Ինչ ընդդիմություն էլ լինի, քանի շերտ էլ այն ունենա՝ պետք է ականջալուր լինել նրան. Կարինե Խոդիկյան

«Ժողովուրդ» օրաթերթի զրուցակիցը դրամատուրգ, արձակագիր Կարինե Խոդիկյանն է: Մենք զրուցել ենք ներքին քաղաքական կյանքի եւ մշակույթի նկատմամբ ներկայիս իշխանության վերաբերմունքի մասին:

-Այսուհետեւ դպրոցներում սովորող երեխաները թանգարաններում պահվող մշակութային արժեքներին կկարողանան ծանոթանալ հենց դպրոցներում, քանի որ նախատեսվում է պարբերաբար թանգարաններից որեւէ արժեքավոր ստեղծագործություն տեղափոխել դպրոց եւ ներկայացնել երեխաներին։ Որքանո՞վ է սա անվտանգ եւ արդյունավետ:

-Դեմ եմ այս նախաձեռնությանը՝ նախ կտավների անվտանգության խնդրից ելնելով: Ես չեմ ասում, թե կտավը կգողանան կամ կփոխեն, բայց տարրական պայմաններ կան՝ կապված, օրինակ, ջերմաստիճանի հետ, որոնք պետք է պահպանվեն, իսկ տվյալ դեպքում դա անհնար է: Երկրորդ՝ չեմ պատկերացնում, թե, օրինակ, սահմանամերձ գյուղում ապրող երեխան, որն ունի գորշ դասասենյակ, որտեղ աչքի է ընկնում վառարանը, ինչպե՞ս պետք է արձագանքի, ասենք, սարյանական պայծառ գույներին: Կգերադասեի, որ երեխաների օրը տոն դարձնեին եւ հենց նրանց բերեին մայրաքաղաք, ծանոթացնեին մեր արվեստի գործերին, տանեին մանկական ներկայացման կամ որեւէ համերգասրահ: Հավատացե՛ք՝ այդ օրը շատերի համար շրջադարձային կլիներ: Իսկ եթե գեղագիտական հարց լուծելու խնդիր է դրված, կառաջարկեի մեր կողքին ստեղծագործող նկարիչներին հրավիրել դպրոցներ, թող նրանք հենց դասասենյակներում աշխատեին, եւ աշակերտների աչքի առջեւ արվեստի հերթական գործը ծնվեր:

-Ներկայումս տարվող մշակութային քաղաքականության կոնտեքստում կարելի է նկատել արվեստի գործը կամ արվեստագետին որպես բրենդ ընկալելու միտումը: Բայց բրենդն առեւտրային հասկացություն է, ուրեմն՝ ինչպե՞ս տանել այդ նուրբ սահմանագիծը:

-Տեսեք, Սարյանը նաեւ բրենդ է: Այն վաճառում են աճուրդներում, անգամ կեղծում են: Իսկ եթե կեղծում են, ուրեմն բրենդ է: Երբ քո երկրի ղեկավարը գնում է այլ երկիր, կոնյակից բացի ներկայանալի մի բան է տանում՝ կտավի կամ արվեստի այլ գործի տեսքով, դա հենց բրենդն է: Այն կառավարությունը, որը մշակույթը կդիտարկի որպես բարձր արժեք, որին պետք է տալ հնարավորություններ, այդ կառավարությունը հաստատ կհաջողի մնացած բոլոր բնագավառներում: Որովհետեւ մշակույթի նկատմամբ վերաբերմունքը վերաբերմունք է քո երկրի անցյալի ու ապագայի նկատմամբ:

-Մշակույթի նախարարության լինել-չլինելը այս պարագայում հարց լուծու՞մ է:

-Ես կուզենայի, որ հատկապես հեղափոխությունից հետո, երբ իշխանությունը լեգիտիմության այսչափ պաշար ունի, Մշակույթի նախարարությանը տրվեր այն անկախությունը, որը երբեւէ չի տրվել անգիտակցաբար, ապա՝ գիտակցելով եւ անտեսելով: Նախարարության գոյությունն ընդամենը զուգորդվել է ինչ-ինչ միջոցառումներով: Եթե այս հեղափոխության արդյունքում արժեւորվեր Մշակույթի նախարարության դերը եւ այդ գերատեսչությանն անկախություն տրվեր, ես ինձ շատ լավ կզգայի: Միեւնույն ժամանակ ուզում եմ շեշտել, որ մինչեւ հաղթական ավարտ հեղափոխության կողմն եմ, ինչն ինձ իրավունք է տալիս ասել այն, ինչ մտածում եմ:

-Նոր ձեւավորված Ազգային Ժողովում արդեն «փոխհրաձգություններ» են տեղի ունենում: Ինչպիսի՞ն են ընդհանուր տպավորությունները:

-Առայժմ օրինաստեղծ գործունեությանը բանը չի հասել, բայց երբ կողքից նայում ես, հասկանում ես՝ ով ով է, ում ջուրը ում ջրաղացի տակից է հոսում:

-Կառուցողական ընդդիմություն ունե՞նք:

-Ինձ ավելի շատ հետաքրքրում է՝ մերը գաղափարակա՞ն, թե՞ ինչ-որ տեղից ուղղորդված ընդդիմություն է: Ամեն դեպքում, ինչ ընդդիմություն էլ լինի, քանի շերտ էլ այն ունենա, պետք է ականջալուր լինել նրան, լսել, քանի որ քննադատությունը միշտ զգաստ է պահում իշխանությանը եւ թույլ չի տալիս, որ վերջինս իր սահմաններն ընդլայնի:

Աննա Բաբաջանյան