Հունիսին Ալ. Սպենդիարյանի անվան օպերայի եւ բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնում տեղի ունեցավ բալետային փառատոն՝ նվիրված Արամ Խաչատրյանի 115-ամյակին: Փառատոնի շրջանակում ներկայացվեցին Խաչատրյանի երեք հայտնի բալետները` «Սպարտակ», «Գայանե» եւ «Դիմակահանդես»: Փառատոնին մասնակցած առաջատար պարողներից Գրիգոր Գրիգորյանը միակն է, որ 3 բալետներում էլ ունեցել է դերապարեր` «Սպարտակ»-ում` Կրասոս, «Գայանե»-ում` Գիքո, «Դիմակահանդես»-ում` անհայտ: «Ժողովուրդ» օրաթերթը Գրիգորի հետ զրուցել է թատրոնի իր դերապարերի, ոլորտում առկա խնդիրների, մասնագիտական առանձնահատկությունների եւ այլ թեմաների շուրջ:
-Գրիգո՛ր, այս երեք ներկայացումներին մասնակցությունը Ձեզ ի՞նչ լիցքեր տվեց, որքանո՞վ էր այդ ամենը ոգեւորիչ:
-Իսկապես երեք ներկայացումներին էլ շատ մեծ ոգեւորությամբ մասնակցեցի` գիտակցելով պատասխանատվության աստիճանը: Դրանք հեռարձակվում էին օպերային թատրոնի պաշտոնական կայքով եւ մեզ ամբողջ աշխարհն էր դիտում: Իհարկե, միեւնույն ժամանակ, բավական բարդ էր օրումեջ նման գերպատասխանատու դերեր ստանձնելը: Այդ օրերին ինձ հոգեբանական մեծ աջակցություն էր ցուցաբերում կինս, ով, ի դեպ, եւս մեր ոլորտից է՝ բալետի պարուհի է, այս փառատոնի մասնակիցներից մեկը: Իսկ ֆիզիկական պատրաստվածության համար չեմ կարող շնորհակալություն չհայտնել ՀՀ վաստակավոր արտիստ Նադեժդա Դավթյանին:
-Փառատոնի վերջին ներկայացումն իր ներկայությամբ պատվել էր ՀՀ նախագահ Արմեն Սարգսյանի կինը՝ Նունե Սարգսյանը, ով բալետի մեծ սիրահար է: Գիտեմ, որ Ձեր մեջ երկխոսություն է եղել, կպատմե՞ք:
-Այո, նա ներկայացման ավարտին հիացմունքի խոսքեր հղեց ինձ: Դա ինձ համար իսկապես մեծ պատիվ էր: Այդ հանդիպման համար էլ շնորհակալ եմ Կոնստանտին Օրբելյանին:
-Գրիգո՛ր, այսօր մեր օպերային թատրոնին ի՞նչն է պակասում, ի՞նչ խնդիրներ կան, որոնք անհապաղ լուծման կարիք ունեն:
-Նախ` խաղացանկային ներկայացումները քիչ են, բավարար չեն մեզ: Կցանկանայի, որ վերականգնվեին եւ բեմադրվեին համաշխարհային գանձարանին պատկանող այնպիսի բալետներ, ինչպիսիք են «Կարապի լիճ»-ը, «Շչելկունչիկ»-ը եւ այլն: Շարքը կարելի է երկար թվել: Մի խնդիր էլ կա` բալետի պարողի աշխատավարձը բավական քիչ է` համեմատած, ասենք, արտասահմանցի պարողների աշխատավարձի հետ: Միայն բալետի պարողի աշխատավարձով ապրել հնարավոր չէ, կարելի է լոկ գոյատեւել:
-Իսկ դրսից առաջարկներ լինո՞ւմ են: Վստահ եմ, որ գայթակղիչ հրավերներ ստանում եք:
-Տարիներ առաջ, օրինակ, երբ Բորիս Էյֆմանի բալետախումբը հյուրախաղերով գտնվում էր Հայաստանում, խնդրեցի մասնակցել իրենց դասական պարի մարզումներին, որից հետո ինձ մոտեցավ իրենց փորձավարը եւ ասաց, որ եթե իրենց հետ աշխատելու ցանկություն ունեմ, ապա կարող եմ դիմել: Այնպես որ առաջարկներ պարբերաբար լինում են, բայց հայրենիքում ապրելու եւ աշխատելու ցանկությունը մեծ է: Խնդիրներ բոլոր ոլորտներում էլ լինում են, աշխատում եմ հնարավորինս շրջանցել դրանք, չնկատել՝ չբարդացնելով կյանքս:
