Պռոշյանի գյուղապետ Հրաչ Մուրադյանի սպանության հետ կապված քաղաքական ուժերի հայտարարությունները, պետք է նկատել, հարկ եղածից ավելի քաղաքականացված էին, իսկ կատարված ողբերգության գնահատականներն էլ, թերեւս, փոքր-ինչ ծայրահեղացված: Մասնավորապես ՀՅԴ ԳՄ պաշտոնական հայտարարության այն պնդումը, որ սպանությունը «ուղղված էր հայոց պետականության եւ նրա վարկի դեմ»: Սա, իհարկե, միանշանակ չընկալվեց: Հանրապետականամերձ որոշ շրջանակներ դաշնակցականներին հիշեցրեցին, որ նրանք նույնպիսի հայտարարություններ չարեցին, երբ «Առագաստ» սրճարանում Ռոբերտ Քոչարյանին ոչ ճիշտ տոնայնությամբ բարեւելու համար նախկին նախագահի թիկնապահները ծեծելով սպանեցին դաշնակցական Պողոս Պողոսյանին, մինչդեռ հիմա` նախագահական ընտրություններին հաջորդող, եւ Երեւանի ավագանու ընտրություններին նախորդող այս ժամանակահատվածում դաշնակցականներն առիթը բաց չեն թողնում կատարված ողբերգությունը քաղաքականացնելու համար: Կա արդյոք ճշմարտության հատիկ այս պնդման մեջ, դժվար է ասել, սակայն դատելով այն փաստից, որ երեկ երեկոյան Հ. Մուրադյանի սպանության կասկածանքով ոստիկանությունը ձերբակալել է Պռոշյանի բնակիչներ, ՀՀԿ անդամներ Արայիկ եւ Արտակ Պետրոսյաններին (եթե իհարկե ապացուցվի նրանց մեղավորությունը) կարող ենք արձանագրել, որ դաշնակցականների պնդումները քաղաքական ենթատեքստի մասին եւս չի կարելի անհիմն համարել: Խնդիրն այն է, որ Հայաստանում իշխող կուսակցության անդամատոմսը վերածվել է մի յուրօրինակ լիազորագրի, որի շնորհիվ իրականացվող ապօրինությունները մնում են անպատիժ: Եթե փորձենք դիտարկել աղմկահարույց ապօրինությունների վիճակագրությունը, ապա կտեսնենք, որ դրանցում հիմնականում շոշափվում են իշխող կուսակցությունների ներկայացուցիչների անունները: Դրա պատճառը ոչ թե այդ մարդկանց դավանած գաղափարախոսությունն ու արժեհամակարգն է, այլեւ ամենաթողության ներքին զգացողությունը, որը նրանք ձեռք են բերել ՀՀԿ իշխանության տարիների ընթացքում: Թեեւ մեկ տարի առաջ ՀՀԿ 13-րդ արտահերթ համագումարում Սերժ Սարգսյանն ասում էր, որ «Հանրապետական լինելը հպարտություն է, Հանրապետական լինելը պատիվ է, Հանրապետական լինելը պատասխանատվություն է», հանրային ընկալման մեջ ՀՀԿ-ական լինելը բոլորովին այլ բան է նշանակում: Եվ որքան էլ Ս. Սարգսյանն իր ելույթներում փորձի վստահեցնել, որ «իր արածի ու չարածի համար յուրաքանչյուր հանրապետական պատասխանատու է ոչ միայն կուսակցության, այլեւ երկրի առջեւ, ավելին, պատասխանատու է ոչ միայն սեփական վարքի, այլեւ իր ենթակաների, ընտանիքի անդամների համար», առայժմ հանրությունը դրա որեւէ ապացույց չի տեսնում: Եթե Պռոշյանի գյուղապետի սպանության մեջ մեղավոր են ՀՀԿ-ականները, ապա սա լավ առիթ է ցույց տալու, որ Ս. Սարգսյանի հայտարարությունները երբեմն նաեւ իրականանում են:
.gif)
