Հայաստանի վաստակավոր արտիստ, «Կտոր մը երկինք», «Գիքորը», «Ճերմակ անուրջներ» եւ այլ ֆիլմերից, «Որոգայթ», «Ժառանգներ», «Եզրագծից այն կողմ» սերիալներից հայտնի դերասան Հարություն Մովսիսյանը նպատակ ունի հանդես գալ մոնո-ներկայացմամբ, հենց որ կարողանա ստեղծել դրա համար անհրաժեշտ ֆինանսական միջոցներ: Նա «Ժողովուրդ»-ի հետ զրույցում անդրադարձել է երիտասարդ անփորձ կադրերին ասպարեզում շատ տեղ տալու վտանգներին, խոսել է Գ. Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոնի նախկին փառքն ու պատիվը վերականգնելու անհրաժեշտության եւ այլ թեմաների շուրջ:
-Պարո՛ն Մովսիսյան, նոր ֆիլմերում, սերիալներում նկարահանվելու առաջարկներ ունե՞ք: Առաջիկայում Ձեզ որեւէ նախագծի շրջանակում կտեսնե՞նք:
-Առաջարկներ կան, բայց դրանք դեռեւս խոսակցություններ են, ոչինչ հստակ չէ: Ես դեռ պետք է ընդունեմ դրանք. չեմ կարող բարուրից ընկած հինգ ամսական ջահելի պես խաղալ: Դերասանությունն արվեստ է, նաեւ արհեստ, պետք է իմանաս` ինչ ես անում: Երիտասարդ, անփորձ կադրերին տեղ տալը, օրինակ, վտանգում է ազգի պատմությունն ու կեցվածքը, լավ չի: Նրանք նախ պետք է կարողանան հասնել այն մակարդակին, որ խաղան: Հիմա ով փող է ճարում, նկարվում է: Այսինքն` ոչ մի ակադեմիզմ, կրթություն չկա:
-Ի՞նչ եք առաջարկում:
-Այն մարդկանց, որոնք ունեն կյանքի փորձ, մեծ ստաժ, պետք է բանի տեղ դնել: Նրանք գիտեն՝ ինչ են անում, իրենց ժողովրդի, ուսուցիչների հետեւորդներն են:
-Այսինքն` նկատի ունեք` երիտասարդ կադրերի շրջանում պրոֆեսիոնալիզմը պակասո՞ւմ է:
-Չէ, ես էդ ջահելներին բան չունեմ ասելու, նրանց առաջ մղողներն են, որոնք չեն մտածում, որ այդպես չի կարելի: Չի կարելի, օրինակ, միայն ջահելների մասին ֆիլմեր նկարել. ամեն տարիք իր պատմությունն ունի: Իսկ ծնողները, տարեցները մարդ չե՞ն, ո՞նց կարելի է շրջանցել այդ սերունդներին: Ես հիմա թշնամանք չեմ հայտնում, այլ իմ դժգոհությունը: Հաճախ իմ ոլորտի երիտասարդ կադրերի հետ զրուցում եմ, խորհուրդներ եմ տալիս, երբեմն էլ դրա կարիքը պարզապես չի լինում: Մի երկու դեր խաղալուց հետո ուժեղ դերասաններն արդեն երեւում են. սա ոգեւորող հանգամանք է: Նրանցից շատերը թատերական ինստիտուտից են գալիս. ուրեմն դպրոց են անցել: Բայց տաղանդավորները, հանճարները, օժտվածները շատ քիչ են, մի 2-3-4 հոգի: Ես ինձ անտաղանդ դերասանների մեջ եմ տեսնում: Ուղղակի մեկը չկա, ասի` մի՛ խաղա, ի՞նչ գործ ունես: Ընդհանրապես, ես գլուխգովաններին չեմ սիրում, բայց հիմա բոլորը հիմնականում գլուխգովան են: Իսկ, առհասարակ, իմ խոսացածի 30 տոկոսն անլուրջ է, 70 տոկոսն է լուրջ (ծիծաղում է):