-Մեր երկրում դեռ լուծված չէ նաեւ բալետի պարողի՝ թոշակի անցնելուց հետո ապահով կյանքով ապրելու հարցը: Այս մասին ի՞նչ կասեք:
-Աշխարհում կան երկրներ, որտեղ բալետի պարողները ստեղծագործական կյանքի 20 տարին բոլորելուց հետո լքում են բեմը եւ պետությունից ստանում են որոշակի գումար, որը կարող են կիրառել նոր մասնագիտություն ձեռք բերելու կամ այլ նպատակներով: Սա այն դեպքում, երբ բեմադրություններ անելու կամ փորձավարությամբ զբաղվելու հնարավորություն չկա: Իսկ մեր երկրում այդ հարցն իսկապես լուծված չէ. պարողները 40-45 տարեկանից հետո բեմը թողնում են եւ հաճախ դեմ են առնում փակուղու, կամ էլ պետք է փորձեն սեփական միջոցներով ինչ-որ բան ձեռնարկել: Մեր բնագավառի խնդիրները բազմաթիվ են, հուսով եմ՝ մոտ ապագայում կքննարկվեն դրանք լուծելու տարբերակներ:
Զրուցեց ԱՆՆԱ ԲԱԲԱՋԱՆՅԱՆԸ
«ՉԵՄ ՏԵՍՆՈՒՄ ՄԵԿԻՆ, ՈՎ ԻՐ ՈՃԸ ԳՏԱԾ ԼԻՆԻ»
«Հիասթափվել եմ շոու-բիզնեսում տիրող իրավիճակից, որովհետեւ արվեստի մասին խոսք լինել այստեղ չի կարող: Բոլորը նույն հարսանեկան երգերն են երգում միայն փողի համար»,-«Ժողովուրդ» օրաթերթի հետ զրույցում նման տեսակետ հայտնեց երգահան, գործիքավորող ԴերՀովան:
Նրա խոսքով՝ նախկինում երգիչներն ավելի բաց էին հետաքրքիր առաջարկների, նոր ռիթմերի, էքսպերիմենտների առաջ, իսկ այսօր՝ ոչ. «Օրինակ՝ տասը տարի առաջ համագործակցում էի Սոֆի Մխեյանի հետ, եւ նա բավական ազատ էր մտածում, ուզում էր տարբերվող լինել: Ի դեպ, տասը տարի անց Սոֆիի հետ որոշել ենք կրկին համագործակցել»,-ասաց մեր զրուցակիցը:
Երգահանը պատրաստվում է ինչ-որ չափով դաշտ վերադարձնել նախկին ազատությունը: Հարցին, թե շոու-բիզնեսում չկան արդյոք արտիստներ, որոնք առանձնանում են իրենց ձեռագրով, ոճով, ինքնատիպությամբ, ԴերՀովան պատասխանեց. «Ցավոք՝ ոչ: Ես չեմ տեսնում մեկին, ով իր ոճը գտած լինի: Թերեւս իր ձեռագիրն ունի Հասմիկ Կարապետյանը, բայց մեծ մասը դա չունի. մեկ երգում են փոփ, մեկ՝ ռոք, մեկ՝ ժողովրդական: Հասկանում ես, որ մարդիկ փնտրտուքի մեջ են, դեռ իրենք իրենց չեն գտել»:
Այնուամենայնիվ, ԴերՀովան, ով տարիներ առաջ Հայաստան է եկել Կանադայից, երկիրը լքելու կամ այլ երկրի շոու-բիզնեսում հաստատվելու մասին չի էլ մտածում. «Տասնվեց տարի է՝ Հայաստանում եմ, միտք չունեմ գնալու, թեեւ արտասահմանյան երգիչների ու հեղինակների հետ ունեմ բազմաթիվ համագործակցություններ»,-շեշտեց նա:
Երգահան-գործիքավորողը տեղեկացրեց, որ այս պահին համագործակցում է Սեւակ Ամրոյանի, Արփիի հետ. նրանք պատրաստում են նոր ալբոմներ թողարկել: ԴերՀովան աշխատում է նաեւ Սոնա Ռուբենյանի եւ Կիպրոսից երգիչ Հովիգի հետ:
Ա. ԲԱԲԱՋԱՆՅԱՆ
.gif)
