Աշոտ եւ Հրանտ խմբի միակ կինը, հայ հեռուստատեսության եւ կինոյի պատմության վերջին տասնամյակների ամենահետաքրքիր ու խարիզմատիկ կերպարներից մեկն է. կինը որը ապրում է յուրաքանչյուր բակում, որը հավերժ սպասում է «խոպան» գնացած ամուսնուն եւ բակում նստած ուսումնասիրում հարեւանների կյանքն ու առօրյան լցնում քննարկումներով:

Չկրկնվող այս հերոսուհուն մարմնավորել է Լալա Մնացականյանը, ով ծնվել է 1957 թվականի հոկտեմբերի 8-ին Երեւանում՝ դերասանուհու եւ մաթեմատիկոսի ընտանիքում։ Մայրը՝ Էլիզա Գյուլեսերյանը, եղել է բեմական խոսքի դոցենտ, հայրը՝ Բաբկեն Մնացականյանը՝ մաթեմատիկոս, մաթեմատիկական գիտությունների թեկնածու, դոցենտ։ Ընտանիքում եղել է երրորդ աղջիկը։

Գեղանկարիչ, բեմանկարիչ, Հայաստանի վաստակավոր նկարիչ Աշոտ Համբարձումյանի կինն էր։

Լալայի յուրահատուկ կերպարը մարմնավորած դերասանուհին չէր կարող չառանձնանալ իր մտքերով:

Լալա Մնացականյանի մտքերը ներկայացնում են կյանքի, սիրո եւ արվեստի խորքային ընկալումներ, որոնք իր արվեստի հիմքն են: «Ժողովուրդ» օրաթերթը ծաղկաքաղ է արել դերասանուհու մի քանի միտք եւ ներկայացնում է Ձեզ.

1. «Կյանքում ամեն ինչ անցողիկ է, բայց երաժշտությունը միշտ մնում է»:

Այս մտքը անդրադառնում է կյանքի փոփոխականությանը: Լալան ընդգծում է, որ նյութական իրերը ժամանակավոր են, իսկ երաժշտությունը՝ հավերժական: Սա կարող է նշանակել, որ արվեստը ունի ներուժ՝ ստեղծելու մշտական կապ եւ հիշողություններ:

2. «Սիրո մեջ կարեւորը ոչ թե խոսքերն են, այլ զգացմունքները»:

Դերասանուհին կարծում է, որ սերը ավելի շատ գործողություններում է, քան բառերում, ինչը կդառնա հիշողությունների եւ հարաբերությունների հիմք:

3. «Մենք կարող ենք լինել ուժեղ, երբ մեր սիրտը բաց է»:

Սրտի բաց լինելը թույլ է տալիս մարդկանց կապվել միմյանց հետ, ինչը ուժեղացնում է մարդկային հարաբերությունները:

4. «Երաժշտությունը հոգու ձայնն է, որը բացահայտում է ամենալուսավոր եւ խավար կողմերը»:

Միտքը երաժշտության ուժի մասին է, որը կարող է արտահայտել մեր խորքային զգացմունքներն ու էմոցիաները: Երաժշտությունը կարող է լինել ինչպես ուրախության, այնպես էլ ցավի արտահայտիչ:

5. «Ցավը անցնում է, բայց արվեստը միշտ մնում է մեզ հետ»:

Դերասանուհին խոսում է արվեստի ուժի մասին՝ որպես բուժիչ միջոցի, որպես  հիշողություն պահող բալասանի: Ցավը կարող է լինել ժամանակավոր, սակայն արվեստը մեզ հետ է մնում՝ թույլ տալով պահպանել հիշողությունները եւ փորձառությունը:

Այս մտքերը համադրում են հոգեբանական եւ ստեղծագործական տարրեր, որոնք կարեւոր են յուրաքանչյուր մարդու համար:

ՀՈՒՐԻ ԲԱՂԴԱՍԱՐՅԱՆ