Հայաստանի Գերագույն մարմնի ներկայացուցիչ Աղվան Վարդանյանի խոսք է հղել ՀՅ Դաշնակցության 125-ամյակի տոնակատարությանը.
-Սիրելի’ բարեկամներ, ընկերներ, Դաշնակցության՝ երեք դարերի վրա երկարող էպիկական ներկայությունը մեկ բացատրություն ունի: Այն մեր ինքնության, մեր տեսակի, մեր հայկականության հարազատ արտացոլումն է: Իբրև գաղափար և իբրև կառույց: Այլ գաղտնիք գոյություն չունի:
Մեր մշակույթի, մեր հոգևոր կյանքի, մեր ռազմիկի ու գյուղացու ազնվականության արդյունք ինքնությունից, հայկականությունից ցանկացած օտարում դաշնակցության վախճանը կլինի: Մեր աշխարհիկ կյանքի Աստվածաշունչը սա է՝ մեր հայկականությունը:
Ցավոք, Դաշնակցության ընկալումը հաճախ միակողմանի է: Այդ ընկալման մեջ ուժը, մարտունակությունը երբեմն գերակշռում են հոգևոր-մշակութային խորքին: Մինչդեռ Դաշնակցության, նրա էության, ճանաչողության համար նույն դերակատարությունն ունեն մի կողմից Արամ Մանուկյանը, Դրաստամատ Կանայանը, Սողոմոն Թեհլերյանը, մյուս կողմից՝ Դանիել Վարուժանը, Սիամանթոն, Հովհաննես Թումանյանը: Որքան դաշնակցական է «Մենք անկեղծ զինվոր ենք» երգը, նույնքան դաշնակցական է «Ամպի տակից ջուր է գալիս»-ը:
Եվ մեր ժողովրդի, հայկականության հարազատ այս ցոլացման պատճառով է, որ Դաշնակցությունը մշտապես թիրախ է եղել ոչ միայն հայության կազմակերպված, ինքնուրույն ուժ դառնալը բացառող օտարների, այլ հաճախ նաև՝ մեր ներսի հարմարվող-պատեհապաշտների համար:
Քննադատությունը չի սպանում: Ուժեղացնում է, եթե դու վստահ ես քո ճանապարհին, եթե հավատարիմ ես քո էությանն ու սկզբունքներին:
Եվ միշտ դժվար է Դաշնակցության գործը: Դժվար էր երեկ, դժվար է այսօր, դժվար է լինելու վաղը:
Դժվար, անասելի դժվար էր մեր նախնիների գործը, երբ երկու հսկա կայսրությունների միջև հայկական ինքնուրույն կազմակերպված ուժի ստեղծումը հղացան և, սարսափների միջով անցնելով, անկախ պետականություն կերտեցին: Դժվար, անասելի դժվար էր նրանց գործը, երբ հարկադիր տարագրության մեջ կազմակերպեցին սփյուռքը, ողնաշար պահեցին, Հայ դատը աշխարհի քաղաքական օրակարգ բերեցին:
Նրանք այդ արեցին, որովհետև հավատում ու աշխատում էին: Հավատում էին Հայաստանին: Գործում էին պատասխանատվությամբ:
Այդ նրանք են արել՝ մեր նախնիները:
Դաշնակցության պատմության դափնիները մեր սերնդինը չեն: Ու մենք ամենավերջին անարժանը կլինենք, եթե մսխենք նրանց թողածը, եթե չկարողանանք մեր բաժին բեռը պատվով տանել:
Եթե ժամանակին համաքայլ չլինենք, եթե էությունը, խորքը պահելով՝ անընդհատ չարդիականանանք: Եթե մեզանից հետո եկողներին չփոխանցենք ազատ, ուժեղ, բարեկեցիկ Հայաստան ունենալու հաստատակամությունը:
Արդեն 25 տարի Դաշնակցությունը սեփական հայրենիքում, սեփական անկախ պետականության մեջ լիարժեք գործող քաղաքական կուսակցություն է:
Այո’, մենք հետևողական ենք եղել, ամբոխավարությամբ չենք զբաղվել, այսօր չենք ասել մի բան, երկու օր հետո՝ հակառակը: Շարունակել ենք հավատարիմ մնալ ազգային և համամարդկային արժեքներին: Վճռական ենք եղել ազատ, ժողովրդավարական, արդար պետություն կառուցելու ջանքում:
Այո’, քաղաքական առումով մեծ սխալներ, կարծես, չենք գործել: Ե’վ իշխանության, և’ ընդդիմության մեջ պահել ու չենք զիջել մեր կուսակցության անկախությունն ու ինքնուրույնությունը:
Բայց որքան քիչ բան ենք արել:
Անկախ պետականության պայմաններում չենք կարողացել հայ հանրությանը կազմակերպել, գիտակից, իր իրավունքները պաշտպանող քաղաքացի, համերաշխ հասարակություն, վստահության միջավայր ձևավորել:
Չենք կարողացել մեզ ներսից խժռող թշնամանքը, ատելությունը, չարությունը նվազեցնել:
Չենք կարողացել քիչ, թե շատ արդար համակարգ ստեղծել, սեփական իշխանության ու սեփական ժողովրդի միջև անջրպետը վերացնել, քիչ, թե շատ առողջ, հոգևոր, բարոյական, մշակութային մթնոլորտ ստեղծել:
Չենք կարողացել ազգային միևնույն արժեչափերով առաջնորդվող քաղաքական, տնտեսական, ռազմական, հոգևոր-մշակութային էլիտա ստեղծել:
Չենք կարողացել սփյուռքը կազմակերպված, հնարավորինս միասնական ուժի վերածել, որ ոչ միայն ինքն իրեն, այլև Հայաստանին ու Արցախին, մեր բանակին հենարան կդառնար:
Չենք կարողացել Դաշնակցության ներսում ազատ մտքի, բանավեճի, նորացնող ինքնաքննադատության մշակույթ ձևավորել:
Չենք կարողացել, ի վերջո, Դաշնակցության էությունը, ժողովրդավարական բնույթը, նպատակները, գործելակերպը պարզ, մատչելի մեր ժողովրդի լայն հատվածներին, նոր՝ անկախության սերնդին ներկայացնել ու իբրև կառույց՝ ուժեղանալ նրանցով:
Ահա թե ինչքան բան չենք արել:
Ահա թե ինչ վիթխարի անելիք ունենք:
Սիրելի’ հայրենակիցներ, ընկերներ,
Տոնական օրվա իմ այս խոսքը այլ կերպ չէի կարող կառուցել: Չարածի գիտակցումը, դաշնակցականի պատիվը մեզ պարտադրում են նայել առաջ և աշխատել ու աշխատել:
Դաշնակցությունը արժանապատիվ կյանքի վճռական կուսակցություն է: Մենք շատ գործ ունենք: Եվ միասին անելու ենք այդ:
Անելու ենք՝ հավատալով Հայաստանին, գործելով պատասխանատվությամբ: Անելու ենք հանուն մեր բարձրագույն արժեքների:
Հանուն հայ մարդու և Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացու:
Հանուն Հայաստանի անկախ պետականության, հանուն Արցախի:
Հանուն հայկականության:
.gif)
