Ի պատասխան ԵԽԽՎ-ում ադրբեջանական պատվիրակության անդամ Սևինջ Ֆաթալիևայի զեկույցից հետո տեղի ունեցած մտքերի փոխանակության ընթացքում ադրբեջանցի պատվիրակներ Վուսալ և Ռաֆայել Հուսեյնովների, Գաֆարովայի ելույթների, որոնք Հայաստանին մեղադրեցին Խոջալուի ցեղասպանության և օկուպացիայի մեջ, Միքայել Մելքումյանը հակադարձեց:
«Իսկապես, զինված հակամարտությունների գոտիներում ցանկացած մարդու կյանք թանկ է, սակայն առավել քան մեծ օգնության և աջակցության կարիք ունեն երեխաները, որոնք ռազմական գործողությունների հետևանքով կորցնում են ծնողներին, դառնում են հաշմանդամ կամ որբ: Միաժամանակ, նրանք ենթարկվում են լրջագույն հոգեբանական սթրեսի՝ մնում են անօթևան:
Ուստի՝ միշտ էլ գերարդիական է մնում բոլոր տիպի կոնֆլիկտների խաղաղ կարգավորման պահանջը:
Ինչպես ասում են՝ այլընտրանք չկա: Վերջին տարիներին այդ խնդիրները առավել ընդգծված ի հայտ եկան Սիրիայում: Հայաստանի Հանրապետությունը ընդունել է և աշխատատեղով ապահովել շուրջ 21 հազար փախստականների:
Չի կարելի չնշել նաև 2016թ. ապրիլյան քառօրյա պատերազմի հետևանքով անօթևան մնացած կամ ծնողին կորցրած Արցախի Հանրապետության, մի շարք գյուղական բնակավայրերի՝ Թալիշի, Մատաղիսի և այլ գյուղերի երեխաների՝ Մարտունու շրջանում զոհված 12-ամյա Վաղարշակ Գրիգորյանի մասին, քանի որ ռումբը պայթել էր հենց դպրոցի բակում:
Մի՞թե կարելի է մոռանալ դա, և թե ինչպես են ծնողները տանում երեխայի կորուստը, որն անդառնալի է:
Մարդկանց կյանքը չպետք է քաղաքական և պետական գործիչների համար դառնա սպորտային ֆիգուրներով խաղ՝ խաղաղ բնակիչների համար:
Նրանք պետք է պատասխան տան իրենց արարքների համար: Եվ եթե խաղաղ կարգավորման տրամաբանությունն է աշխատում, ապա Արցախի Հանրապետության և Ադրբեջանի միջև կոնֆլիկտի շփման գծի երկայնքով, պետք է գործի հրադադարի խախտումները արձանագրող տեխնիկական միջոցների համակարգը: Եվ եթե Ադրբեջանը չի համաձայնվում դրա հետ, ապա նրան պետք է ստիպել, որ համաձայնվի: Կարծում եմ, որ չհամաձայնվելու տարբերակ չկա, այլապես Ալիևը իր վրա է վերցնում տարածաշրջանում մարդկային զոհերի փաստի ամբողջ՝այդ թվում քաղաքական, իրավական և քրեական պատասխանատվությունը:
Հարգելի գործընկերներ,
Մեր՝ ձեզ հետ միասին գործը ոչ միայն գնահատականներ տալն է, այլև իրական սանկցիաների կիրառումը մեղավորի և մեղավորների նկատմամբ, որովհետև բոլոր տիպի ժամկետներն արդեն սպառվել են:
Մարդը, առավել ևս պետության ղեկավարը ուժեղ է, երբ ընդունում է իր սխալները և չի թողնում, որ պատմությունը, միջազգային կառույցները կամ հարևան պետություններն ուղղեն իր սխալները: Այդ դեպքում ինքը վերջնականապես հեղինակազրկվում և քաղաքական դիակի է վերածվում սեփական ժողովրդի առջև:
Ուրեմն, Իլհամ Ալիև, այժմ քո սխալներն ուղղելու պատմական շանս ունես: Հո դու լավ գիտես, որ պարտավոր ես հաշվի նստելու իրական փաստերի և պատմական ճշմարտության հետ»:
.gif)