-Պարո՛ն Մովսիսյան, մի ժամանակ մոնո-ներկայացմամբ հանդես գալու ցանկություն ունեիք: Դեռ նման ծրագրեր կա՞ն:
-Այո՛, նման ծրագիր եմ ուզում իրականացնել, որի ընթացքում կներկայանամ ասմունքով, երգով, մենախոսություններով: Իմ պատկերացմամբ` այն կարող է տեւել 1 ժամ 20 րոպե: Մինիմալ ֆինանսները որ ստեղծեմ, արդեն ինձ հերիք կլինի, որ նպատակս իրականացնեմ:
-Վերջին շրջանում տարբեր մասնագետների կողմից շատ է խոսվում այն մասին, որ Գ. Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոնը, որտեղ Դուք խաղում եք, ստեղծագործական առումով իրեն սպառել է: Դուք ի՞նչ կասեք այդ առնչությամբ:
-Նման բան չի կարող լինել: Չի կարելի նման բան ասել: Սունդուկյան թատրոնը պետք է ոտքի կանգնի, ոչ թե հուսահատվի: Մենք պետք է վերականգնենք այն, ինչ կորցրել ենք:
-Ի՞նչ եք կորցրել:
-Սունդուկյանի մեծ փառքն ու պատիվը, որը հիմա այն աստիճանի վրա չի, ինչպես ժամանակին էր: Դերասանական կազմը կա, ռեժիսորականը` կա: Վերանորոգման աշխատանքներն ավարտվեն, պետք է անցնել աշխատանքի:
-Հիմա Դուք Ձեզ ի՞նչ ֆիլմերում եք տեսնում, ինչպիսի՞ կերպարներում:
-Մեր աշխարհագրական դիրքը, պետականությունն այժմ վտանգված է, մեզ շրջապատում են սարսափելի թշնամի ազգեր, որոնք հայոց երկիրը վերցնելու նպատակ են դրել: Անընդհատ մտորումների մեջ ես, ո՞նց կարող ես ստեղծագործել: Իհարկե, հիմա տեղին կլիներ գնալ դեպի պատմական թեմաները: Լավ կլիներ` ֆիլմ նկարահանվեր, օրինակ` Տիգրան Մեծի մասին, «Մուսա լեռան քառասուն օրը» ստեղծագործության, «Ռանչպարների կանչը» վիպասքի հիման վրա, որը, իմ համոզմամբ, ֆանտաստիկ գործ է:
-Արցախյան քառօրյա պատերազմից ինքներդ Ձեզ համար ի՞նչ եզրակացություններ արեցիք:
-Թշնամությունը մեր հարեւան պետությունների կողմից ակնառու է, շատ վառ կերպով է արտահայտվում: Այդ մենք է, որ բոլորին լավն ենք կամենում, ուզում ենք ընկերական կապեր պահել, հարեւանություն անել: Էդ եմ հասկացել:
-Մեզ ի՞նչ է մնում անել մեր երկրի ներսում` արտաքին եւ ներքին թշնամիների դեմ պայքարի ճանապարհին:
-Պետք է միասնական լինենք, ամեն ասպարեզի շնորհալի մարդուն պետք է տեղ տանք, առաջ մղենք, այդ դեպքում կարող ենք ուժեղ երկիր դառնալ, հակառակ դեպքում` կկորչենք: Եթե մենք կարողանանք մեր ուժերը ծառայեցնել մեր երկրին, ինչպես դա անում են հրեաները, որեւէ ազգ չի կարող մեզ հետ հաշվի չնստել: Մեզ մոտ շատերը երկրից ուղղակի փախչում են. սա պետք է կանգնեցնել: Մեր երկրի ջահելներին թեւեր են պետք: Նրանք որ իմացան` մեջք ունեն, ոտքները էս երկրից դուրս չեն հանի:
Աննա Բաբաջանյան
.gif)
