Սովորաբար հեռանում եմ ոչ թե ես, այլ հեռանում են ինձնից. Թամարա Պետրոսյան

«Ժողովուրդ» օրաթերթի բլից հարցերին պատասխանել է դերասանուհի Թամարա Պետրոսյանը: Մենք փորձել ենք բացահայտել նրա էության բնորոշ գծերը, անդրադարձել ենք գործնականին եւ անձնականին առնչվող թեմաների:

-Թամարա, երբ Դուք ծնվեցիք...

-Չէի շնչում: Մի քանի վայրկյան անց` բոլորին սրտաճաք անելուց հետո, նոր սկսել եմ շնչել:

-Ձեզ հաճախ նմանեցնում են...

-Սքարլեթ Յոհանսոնին, երբ շպարված եմ:

-Մանուկ ժամանակ երազում էիք դառնալ…

-Այն, ինչ դարձա այսօր:

-Բակային ընկերներից ամենաշատը կարոտում եք…

-Անխտիր բոլորին: Իրականում շատ կապված եմ եղել բակիս հետ: Մանկությանս մեծ մասը հենց այնտեղ է անցել: Մայրս ասում է, որ ես ոչնչով նեղություն չեմ պատճառել, բայց միաժամանակ աշխույժ եւ ակտիվ երեխա եմ եղել, «դինջ» չեմ եղել:

-Միշտ իմացել եք, որ կարող եք…

-Ավելին:

-Շարունակեք միտքը. «Լավ տղամարդը նա է, ով…»

-Իրոք լավ տղամարդ է (ծիծաղում է), ով ունի պատասխանատվության զգացում: Ոչ միայն նոր սերնդի, այլեւ իմ սերնդակիցների շրջանում նկատում եմ, որ այդ զգացումը շատերի մոտ թուլացել է: Այնպիսի ուղի են բռնել, որով անցնելիս ոչ ոք ոչ ոքի ոչինչ պարտավոր չէ: Բազմաթիվ տղամարդիկ ծայրահեղ դեպքերում են պատասխանատվություն կրում, հարաբերությունները կառուցում են այնպես, որ դրանից փախչեն: Ու երբ տեսնում ես մեկին, ով օժտված է այդ հատկությամբ, շատ ես ուրախանում:

-Անձնական կյանքում սովորաբար հեռանում եք Դուք, թե Ձեզնից:

-Ինձնից:

-Ձեզ վիրավորում է այն մարդու խոսքը, որը...

-Ես ոչ ոքից չեմ վիրավորվում: Այդ ի՞նչ պետք է ինձ ասեն, որ վիրավորվեմ: Այդպիսի բան հազարամյակը մեկ կարող է լինել: Բայց ես եզրակացություններ եմ անում, բացահայտումներ եմ անում եւ հասկանում` այդ մարդը պետք է ինձ մոտ լինի, թե չէ: Փոխարենը կարող եմ վատ զգալ այն բանից, երբ զգամ, որ նստել են գլխիս: Պայքարում եմ դրա դեմ:

-Ներում եք, բայց չե՞ք մոռանում, թե՞ մոռանում եք, բայց չեք ներում:

-Ներում եմ, բայց զգուշանում եմ:

–Ումի՞ց եք վախենում:

-Ինձնից, իմ ծուլությունից: Ծայրահեղ ծույլ մարդ եմ եւ եթե չլինեի նաեւ ծայրահեղ պատասխանատու, վիճակս լավ չէր լինի: Եթե մեկին մի բան եմ ասել, պետք է անեմ, բայց ինքս ինձ հետ չեմ կարողանում պայմանավորվել:

-Մեկը, ով Ձեզ վրա մեծ ազդեցություն ունի:

-Մայրս: Հենց որեւէ հարցի շուրջ մեջս կասկած է ընկնում, անպայման մորս հետ եմ զրուցում: Հիմնականում 99.9 տոկոսով նույն կերպ ենք մտածում, կարծես երկրորդ եսիս հետ խոսեմ:

-Ափսոսում եք, որ չեք հասցրել…

-Կարծես թե ամեն ինչ հասցրել եմ: Երեւի կարող էի դպրոցում ավելի լավ սովորել: Իհարկե, վատ չէի սովորում, բայց կարող էի ավելին:

–Միշտ երազել եք ունենալ…

-Այն, ինչ ունեմ այսօր:

-Ձեր աշխատանքի հետ կապված ամենամեծ դժվարությունը…

-Երբ կուրորեն նվիրվում ես, հետո պարզվում է, որ քեզ կուրորեն նվիրված չեն: Դա երեւի կապված է երիտասարդական հովերի հետ: Մի բանի որ դիպչում ես, գնում ես մինչեւ վերջ: Եվ երբ պահը գալիս է, պետք է ստանաս քո հասանելիքը, տեսնում ես, որ այն կա՛մ թերի է, կա՛մ չկա:

-Փողը կարող է երջանկացնել մարդուն, եթե…

-Խելքով ծախսի այն:

-Ամենալավ բաները կատարվում են…

-Առավոտյան խոհանոցում: Այնտեղ են տեղի ունենում ամենագողտրիկ խոսակցությունները, այնտեղ է սիրտն անսպասելի բացվում: Վերջերս Ղարաբաղում էի, առավոտ շուտ զարթնեցի, իջա բակ, հայրս դեռ քնած էր, մայրս արթնացել էր, աքլորներն էլ ծուղրուղու էին կանչում. դա կատարյալ երջանկություն էր:

-Շարունակեք միտքը. «Եթե ինձ չեք սիրում…»:

-Դա Ձեր իրավունքն է:

-Եթե ուզում եք կյանքը ժպտա Ձեզ…

-Պետք է կյանքին տաք ամեն ինչ` Ձեր լավ տրամադրությունը, աշխատասիրությունը, երջանկության զգացողությունը, երախտագիտությունը:

Աննա Բաբաջանյան