Հնագույն ավստրիական ցեղերում գոյություն է ունեցել մի սովորույթ: Տղամարդուն արգելված է եղել կնոջ հետ որևէ շփում ունենալը: Նա չի կարողացել նրա հետ խոսել, մեկ ճանապարհով քայլել, իսկ եթե պատահաբար միմյանց հանդիպեին, պետք է արագ շրջվեր ու փախչեր: Դուք արդեն գուշակեցի՞ք թե ում մասին է խոսքը:
Դա զոքանչն է եղել: Ֆրեյդն իր «Տոտեմ և տաբու» աշխատանքում այս սովորությունը նկարագրում է որպես արյունապղծություն: Ինչ էլ որ լինի, շատ տղամարդկանց այս ավանդույթն անգամ այսօր ավելորդ չի թվում: Բավական է միայն հիշել, թե ինչքան անեկդոտներ կան փեսայի ու զոքանչի հարաբերությունների մասին: Իսկ ինչի՞ հետ է կապված փեսաների ու նրանց նոր «մայրիկի» հետ հարաբերությունների նման լարվածությունը:
Բանն այն է, որ մայրը միշտ ցանկանում է իր դստեր համար լավագույնը: Նրան թվում է, որ այդ լավագույնը կոտրված, ընտանիքին նվիրված, կնոջ առջև խոնարհվող տղամարդն է: Գումար վաստակողը, աշխատող ձին, ստրուկը: Հենց այսպիսին է առանց գիտակցելու մայրը ցանկանում տեսնել իր փեսային:
Սակայն եթե այս նպատակն իրականանա, և ընտանիքում իշխանությունը փոխվի, ապա կինը ավտոմատ կերպով կսկսի դժբախտ լինել «այդ փալասի» կողքին: Չէ որ կինն իրեն երջանիկ է զգում միայն ուժեղ տղամարդու կողքին, երբ իր կողքին հուսալի թիկունք է զգում: Եվ արդյունքում բնությունը նրան կձգի դեպի ավելի ուժեղ տղամարդ, իսկ արդյունքը կարող է լինել մեկը՝ ամուսնալուծությունը:
.gif)
