Այսօր ընթերցողները հնարավորություն ունեն ծանոթանալու երեւանյան բեսթսելերների ցուցակին, տեղեկանալու, թե որ հեղինակների ստեղծագործություններն են մեզ մոտ ամենաշատ սպառվողը: Թե՛ արտասահմանցի, թե՛ հայաստանցի հեղինակների շրջանում մենք կարող ենք հանդիպել ե՛ւ անունների, որոնք մշտապես հայտնվում են այդ աղյուսակներում, ե՛ւ նորահայտ հեղինակների, որոնք մեծ մասսայականություն չեն վայելում: «Ժողովուրդ»-ը հետաքրքրվել է` որ թեմաներով ստեղծագործություններն են Հայաստանում հավակնում դառնալ բեսթսելերներ, դրանցից որոնք են սպառում հայ ընթերցողները եւ որ պարագայում:
«Անտարես» հրատարակչության տնօրեն Արմեն Մարտիրոսյանի խոսքով` Հայաստանում, բացի «գողական» ոլորտը ներկայացնող գործից, ոչ մի գիրք չի կարող դառնալ բեսթսելեր: «Ըստ տրամաբանության, եթե երիտասարդն ուզում է հաջողության հասնել, նա պետք է գիրք կարդա, բայց երբ նա հայացք է գցում իշխանական բուրգ կազմող առաջին տասը պաշտոնյաներին, որոնք գիտելիք չունենալով են հասել այդ պաշտոններին, ստիմուլը վերանում է: Նա տեսնում է, որ հանցավոր ճանապարհով հասնում են հաջողության, ուզում է հասկանալ` այդ ոնց, եւ կարդում է օրենքով գող Սվո Ռաֆի մասին գիրքը»,-մեկնաբանեց նա` հավելելով, որ այդ գիրքն, իր տեղեկություններով, Հայաստանում ընդհանուր առմամբ վաճառվել է 200 հազար օրինակով: Ա. Մարտիրոսյանի խոսքով՝ իրենց հրատարակած բեսթսելերների վաճառքը հազարապատիկ զիջում է այդ ցուցանիշին:
Մեր այն հարցին, թե էլի որ թեմաներով գրքերն են սպառվում հայ հասարակության շրջանում, հրատարակչության տնօրենը պատասխանեց, որ դրանց մաս են կազմում ստիպողաբար սպառվող գրականությունը (դպրոցներում եւ բուհերում), սիրավեպերը, դեդեկտիվները:
Ինչ վերաբերում է հայ հեղինակների ստեղծագործություններին, ապա «Անտարես»-ի հրատարակած ամենասպառվող գրքերի հեղինակներից Ա. Մարտիրոսյանն առանձնացրեց Արամ Պաչյանին, Հրաչյա Սարիբեկյանին, Արմեն Օհանյանին` շեշտելով, որ խոսքը հոժարակամ վաճառվող գրականության մասին է:
Գրող, գրականագետ Հովիկ Չարխչյանը, որի «Սուլամիթա. Սեւակի մեծ սերը» սկանդալային գիրքն արդեն մի քանի տարի է` երեւանյան բեսթսելերների ցանկում է, այն համոզման է, որ բեսթսելեր դառնալու հավակնություններ կարող են ունենալ ինչպես հրաշալի ստեղծագործությունները, այնպես էլ որեւէ էժանագին շարադրանք. մնում է սպասել ու տեսնել, թե դրանցից որ մեկը կբռնի ժամանակի քննությունը:
«Արտահայտությունը, թե «գրքերն իրենց ճակատագիրն ունեն», մեծամասամբ ճիշտ է: Շատ դեպքերում այդ ճակատագիրը որոշում են պարզագույն հանգամանքները, իրավիճակային տրամադրությունները, լավ կազմակերպված գովազդը: Սակայն ցանկացած խելացի ընթերցող հասկանում է, որ գրքի սպառման ցուցանիշները դեռեւս չեն խոսում ստեղծագործության արժանիքների մասին: Գրականության պարագայում վիճակագրությունը մեծ հաշվով ոչինչ չի նշանակում: Հեղինակը, ով երազում է իր գիրքը տեսնել բեսթսելերների շարքում, արդեն իսկ ձախողված է: Եթե նույնիսկ նրան հաջողվի շահած դուրս գալ սպառման ոլորտում, ապա իբրեւ արվեստագետ նա մնալու է ընչազուրկ»,-մեզ հետ զրույցում կարծիք հայտնեց նա:
Գրող Վահրամ Մարտիրոսյանն էլ, որի «Սերը Մոսկվայում» վեպը կարճ ժամանակում հասցրեց գլխավորել երեւանյան բեսթսելերների աղյուսակը, մեզ հետ զրույցում նշեց, որ ընթերցողների վստահությունը շահելու համար կարեւոր է, որ հեղինակն ինչ-որ չափով հայտնի, հետաքրքիր լինի իրենց. «Մեր ժամանակներում կան գրողներ, որոնք սպանության, իշխանափոխության, պառլամենտում գնդակահարության պայմաններում ձուկ են, ծպտուն չեն հանում, մարդիկ մշակույթի ոլորտի տվյալ ներկայացուցչին պետք է ընկալեն որպես մեկը, ով պարբերաբար արտահայտում է իր ճիշտ թե սխալ կարծիքը»,-ասաց նա:
Գրողի խոսքով` կարեւոր հանգամանքներից մեկն էլ արվեստում նորություն մտցնելն է. «Եթե դա նորություն չէ, ուրեմն գողություն է: «Սերը Մոսկվայում» գիրքն, օրինակ, պարունակում է այդ նորությունը: Ես այն գրել եմ երկու-երեք տարում, մի երեք տարում էլ ինքս ինձ չեմ վստահել, որ հանձնեմ այն շուկային»,-անկեղծացավ Վ. Մարտիրոսյանը:
Նա պատմեց, որ երբ ինքը տպագրել էր «Հանուն խաչի ծպտվածները» պատմավեպը, այդ ժամանակահատվածում, ըստ հանրային հարցումների, պատմավեպերն իրենց սպառմամբ առաջին տեղում էին. «Բայց այդ գրքի սպառումը շատ աշխույժ կերպով չեղավ: Դա նշանակում է, որ մեր հանրային գիտակցության մեջ կան երկակի չափանիշներ. մարդիկ իրենց համարում են պատմավեպ սիրող, բայց չեն գնում այն», -նկատեց նա:
Աննա Բաբաջանյան
.gif)
