Զրույցի առաջին հատվածում ռադիո «Վան»-ի տնօրեն ՇՈՒՇԱՆԻԿ ԱՐԵՎՇԱՏՅԱՆԸ փաստեց, որ իրենք ոչ մի կուսակցության չեն պատկանում, առավել եւս` ոչ մեկի պատվերը չեն կատարում: Զրույցի երկրորդ մասում կբացահայտենք տիկին Արեւշատյանին որպես ղեկավար, կիմանանք, թե ինչի պակաս ունի նա ու գոհ է արդյոք իր սոցիալական կարգավիճակից:
-Դուք էլ երեխաներ ունեք, Հայաստանում տեսնո՞ւմ եք նրանց համար ապագա:
-Չեմ տեսնում: Օրինակ` իմ աղջիկը Մոսկվայում ավարտեց ԹթԼԽ-ը (Համառուսական կինոյի պետական ինստիտուտ) եւ ուներ հնարավորություններ այնտեղ մնալու եւ աշխատելու, բայց չցանկացավ: Որոշեց գալ ու Հայաստանում աշխատել որպես ռեժիսոր: Գնաց «Շանթ» հեռուստաընկերություն, որտեղ նրան ասացին` Ձեր ուսումը, Ձեր նկարած ֆիլմերն այնքան լավն են, որ մենք չենք կարող Ձեզ տալ սերիալ նկարելու հնարավորություն, որովհետեւ Դուք չեք կարող սերիալ նկարել, ուղղակի չեք նկարի: Այսինքն՝ պրոֆեսիոնալիզմը ցածրանում է հիմա, պրոֆեսիոնալներ պետք չեն: Ստացվեց, որ ինքը իր տեղը չգտավ հեռուստատեսության ոլորտում: Ես էլ չպնդեցի: Հիմա մենք այլ բաներ ենք հորինում, որ ինքը կարողանա աշխատել: Ես ունեմ այդ հնարավորությունները, կարող եմ նրա համար աշխատանքներ գտնել, ասել` արի՛ վավերագրական ֆիլմ նկարենք, վաճառենք, ես կարող եմ, բայց հո շատերը չե՞ն կարող:
-Որպես քաղաքացի՝ Ձեր շուրջն ամենից շատ ինչի՞ պակաս եք զգում:
-Երջանիկ մարդկանց: Մարդկանց դեմքին երջանկություն ու ուրախություն չեմ նկատում: Ի դեպ, ասեմ՝ տարիներ առաջ շատ ավելի վատ էր, քան հիմա: Հիմա ինչ-որ լույսեր մեկ-մեկ տեսնում եմ: Բայց կենսակերպը, ապրուստը զրկում է մարդկանց շատ բաներից: Մեր ժողովուրդն արդեն տարիներ շարունակ մտածում է միայն ուտելու եւ հագնելու մասին: Եթե մի սերունդ էլ այդպես մեծանա` մտածելով ինչ ուտի ու հագնի, մենք չենք ունենա Սարյաններ, Իսահակյաններ… Մարդ պետք է մտքի թռիչք ունենա, այդ թռիչքը ո՞նց կլինի, եթե ինքը սոված լինի ու մտածի՝ որտեղից գումար վաստակի, որ երթուղային նստի: Մեր ժողովուրդը շատ մեծ պոտենցիալ ունի, ու շատ ափսոս, որ այդ տարրական բաներից զրկված է:
Մարքեթինգում կա մի հասկացողություն, որ անվանում են Մասլոյի բուրգ, այնտեղ մարդու էությունը նկարագրված է հինգ աստիճանով: Առաջին աստիճանի վրա մարդ մտածում է միայն ուտելու եւ հագնելու մասին, եթե այս մի հատվածը ապահովում ես, սկսում եմ մտածել արդեն այլ բաների մասին, իսկ ամենաբարձր հատվածում ինքնառեալիզացիան է` ստեղծագործել ու մի բան տալ հանրությանը: Եթե այս ստորին աստիճաններով մարդ չանցնի, երբեք չի կարող որեւէ բան տալ հանրությանը:
Տասնյակ տարիներ մենք կանգնել ենք այս ներքեւի կետի վրա ու չենք շարժվում: Ես չգիտեմ՝ արդյոք ապագա 10 տարիների ընթացքում մենք կկարողանանք վեր բարձրանալ այս աստիճաններով, եթե մարդն այսօր գումար չունի, չի կարող 5000 դրամ ծախսել համերգի տոմսի վրա, դրա համար էլ շատ ենք աղքատացել հոգեւոր կյանքից: Իսկ առաջներում Հայաստանը հոգեւոր կենտրոն էր. ի՜նչ թատրոններ էին ստեղծում, ի՜նչ ֆիլմներ էին բերվում, ու համաշխարհային պրեմիերաները կատարվում էին հենց Կինոյի տանը:
-Շատերը պնդում են, որ մեզ մոտ դեգրադացիան հենց հեռուստաընկերությունների պատճառով է:
-Սերիալները, որոնք ցուցադրում են, հատուկ քաղաքականություն է, որը մարդուն ավելի նսեմացնում ու դեգրադացնում է, քանի որ այդ մասսային ավելի հեշտ է կառավարել, քան առողջ մտածողություն ունեցող մարդկանց, որոնք գիտակցում են, թե ինչ է կատարվում: Հայաստանում արդեն 3 միլիոնից քիչ ենք: Չինաստանում ինձ ասացին` դուք ընդամենը շենքի մի մուտքի չափ բնակչություն ունեք, ո՞նց չեք կարողանում լավ ապրել: Ես համարում եմ, որ այս ամենը, ինչը ցուցադրում են, գենոցիդի պես բան է: Թող լինեն սերիալներ, բայց որ այս մակարդակի` նրանց ժարգոնը, տեքստերը, հերոսները, մտածելակերպը…
-Դուք Ձեր ռադիոկայանում հետեւո՞ւմ եք որոշակի չափորոշիչների:
-Իհարկե, անպայման: Կա հաղորդավարի էթիկա, որ իրենք սովորում են, ստորագրում, ու դա նշանակում է, որ ինքը պետք է գեղեցիկ լեզվով խոսի, կարող է օգտագործել սլենգ, բայց ոչ ժարգոն: Մեր հաղորդավարները քարոզում են միայն բարություն, նրանց խոսքը չպետք է ագրեսիա առաջացնի: Դու տալիս ես քո լսարանին ինչ-որ նյութ ու թույլ տալիս, որ նա մտածի, ոչինչ չես պարտադրում:
-Դուք գո՞հ եք Ձեր սոցիալական կարգավիճակից:
-Գոհ եմ, որովհետեւ աշխատում եմ 24 ժամ, ստեղծում եմ մի պրոդուկտ, որն ունի իր պահանջարկը, անում եմ նաեւ շատ մեծ նախագծեր Հայաստանից դուրս: Ես միջոցներ եմ գտնում, որ ոչ թե Հայաստանից դուրս հանեմ փողերը, այլ դրսից ներս բերեմ: Մենք այստեղ կատարում ենք շատ մեծ պատվերներ Ռուսաստանից, Ուկրաինայից, Բելառուսից: Ֆիլմեր ենք կրկնօրինակում ռուսերեն ու արտահանում դուրս:
-Ինչպիսի՞ ղեկավար եք:
-Ես դեմոկրատ եմ: Միշտ ասում եմ՝ մենք խորհրդակցեցինք, ու ես որոշեցի: Բոլորին լսում եմ ու վերջում իմ սեփական որոշումն եմ ընդունում:
.gif)
