ԻՇԽԱՆՈՒԹՅԱՆ ԿՌԻՎ

ՊԱՏԱՍԽԱՆ. Մեկ անգամ ներկա եմ եղել, ճիշտ է, ոչ առաջին շարքերում, բայց ներկա եղել եմ: Ստացել եմ իմ տպավորությունը,  լսել եմ՝ ինչ օրակարգ են առաջարկում, իսկ մնացած հանրահավաքային միջոցառումների մասին տեղեկանում եմ լրատվամիջոցներից: Մենք ընտրությունների արդյունքների վիճարկմանը ո՛չ այս եւ ո՛չ էլ այն կողմից չենք մասնակցում: Վիճարկող կողմերին մեր ուղերձը հետեւյալն է՝ մենք, հասկանալով պատասխանատվության հնարավորությունը, լսեցնում եւ հասկացնում ենք իշխանությանը, որ զերծ մնա ուժ կիրառելու գայթակղությունից: Հեշտ բան է հաղթել ուժով, ասել՝ գնա՛ տուն: Բայց կա հասարակության մի հատված, որն ունի իր կարծիքը, եւ մենք պետք է այնպես անենք, որ այս ամենից շահի քաղաքացին:

ՊԱՏԱՍԽԱՆ. Բայց եթե հանրահավաքների ծրագիրն ինձ համար անընդունելի է, ինչի՞ համար պետք է ներկա լինեմ: Դա ժողովրդի հանրահավաք չէ, այլ բան է: Այո՛, այդ 500-ից ավելի մարդիկ մեր ժողովուրդն է, եւ այո՛, խնդիրներ կան, եւ այդ մասին մենք ականջալուր ենք լինում: Գիտեք, այլ բան է ժողովրդի հետ լինելը, եւ այլ բան է ժողովրդի ընդվզումներին մասնակցելը: Ոչ թե մենք խնդիր պետք է ունենանք ժողովրդի ընդվզումներին մասնակցել, այլ մեր խնդիրն այլ է, այսինքն՝ այն հարցերը, որոնք առաջ են քաշում, դրանց լուծումները գտնելը: Այնպես որ, մենք մեր ժողովրդի հետ ենք եւ հարգում ենք ընդվզողների տրամաբանությունը:

ՊԱՏԱՍԽԱՆ. Հանրահավաքներին ներկա չեմ լինում, քանի որ չեմ հավատում եւ, ցավոք, մի քիչ շատ բան գիտեմ հանրահավաքների դերակատարներից: Ես իմ ազգի եւ ժողովրդի հետ եմ լինելու միշտ, բայց ես չեմ համարում, որ հանրահավաքներին մասնակցելով են ապացուցում ժողովրդի հետ լինելը: Ես գործի մարդ եմ եւ չեմ սիրում ժամանակ վատնել խոսելով, ու, առհասարակ, ո՞վ է ասել, որ հանրահավաքներին իշխանության կռիվ չէ, որոնք օգտագործում են ժողովրդին:

ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ ԱՄԱՐՅԱՆ